ölüm korkusu

gece vakti gelir. normaldir. zıbarın

sonrasının bilinmezliğinden bile korkmuyorum, neyi önceden bilebildim ki hayatta sonuçta? gelişine yaşadım, gelişine de giderim nasıl olsa. ki ara ara çağırırım korkulan bu şeyi. lilly* der ki bazen yapma, bazen de der ki yap ulan hahahaha. ilaçlar da böyle işte napalım.

abartılan korkudur. olacağı kesin olan bir şeyden niye korkayım ki? olmasını beklemediklerim korkutur beni.

korkusu ile yaşadığın şey seni içine çeker bunu hepimiz biliyoruz. ben de bir ara doğmaktan korkuyordum. doğdum ama nasıl bir şey olduğunu bilmiyorken, sonra da adını (bkz: yaşam)koydukları serüvenin içinde bulduk kendimizi, kontrolü elimizde olmayan şeyler bunlar. birbirini hiç sevmeyen iki insan doğmamıza sebep olabilirken, bizi çok sevdiğini söyleyen birileri de ölümümüze sebep olabilir ya da doğal seleksiyon . bilmediğimiz şeylerden korkuyoruz çok normal.

saçma bir korku. eninde sonunda ölecegız.
ya da bir diğer düşüncem,ölümsüzlük bulundu ve biz ulaşamıyoruz.
kısacası korkmaya da cok gerek yok,3 günlük dünya zaten. her an ölebiliriz. yeter ki üzülmeyelim,üzmeyelim.

ölüm korkusu yoktur, hayatta kalma içgüdüsü vardır.

inançlar konusunda pek iyi değilseniz ya da iyi olmamayı tercih ediyorsanız, yok olma meselesi gerçekten de korkutucu bir hal alıyor. bugün sevgilinizden ayrıldığınızda bile yokluğu bizi etkiliyor.

benş korkutan şey sanırım yok olma, bilincimin yok olması düşüncesi. fakat bunu da doğumdan öncesini bilmediğimizi düşünerek keşke daha önce doğsaydım diye bir korku olmadığını varsayarak yenmeye çalışıyorum. ama günlük yaşantınızı çok fazla etkiliyor üstüne yakınlarınız kaybetme korkusu da ekleniyor. nasıl aşacağım bilmiyorum, bu konuda tavsiyesi olanlar varsa yazabilir. (lütfen din konularını açmayın inanmaya çalışıyorum ama olmuyor.)