kafka'nın aforizmalar'ı, okuduktan sonra, kelimelerin ardında gizlenen derin ve çoğu zaman karanlık bir dünyanın kapıları aralanmış gibi hissettiriyor. kısa ama keskin, derin ama bir o kadar da sessiz ifadeler yer alıyor içeriğinde. okudukça insan ruhunun labirentinde kaybolmuş bir gezgin gibi, her cümlede farklı bir dönemeçle, çıkmaz bir sokakla karşılaştırıyor insanı. yaşamın içindeki anlamsızlık ve umutsuzluk, bir sis gibi her yanı sarıyor. o sisin içinde insan kendisini sorguluyor. varoluşun, insanın, hayatın üzerine düşünmek kaçınılmaz hissettiriyor bir noktada. eserdeki bazı ifadeleri sanki zihinle değil de ruhla anlaşılmak ister gibi hissettiriyor. basit ve yalın cümlelerin altında, çoğunlukla ağır ve kederli bir his taşıyor. aforizmalarının pek çoğu birer kapalı kutu gibi. o kutunun içinde ne olduğunu bilmeden, elinde tutmanın getirdiği belirsizlikle yüzleştiriyor okur ve o kapalı kutuların içindekini öğrenme arzusuyla yanıp tutuşuyor insan. kelimelerde yitip gitmek; varoluşun belirsizliğini, insan olmanın ağırlığını içimizdeki karanlık köşeleri kabul etmek gibi bir şey. okuduktan sonra içeriğinden ziyade sizde bıraktığı hissin kolay kolay silinmeyeceğini hissediyorsunuz. karanlık bir tünelin sonunda, ışığın var olup olmadığını yazarla birlikte sorguluyorsunuz. bir ağırlık hissettiriyor okuması ancak bu ağırlık, acı verici olduğu kadar rahatlatıcı da hissettiriyor. insan olmanın ne denli karmaşık ve zor olduğunu hatırlıyorsunuz bir kez daha ama bu karmaşıklığın içinde bir anlam bulma çabası zaten işin püf noktası her zaman için.
devamını gör...