aklii vaka yazar profili

mesafe dağlar taşlar arasında olur seninle benimki bir kalp atımı,
bakma dediğime böyle şeyler ihtimalin bile bize kabul görenini öğrettiler,
yok yani öyle kavuşmalar, mutlu olmalar falan ama mesafen tam burada durur içinde gözümün, dilinde ucumun.
belki bir sabah,
belki kuşların göçtüğü bir öğle sonrası
sen salınırken çarşıyı,
kimbilir o tek gamzen karşımda bile olur.

belirsiz süreliğine emin olmayı bekleyerek,
var oluşumuzdaki belirsizliğe belirli bir ölüm ekleyerek geçiriyoruz yaşamı belli belirsiz.
belirli sürelerde şüphe duymayı isteyerek,
yok oluşumuzdaki kesin,
gelecekte belirsiz insanları severek harcıyoruz hayatlarımızı sevgili sevgisiz..
belirli yüzlere kör kalıp,
belirsiz yüzlere çizdiğimiz hayallerimizden emin oluyoruz, ismi ve cismi belirsiz..
bekleyerek,beklentiyle, beklemeyi sevmeyerek nefes alıyoruz bizi bekleyen geleceğe doğru,
yok olacak tüm düşlerimiz hiç şüphesiz.

gün aydın sözlük
herkesin hiçbir şey ifade etmediği zamanlarda insan daha mı mutsuz yoksa daha mı anlamış,?
böyle bir anlamak insanı mutlu mu eder yoksa
mutsuz.?
bir diğer yoksa yalnız mıyız?
tam unutacaksın, bir hatırlama geliyor!
gelme, nolur gelme diyemiyorsun.
aklın sana acı çektiriyor.,
insan aklı işte acıya duyarsız.

özlemek ne renktir?
kalabalıkları , gölgeleri, takip ettiklerini.
sen öyle önemsiz bir nokta iken.
dünya o kadar uzun soluklu bir cümle ki ; her geçen gün soluğun dirhem dirhem tükendi..
zamanın durması gerekiyordu, olmadı.
kimse bunu söyleyecek yada buna cesaret edecek gücü bulamadı.
ve boğuldu insan bir başkasının aklında. çünkü ölmek birinin aklında
kalbinde yaşamaya çalışmaktan daha geçerli bir sebepti.

...sonra,
unutmaya yüz tuttuğun bir ses,
bir koku,
belleğinin diplerinden kopup gelen bir anı,
bir görüntü,
saniyenin binde biri hızında sanki bir
şimşek gibi çakıp geçen bir imge,
şarkıda geçen bir söz,
sana onu hatırlatan bir kelime,
böyle utanmadan, sıkılmadan, canın acırmış diye
aldırmadan, fütursuzca gelip, unutmak için yaptığın her şeyi silip atıyor ya,
onca yıl verdiğin emek bir salisede yok olup, senelerce öncesine dönüyorsun ya,
istiyorum ki o an ölüvereyim! insan olduğuma, bir belleğim olduğuna işte o zaman çok üzülüyorum.

en iyisi susmak. susunca peşini bırakıyor her şey. çünkü konuşmadığını düşünüyorlar.
ve konuşmayınca seni dinlemek istemiyorlar.
keşke dinlemek istemeseler, anlatmamak hiç bu kadar zevkli olmazdı.
neyse az kaldı.
az kaldın.
az kalmak ne fena.
zaman giderek azlaştırıyor seni. azalıyorsun zamanla.
az kaldım.
sen gittin ya artık çok azım.
galiba bütün sorun azlığım.
bizi az bıraktın.
uyuyamayacağını bilmek gibi, çünkü uyuyamayacaksın.
bir türlü uyuyamadın,
bir türlü uyamadın.
uymadı işte.
uyamıyorsun.
uyumun başkaydı.
hayat ellerinin arasında bir çiçek gibi duruyor.
ya koklayacaksın ya koparıp bir kenara atacaksın ya da kurutacaksın fakat kurumayacak.
gözyaşların ne güne duruyor.
bence vaktin varken koklamayı dene.
nasıl olsa kuruyacak.
önce rengi solacak sonra da kokusu gidecek, bakışların daha yaşlı olacak ve hiçbir şey eski gibi olmayacak.
vakit varken.
çünkü vakit var.

doğumum anama hamallıktı, yaşamam bana... ölümüm bile hamallık cenaze alayına...

gece kirpikli kız aşkıma siyah bakma sakın,
at o siyah gülleri
beyaz papatyalar tak saçına..

“karmaşık görünen tarafında umudun,
bir adım daha ilerlerken deryaya doğru,
boğulduğunu anlayamaz belki şarkı söyleyen kadın.
öyle ya,
bir deli ileriye baktıgında ufuk dikeydir...
dünyada kapladığı alandan ziyade bir kuantumdur deli,
nötrondur aynı zamanda ve her yerde.
bu yüzden belki de,
bir deli gittiginde aklı eksilir dünyanın...”

kolay değil öyle, insan geçemiyor vaz.
karşına çıkıyor en umulmadık anlarda.
bütün an/larım umulmadık!
yere baksam
şiirdeki gibi göğe baksam
ne fark eder?
gözlerimi kapatsam
yine görürüm, ben sen varken her şeye kördüm!
bir de şu var çözülemiyor çünkü kördüğüm
ne varsa sevgi sözcükleriyle bana ördüğün
kolay değil öyle insan bitiremiyor.
bitmeden kendi, bitmedi.
geceleri var bunun
ayları var yılları var
hepsi sırada bekliyor bitmek için
anlaşılan beraber biteceğiz
ilk biten ben olacağım sende başlayıp sende bitmek
hayat diyorlar adına yaşamak diyorlar
de mühim değil
ben yoktan bittim
kolay değil öyle, insan gidemiyor. gitmeli kendinden, kendine.
bir bulsam kendimi, sonuma kadar gideceğim.
ve kimse gelmesin, ben yolu bulurum.
buna yalnızlık deme yalnızlık bu değil
istememeyi istemek benimkisi.

‘’tanrı her duamızı kabul etseydi hayatımız cehenneme dönerdi.’’

tanrım,
bana vermiş olduğun seçeneği geri al.
irade ve alışkanlıklarımın kontrolünü eline al. eylemlerim üzerindeki gücümü ellerimden çekip al. her davranışım senin kararın olsun.
her yanlışım senin elinden çıksın.
ve hâlâ günah işlemeye devam edersem, bunu senin isteğin olarak kabul etmeme izin ver. amin.

"tanrım nasıl oldu da onu yarattın, beni yarattın ama bizi yaratmadın?; bizi yarat tanrım.
amin

"bir şeylere olan inancımı yitirdim.sorsanız ne olduğunu söyleyemem.
her şey beni yordu ama tek tek sayamam.
güvenim yerle bir oldu ama toplamak istemiyorum.
birçok şeyden vazgeçtim ama bu vazgeçmeye neler dahil bilmiyorum.
kimseyi istemiyorum, buna herkesin dahil olduğunu biliyorum.
yoruldum. öyle çok yoruldum ama beni hangi hayat gayesi bu duruma getirdi
bilmiyorum.
uyuyamıyorum,konuşmuyorum,sevmiyorum.
neden böyle olduğumu, bana neden böyle olduklarını bilmiyorum. sorgulamayı
kestim. pay biçiyorum bazen kendime. herkesin yaptığı davranışta bir anlam
arıyorum. bazen korkuyorum. bazen siktir ediyorum. bunun ortası yok çünkü.
birbirine çok değer veren insanların bile acımasız olduğuna şahit oluyorum. ona bunu
yapan, sana neler yapar? soruyorum kendime.
bilmemenin veya öğrenmemenin cahillik olduğunu düşünmüyorum bu sıralar. her
yeni şeyin sana acı katma ihtimali varken, bırak cahil kal diyorum. yeni bir tecrübe
istemiyorum. bildiklerim bana yetsin istiyorum. zihnimde ağırlık yapan şeyleri
bedavaya satmak istiyorum."

"bak şu evler, şu betonlar, şu ağaçlar, şu karşıdaki orospular, şu kedi, sen, ben... hepsi
yalan be, alayı sadece görüntü. bak ne yaşıyorum ne ölebiliyorum. ne sevdiğim
kadınlar var şimdi. ne de sevmediğim şerefsizler, hiçbir şey yok. ben bile yokum
soktuğumun dünyasında. sabahları içtiğim bir fincan çay'ın kokusu yok artık. kan, ter
içinde seviştiğim fahişeler, okuduğum kitaplar, aşklarım, aynada kendime bakmalarım
yok artık. yani bombok be bombok. konuşacak kimse bile yok, kiminle konuşmaya
kalksam kalpten ölür"

herkesin hiçbir şey ifade etmediği zamanlarda insan daha mı mutsuz
yoksa daha mı anlamış. böyle bir anlamak insanı mutlu mu eder yoksa
mutsuz.?
bir diğer yoksa yalnız mıyız?
tam unutacaksın, bir hatırlama geliyor!
gelme, nolur gelme diyemiyorsun.
aklın sana acı çektiriyor. insan aklı işte acıya duyarsız..

günaydın arkadaşlar. oturun.
bizim sınırlarımızda ölüler ideolojilerin maktulüdürler.
acı, bizim sınırlarımızda bukalemun gibidir ve bu ne yazık ki makbuldür. sizi tanıyanların ideolojik maktulü olacaksınız. tanımayanlar için zerrecik bir
hiç ya da his olacaksınız. makbul olan nedir biliyor musunuz? ardınızda sesler, sözler, renkli anılar, kelimeler ve şenlik şeyler bırakmanızdır.
kalıntı olarak yaşamalısınız öldükten sonra; birkaç gönülde hoş bir kalıntı.