mutlu olmak

belki iki dudaak arası, belki dünya parası.

mutsuz sanıyorlar olric
oysa biz mutsuz değiliz, onlar boş yere bu kadar mutlu.

oğuz atay

çok kolay olduğunu düşünüyoruz ama mutsuz olmak daha kolay.

mutlu olmak istiyorsan, bir amaca bağlan; insanlara ya da eşyalara değil. der einstein.

"mutlu olmak kendi kendine yeter olmaktır" diyor aristo.

mutluluk ve can sıkıntısı bir noktada birbirinin eşleniği değil midir? insanın da en çok hiçbir şey yapmadan otururken, yani kendi başına, biraz daha deşersek kendi kendisi ile beraberken canı sıkılmaz mı? benim nazarımda, kendinizle baş başa kaldığınızda canınız sıkılmıyorsa mutlusunuzdur.

mutlu olmak...bu duyguyu bir gün tadabilir miyim ki diye söylenen ben şimdi herşeyi anlıyor ve bu düşüncelerimi rafa kaldırıyorum. galiba alışıyorum tüm olumsuzluklarla beraber mutluluğa yelken açmaya cesaret ettim. mutluluğu bir gemi yaptım ve dümeni iki elimle kavrayıp ben, içimdeki yorgunluklarım ve de ölmüş olan kelebeklerimle birlikte uçsuz bucaksız denizlere yelken açtım. ve sanırım ben mutlu olmayı öğrendim...

"hayata mutlu olmaya gelmediğini kabul ettiğinde mutlu olmaya başlıyorsun."

anı yaşamak gibi bir şey aranmamalı

masumiyet müzesi’ndeki ilk cümleyi okuduğumdan beri düşündüğüm şeydir mutlu olup olmadığımı anlamak meselesi. kısa bir zamandır da aklıma geliyor ki aslında hayatımın en mutlu anlarını yaşarken mutlu olduğumun farkında da değilmişim. şimdi artık o mutluluk dolu anıları tekrar getiremeyeceğimin yüzde yüz ve kesinlikle ayırdına varınca, mutluluğu düşündüğüm saniyede kati mutsuzluk evresine geçiyorum.

benim bir anlamda hayat amacim: " kendime yetmek!"

ekmeği fırından almıyor da kendim pisiriyorsam mutlu oluyorum. cebimde yemek yiyecek kadar param yoksa, şikayet etmek yerine son kalan paramla bir su bir de poğaça ile idare edebiliyorsam mutlu oluyorum. arkadaşımdan borc istemek yerine ac kalmaktan, bilmem kaç km yolu yürümekten mutlu oluyorum.

mutluluğu ikinci bir kişide aramak yerine kendime bağlıyor ve kendime özen gösteriyorsam mutlu oluyorum. paramin hem karnımı doyurmaya hem de beynimi doyurmaya yetmediği zamanlarda beynimi doyurmayı tercih ettiğim için mutlu oluyorum.

şikayet etmemekten ve bununla birlikte de birilerinden bir şey istememekten ötürü mutluluk duyuyorum. ne kadar kendi kendime yeter, ne kadar kendi kendimle yetinebilirsem o kadar mutlu oluyorum!

mutlu olmaya değmelidir, aksi takdirde heves olur yoksa.

tüm insanlığın temel gayesi, mutlu olmak istiyoruz hepimiz, mutlu olalım diye böyle sefil haldeyiz.

bir ses, bir söz, bir bakış yeter.

“yalnızca mutlu olmak istenirse, bu kolaydır. ama biz öteki insanlardan daha mutlu olmak istiyoruz, ki bu çok zordur. çünkü biz başkalarını olduklarından daha mutlu sanıyoruz.”
montesquieu

osasuna ataklaridir. ender gelisir.

diğer ihtimalleri öldürdüğümüzde mutlu olacağız; hiçbir zaman.

asla hedef olmaması gereken,
yaşamın yan etkisi olan durum.
yemek yapmak mesela,
insan niye yemek yapar, karnı doysun diye, sevdiklerinin karnı doysun diye
sonuç karnı doymuş insanlar eşittir mutlu insanlar.
insan niye çalışır, para kazanmak için, atıl kalmamak için, kendini gerçekleştirmek için,
sonuç kendini gerçekleştiren insan eşittir mutlu insan.

tdk anlamını bile unutmaya başladığım fiil. ne zamandır ben böyleyim tespit etmek zor aslında. insan hayatı boyunca bir çok zorlukla karşılaşıp her birini aşmak için mücadele veriyor,ancak bir yerden sonra hayatla bağı kopuyor galiba. çocukluk mu, gençlik mi, ölüm mü? kim bilir nerede başladı? ama son deprem ile birlikte iyice dibe çöktü.
mutlu olmak için çabalamak gerek diyorlar,ama bu da bir inanç meselesi. kendini adapte edebilmek,belki de kaldırabilmek yetisi. topyekûn mutlu olunursa belki bir yerlerden bana da bulaşır tebessüm.

hakkınızı aldığınızda ve adalet yerini bulduğunda gerçekleşen eylem. devletin hakkınızı koruyamaması, bu toplumun bu kadar mutsuz olmasının sebebidir.

nasıl oluyor gerçekten mutlu olan birisi var mı ruhum ölmüş benim.