aklii vaka yazar profili

noldu bu gönlüm, noldu bu gönlüm
derd-ü gamınla doldu bu gönlüm
yandı bu gönlüm, yandı bu gönlüm
yanmada derman buldu bu gönlüm
yan ey gönül yan ...

farklı yaşamlar sürerken ortak acı ve mutluluklarda denk düşeriz bazen.  sevişiriz,tartışırız.
üzüntü ve mutluluk kendi içinde istediğin zaman kullanabileceğin bir his değil oluşması gereken bir duygu durumdur.
birine gerekli , bir şeylere bağlıdır. gereklilik ve bağlılık , ihtiyaç ve yoksunluğa gebemidir? öyledir. gebedir. kürtaj şarttır bu gebeliklere ama iyice olgunlaşmıştır kıyamazsın kıymaya başkasından sana kalan üzüntü ve kalmayan mutluluğa.
kalmayan mutluluk mutsuzluk mudur? mutsuzluk üzüntü mü demektir?
ya üzüntü tohumu nasıl düşer içimize o kadar koruyucusuz göz göze bile gelmemişken, nasıl doğar, büyür ve gelişir bir anda ve nasıl çekeriz onu ve nasıl bitiririz? bittiğini anlamayız bile birde bir bakmışız yeniden mutluluk geliyor birinden. akıllanmayız biz, neyse şimdilik mutluyuz ya önemli olan bu.. sahi bu mu?
akıl beyinde midir? akıl akıldan üstündür derken üstteki akıl alttakine..... öyle olmasın bu sözün asıl manası. kesin öyle ama neyse.

elim yok...
elimden tutan yok.
tutunacak bir dal da bilmem. ellerim yok. parmaklarımın arasından kayıp giden bir şey ler bile yok. serçe parmağım yitik, işaret parmağımdan haber yok, avuçlarım ezik.. elim yok; elim olsa bile boş.. tutamam, kavrayamam.
ne avucumda avunacak bir şeyim, ne elde tutmak istediğim. ellerim yok. ellerim elim de değil.
elim yoktu, sen elimden tuttun.

sağırım...
bir haber yok, kötüsü bile. sesler uzak, müzik yabancı, ahenk dargın.
işitemiyorum. kulaklarım yok. bana sen kulak verdin.
ben müziği bilmezken, ben rüzgârın ve denizin sesini işitmezken, ben sağır iken, beni sen işittin, arzularıma sen kulak verdin, iç çekişlerimi sen duydun.
sağırdım bana bir sen kulak verdin.

bizi ciddiye alan yoktu, arzularımız bile yoktu. sonra bir küçük hücre olarak varolduk. bir karanlığın orta yerine bir pıhtı olarak düşüverdik sessizce. öyle ki varlığımıza duacı olan anababamız bile henüz varlığımızdan haberdar değildi. kendi varlığımızı kendimiz de bilmiyorduk.

hayallerini küçümseme
hayali olmayanın ümidi yoktur
ümidi olmayanın gayesi yoktur.
hayatı, nerede bulunduğunu unutacak kadar hızlı yaşama
nerede olduğunu hatırla, nereye doğru koştuğunu da bil.
hayat bir yarış değildir, yolun her adımında durup düşünülesi bir aheste yürüyüştür.
hayal kurmayı unutma.
hayal, ayaklarımızı bu dünyanın eşiğinden öte taşır.
ellerimizi bu dünyanın kapısından öte uzatır.
gözlerimizi bu dünyanın penceresinden öte baktırır.
kalbimizi bu dünyanın duvarlarından öte taşırır.
ruhumuzu bu dünyanın sınırlarından öte taşır.

hep onu ararız. o'nun peşinde koşarız. telaşların ardından onu beklemeye başlarız. kaygıların arasında onu özleriz. umutsuzlukların sonrasına saklarız onu. geniş bir zamanda ,uzak bir günde onun bizimle birlikte olacağını umarız. o'nu geçmiş günlerde yad ederiz. o'nun geçmişte bir ara bizimle birlikte olup yittiğini zannederiz. o'nu, yani huzur dediğimiz hali uzaklarda bildiğimiz için, sonralara ertelediğiniz için, arkalara bıraktığımız için, sadece özlediğimiz için bulamayız... oysa huzur, ne dünde kalmıştır, ne yarınların arkasında saklıdır. huzuru ertelemekten ve yitirdiğimizi zannetmekten vazgeçersek, onu şimdi yanımızda buluruz. şimdi'miz sonsuz derinleşir, aldığımız her nefeste sonsuz huzuru farkederiz. huzur dediğimiz şimdinin sonsuz derinleşmesidir.

masum bir dokunuşun peşine takılan bir anlık hevesti bizimkisi
en umulmadık anında son bulan
ve de sınırların ötesine taşan
bir düştü belki
sırf bu yüzden uyandırıldık
basitçe ve bencilce
ucuz bir ruh gibi kullanıldık
kukla misali..

bir varmış bir yokmuş, tanrının kulu çokmuş, çok yemesi yok demesi pek günahmış. evvel zaman içinde kalbur zaman içinde yaşamanın zor olduğu günler gelmiş çatmış. bunu gören neylesin, ah edip ağlasın vah edip karalar bağlasın, sonunda kalemi alıp yazmaya başlasın...
cüce ve 7 pamuk prenses
7 pamuk prenses varmış
biri bilgin
biri güzel
biri şişko
biri eskort
biri tembel
biri belediye başkanı
biri meraklı
1tane de cüce varmış
hikayenin sonunda cüce hepsii ile ilişkiye girmiş ve bj yüzden prensesler birbirine girmiş ve dağılmış hepsi
7 pamuk prenses 7 bölgeye dagılmış
karadeniz ege akdeniz ic anadolu falan
sonra cüce gidip hepsini kendi bolgelerinde bi daha.
cüce 7 prensese 7 bölgede 7 gün içinde yedirmiş cücesini ve hikaye burada bitmiş.

herkesin elinde bir kibrit kimi yaksam diye dolanıyor,ben kendimi yaktım yanlışlıkla,
kendi ruhuma el-fatiha dedim kimse duymadı, bende bilmiyorum, ruhum eksik gibi,fatihadan mı yoksa başka sebebten mi bilemedim, üzgünüm ruhum seni gerektiği gibi defnedemedim.

ne düşüneyim ki simdi? göçmemiş işte.. kalmayı tercih ettiyse..pinekleyip kalmış demek ki. uyuşuktur belki. yarın göçerim bugün göçerim derken belkide alıştı göçmemeye.kuş...

durmak ibadet olsaydı deli gibi koşardım cehenneme,
susmak ibadet olsaydi hiç susmadan söverdim tanrıya
ağlamak olsaydı ibadet güle oynaya yaşardım hayatı..

"dünyadaki en korkunç yer, sessizce iyileşmeye çalışan bir adamın zihnidir."

söyledim... duydu anlamına gelmez.

duydu... doğru anladı anlamına gelmez.

anladı... hak verdi anlamına gelmez.

hak verdi... inandı anlamına gelmez

inandı... uyguladı anlamına gelmez,                             

uyguladı... sürdürecek anlamına gelmez.

bazı şeyler bazı anlama gelmez.

eline al kadehi varmış gibi bir kadeh. geç aynanın karşısına kadeh kaldır şerefine.. bak bakalım orada mı?

günaydın sözlükçüler, yazarlar, çizerler, okurlar,deliler, çalışanlar, 1 lira isteyenler, günaydın çiçek-peçete satanlar, apaçiler, orospular, siviller, işciler, yalnızlar, sevgililer, sarhoşlar, sesini duyurmak isteyenler günaydın.

bir bakışı var, iki güneş birden doğuyor.
bir gülüşü var, yüzüne taze çizmiş mercan kayalıklarını sanki.
bir merhaba dese, boğulurum sesinin mavisinde inan ki.. yüzmekten korkan bir çocuk gibi!
bir kokusu var, sanırsın papatyalar hep bir ağızdan aşık olmuş güneşe.
bir duruşu var, sanırsın akşamın hüznüyle tüm dağlar sus pus olmuş.
bir gülüşü var, sanırsın tüm dünya yanmış da o kendini son kalan papatya bahçesinde bulmuş, belli ki deli bir çağlayanmış, ne dağ ne ova hepsinden kurtulmuş, gözleri kocaman bir deniz olmuş.
saçları masal, sözleri ninni, yanlış mevsimde açmış tazecik bir papatya her halinden belli.

söyleyecek sözüm, yazacak sabrım kalmadı. söz bitti, hava karardı, uyku tutmadı. aldığım kararlar hep içimde patladı. kuramadığım hayaller ve heveslerim kursağımda kaldı. gözpınarlarımda yaş kalmadı. kar da bu şehire 2 günden fazla hiç yağmadı. gülerken ağladım kimse farkına varmadı. aşık olduğum kadına kurduğum cümleleri o okumadı. kendi kendime konuştum kimse duymadı. yemin ettim tutmadı. söz uçtu, yazı da kalmadı. ciğerlerim yoruldu, nefsim körelmedi. iyi olmaya çalışmadım, kötü de olamadım. güneş alerjim bu kış tutmadı. kurduğum planlar hep suyla ilgiliydi, suya düştü. yeni kıyafetlerim olmadı. eskiler parfümle karışık anı koktu. aklım mantığıma uymadı. kafam çalışmadı. ellerim titrerken parmaklarım yorulmadı. çöpe atamadım geçmişi, yakamı bırakmadı. büyük söz söyledim, lokma olmadı. şehirden nefret ettim, otobüste yer kalmadı. yollar uzadı, hiçbir yere varmadı. ayaklarım kanadı ama tırnaklarım uzamadı. bir meramım vardı, havada kaldı. anlatmak istedim, olmadı. bitsin istedim, bitmedi

birkaç cümleye sığdırılmış özensiz aforizmalar değildi bizim sevdalarımız ,
özenle hazırlanmış düzenli hislerin az bulunur kağıtlara işlenmesiydi tüm aşklarımız eşsiz, narin, az bulunur, zor yitirilir ve silinmez halde.
pek de sormuyoruz artık bu kadar kolay yazıya dökülenleri bu kadar kolay silebilirken,
bu kadar çok bulup bu kadar çok kaybedebilirken.