ankaranınçaprazbağları yazar profili

ben buradayım. duruyorum öylece. bakıyorum ama görüyor muyum bilmiyorum. çok şeyi farklı yapmak istiyorum elbette. ama bu isteğim, yapmaya çalıştığım şeyleri de bozuyor. mükemmelliyetçi miyim? öyleysem de mükemmele ulaşacağım diye basit bir şeyi bile mahvediyorum. neden kabullenmiyorum ki? mesela kendimi neden böyle kabullenemiyorum? gör artık. mahvediyorsun kendini. sevgisiyle huzur bulduğun bir adam varken neden kendine huzursuzluk veriyorsun? belki de mükemmellik dediğin şey şuan yaşadığın andır. hayatındır. sevgilindir. sevgindir. ruhundur. biraz farkına var be kadın.

acıtan şey ayrılık olmuyor çoğu zaman. acı, aslında alıştığın insanla yabancılaşman, arana giren mesafeler oluyor. bir bakıyorsun onunla alakalı bildiğin bütün şeyleri, bütün alışkanlıkları, rutinleri geride bırakıyorsun. ayrılık acısı tabii ki geçiyor. hatta çok kısa sürede geçiyor. uzun süren şey; tanıdığını düşündüğün insanı kendin için yabancılaştırmak. anıları yabancılaştırmak.

"hele dadaş hoş musan?
dolu musan, boş musan?"

günlük sohbetlerde sorulabilecek fakat cevabı aşırı bireysellik içeren zor sorular.

herkesin bireysel tercihi diye düşünüyorum bunu sözde feminizme yormamak gerek. tabi böyle düşünsem de kadında kıl gördüğümde ilk tepkim istemsiz de olsa yadırgamak oluyor. ilkel dürtülere yenilmemek lazım.

kıyaslanan kişiyle hayat şartlarının, kişisel özelliklerin, dışsal etkenlerin aynı olmadığı durumlarda insanı bunalıma sürükler. özgüven kaybına ve kendini eziklemeye sebebiyet verir. kaldı ki kimseyle eşit şartlarda değiliz ve olmayacağız. bundan dolayı da kıyaslama düşüncemizi, deneyimlerden dersler çıkarmak veya örnek almak olarak değiştirebiliriz.

(bkz: https://youtube.com/shorts/...)

içinde sıkıştığımız hayatı farklılaştırmak belki bu hayattan kurtulmak için yapmak istediğimiz şeyler. fakat hali hazırda yaptığımız ve yapmak zorunda olduğumuz bir sürü şey varken, yapmak istediklerimize zaman ve enerji ayıramıyoruz(kendimizi kandırıyoruz).motivasyonsuzuz.bir beklentimiz kalmamış. istiyoruz sadece.
belki fırsat bulsak yine yeni şeyler yapmayız. bir yere gitmeyiz hobiler edinmeyiz. insan fırsatların önünü kendi kapıyor olabilir mi acaba? konfor alanı mecburiyetlerimizi bırakmak zor geliyordur belki de.

içilen kahvenin lezzetli olması,
parlayan güneş,
sevgiliyi zorbalamak,
zombi nine şakası,
protein tozlu pankek,
okuduğum kitabın güzel çıkması,
kibar insanlar,
gofrik yemek,
şakalar yapmak
beni mutlu eden bazı günlük aktiviteler

soğuk bir ankara sabahında kulağımda yaşar- birtanem çalarken garda tren bekliyorum. gözlerim kapalı kaptırmışım kendimi müziğe. bir yandan ketemi yiyorum.içim kıpır kıpır. şarkı bitip de gözlerimi açtığımda çevremde kimsenin kalmadığını görüyorum… şaşırdım çünkü hep kalabalık olur bu durak.
sonrasında hayvan sesleri ve çığlıklar duyduğum için arkamı bir dönüyorum 2 judoon polisi geliyor bana doğru. başta çok korkuyorum. görünüşleri korkutucu, kalıpları da oldukça genişti. ellerinde upuzun zülfikarlar.. ama sonrasında anladım ki sadece yardım istiyorlar. hemen telefonumdan çeviriyi açıyorum öyle anlaşmaya başlıyoruz. abdal simit fırınını soruyorlar tahinli yiyeceklermiş.oradan da ulu camiye gitmek istemişler. eh dedim siz çok yanlış yerdesiniz, ayrıca tahinli üstüne simit banılarak taş fırında yenir.
biletçi de zaten anlamazlar diye 2şer bilet satmış bunlara.hem açlıktan hem de dolandırıldıkları için sinirleniyorlar. gelin sizi aspavaya götüreyim, karnımız doysun sakinleşelim diye alıyorum bunları. kullandıkları hava aracını otoparka bırakmışlar, parayı da peşin ödedikleri için tren beklemeye devam ediyoruz. istikamet aspava..
neyse bu da ilginç bir anımdır işte.

ders çalışılmaya başlanan 2.dakikada zihne çöreklenir, dikkati dağıtır. adı evimi dip bucak, çitileye çitileye temizlemem lazım aydınlanmasıdır.

ayy benden mi hoşlanıyorsun sen!? şeklinde yöneltilecek bir soruyla cevaba ulaşılabilir

içine oturan öküzün bedeni ani bir kararla terk etmesi.

kayıptır. sonsuzluğun içinde oradan oraya sürüklenendir. sonsuzluk içimizdedir, sonsuzluğun içindeyizdir. yıllarca ruhumuzdaki acıyı dindirecek anlamı arar dururuz. aradıkça daha da kayboluruz. bazen fazla zorlamamak, ruhuna kaybolmadan sahip çıkmak gerek. yaralardan sıyrılıp sahip olduklarının farkına varmak gerek, kendini sevmek gerek, sevgisiyle ruhunda çiçekler açtıran insanın kıymetini bilmek gerek. gereeek gerek.