amaya yazar profili

aniden içine gelen ve bir türlü geçmeyen korku.

benim yerime de sev, bekletme hayatı.

aslında o kadar çok şey var ki... gerçi benim yazacağım sebep sadece bir kadını değil erkeği de olgunlaştıran bir sebep. yalnızlaşmak ama fazlasıyla istemeyecek kadar yalnızlaşmak. birilerinin yardımını, anlayışını bir ümit beklemek ama o beklenilen şeylerin bir türlü gelmemesi. kalabalık ortamda, sevdiğin insanların yanındayken yalnızlaşmak o kadar zor ki ve bir insanı kadın erkek fark etmeksizin o kadar çok olgunlaştıran bir olay ki bu. birilerinin bir şeylerine ihtiyaç duymaktan sıyrılıyorsunuz. daha yenilerde böyle bir dönemden geçtim. başlarda fazlasıyla zor ama sonucunda hissedilen olgunluk paha biçilemezdi bence.

eskiden deli gibi kullandığımız şimdiyse ne yazık ki unutup rafa kaldırdığımız ve kullanmadığımızı bile bile paketimize dahil ettiğimiz iletişim türü.

ben niye bu kadar çok sevdim gözlerini?
oysa ilk kez görmüştüm seni.
ilk kez dokunmuştu ruhum ruhuna.
ilk kez öpmüştüm bir adamı
ilk kez yüzüne bakıp gülmüştüm.
ben niye bu kadar çok sevdim gözlerini?
sevdim işte
fark edemedim sevdim...

insanın kalbinin ve ruhunun olduğunu gösteren davranış.

günümüz insanının genellikle yapmayı en iyi becerdiği iş. kendi fikirlerince insanı bir kalıba sokup şeklini verip daha sonrasında da o şekilden bakmaya başladıkları eylemde denebilir aslında. ne yazık ki bunu bir türlü kendi içimizde yapmadan duramıyoruz.

insanın kitaplara kıyamayıp acaba çizsem mi çizmesem mi diye ikilimde kaldıktan sonra dayanamayıp yaptığı eylem.

çoğu insanın içini yiyip bitiren ihtimaldir.

hepimiz doğru insanı arayıp dururuz ama kimsenin doğru kişiyi bulduğunu göremeyiz. insanların görmedikleri olgulara olan inançları da giderek azalır ve bundan ötürü de galiba bu ihtimal aklımızı sürekli yoklar.

ne kadar zor topladığımızı bilseydiniz yine de kırar mıydınız kalbimizi?