atalante yazar profili

filmde popüler olan onlarca replik var ancak benim favorim her zaman budur;

emma goldman'ın sözüne gönderme yapılmış, kendisi de v gibi anarşist.

konu işlenişi olarak bakılacak olursa merhamet ve güç kavramları çok iyi aktarılmış. filmi diğer rakiplerinden ayıran özellik ise tıpkı bir tiyatro oyunu gibi olması. tam bir sanat filmi. bütün evlerde yaşananları aynı anda görebiliyoruz. filmin sonunda ise dünyanın en iyi idealizm vs realizm kapışması yaşanıyor ve realizm kazanan oluyor. bazı dini göndermeler de mevcut. köpeğin adının mouses olması (yunan mitolojisindeki musaya gönderme.) tesadüf değil, grace'in başta köpeğin kemiğini çalması (musa'nın asasına gönderme.) veya grace'i boynundan demire çivilemeleri (çarmıha germe). harcanan 3 saate değen bir film oldu.

kazıklı maria'nın bu kitap hakkındaki videoları efsanedir. ben de ilk onun vasıtasıyla görmüştüm bu kitabı. kitapta hastalıklı, takıntılı tek bir karakter var o da gülşah. dişi sinekten bile kıskanacak neredeyse şahini.

ayrıca bildiğim kadarıyla kitabın olay örgüsü gerçek bir hikayeye dayalı. böyle düşündükçe daha da çıldırıyorum.
işte o mükemmel video serisi

baklava

sütlaç. hiçbir olayı yok bence.

the weeknd

kuşlar içimden düşümden uçmuş
yani derinden derinden
dostlar kafamdan yaşamdan kaçmış
yani derinden derinden

şebnem ferah - can kırıkları
emre aydın - afilli yalnızlık
sezen aksu - gülümse
sertab erener - olsun

assassin's creed: revelations
for honor
the witcher 3: wild hunt
fall out

kapıların dışında

...hafız nuri efendi, buna kızar gibi oldu. "benim sana ne ziyanım var" diyecekti, demedi. kalktı, kahve kapısına gitti, durdu. "eve dönsem" diye düşündü. artık ikindi vakti. akşam oluyor. köşeden geçerken bakkaldan ekmeğini aldı, eve gitti. annesi kapının ipini çekti. mangalda pişen yemeğin kokusu bütün evi bürümüştü. odasına çıktı, gecelik entarisini, şam hırkasını giydi, pencerenin önünde oturdu. akşam satıcıları geçiyor. mahalleye akşam rengi çöküyordu. sokağın köşesinden bir çocuk:

-hayriii, gel; annem seni çağırıyor! diye kardeşine sesleniyor. bir kız çocuk, elinde bir deste maydanoz, takunyalarını tıkırdatarak geçiyor. komşu gaffar'ın oğlu, iki boş küfeyi bostan kapısından sokmaya uğraşıyor. iki hanım, belli ki uzakça bir yere gitmiş ve geç kalmışlardı, hızlı hızlı eve dönüyorlar. mutfakta annesinin takunyalarla dolaştığı duyuluyor... "hayat, ne tatlı şey" diye düşündü. insanın ömrü olmalı da yaşamalı.

hayat ne tatlı - memduh şevket esendal

bu cümle, yazmayı öğrendiğimin kanıtıdır. bu cümleyse, okumaya devam ettiğinin kanıtı. birlikte, iki kanıtı olan bir suç işleyeceğiz. bir hayata son vereceğiz. ancak korkma. doğum yeri belli olmayan ölümün serpilişi o kadar yavaş olacak ki ölenin kim olduğunu anlamayacaksın. işlediğin bir suçtan ötürü, belki de ilk kez pişmanlık duymayacaksın. belki de o gün geldiğinde, bir hayata son vermenin suç olmadığına inanacaksın. ancak şimdi titrediğini biliyorum. elindeki kağıdı tutmayı sürdürmekle yırtıp atmak arasında hangi hızla gidip geldiğini rüzgarından hissedebiliyorum.

kadınlar için;
1- afra saraçoğlu (öğretmen dizisinde yerlere uzanarak ağladığı bir sahne var izlemenizi öneririm. bir de yorumlarda herkes çok iyi oynadı fln demiş fwhflojiflııjfiıjfıosjdfl) işte o sahne jfldfjnflfl
2- cansu dere (sürekli aynı donuk yüz)
3- beren saat (kösem'de o kadar kötüydü ki gözlerim kanıyordu aynı şekilde atiye'de de.)
bu üçlünün oynadığı hiçbir karakter nedense bana geçmiyor. duyguyu hissetiremediklerini düşünüyorum. çok donuk oynuyorlar, özellikle cansu dere.

erkekler için;
1- özcan deniz
2- keremcem
3- kerem bursin (cringe fest. özellikle güneşi beklerken zamanlarında, gerçi hala cringe buluyorum. )
4- murat yıldırım

dilhun : içi kan ağlayan, büyük üzüntü içinde olan.

en sevdiğim şairdir kendisi. farklı bir kafaya sahip, nedense kendimi yakın hissediyorum ümit yaşar'a.


insan bir kere ölüyor ne fena
bu düzeni değiştirmeli
bir kere yaşamalı; çok çok ölmeli
en büyük kederler bizim için
bizim için karşılıksız sevgiler
kör kuyular, çıkmaz sokaklar bizim için
dünyaya nasıl gelmişiz sormayın
saygı değer annelerimiz incinmesin
her yerim ayrı ayrı ölmeli
yoksa ölüm yok bana dünyada
bir kurşun beynime girsin
bir bıçak kalbime saplansın
kızgın bir demir dağlasın gözlerimi
sonra gelsin bir manga asker
sert bir komut; bir yaylım ateş
bırak kim bağlarsa bağlasın gözlerimi.
çok düşündüm bilek damarlarımı kesmeyi
rönesans öncesi devirlerden kalma zehir içmeyi
ve düşmeyi yüksek kulelerden mermerler üstüne
ayaklarıma taş bağlayıp denizler altında ölmeyi
yine de ölmedim görüyorsun, ölmedim
o asağılık hesaplar, küçük korkular bırakmadı beni
belki de sen bırakmadın, bilmiyorum
bıraksaydın çoktan unutmuş olacaktın
halbuki şimdi benden kaçman da zor
anlıyorum beni sevmen de zor
dedim ya bir yere kadar yaşamak güzel
ama bir yerde ölüm güzel oluyor.

“bir insan en çok kimin yanında susuyorsa, aslında en çok onunla konuşmak istiyordur.”

cigarayı attım denize

şimdi bir güvercinin uçuşunu bölüşüyoruz
gökyüzünün o meşhur maviliğinde
uzun saçlı iri memeli kadınlarıyla
bir akdeniz şehri çıkabilir içinden
alıp yaracak olsak yüreğini
şimdi bir güvercinin

şimdi sen tam çağındasın yanına varılacak
önünde durulacak tam elinden tutulacak
hangi bir elinden güzelim hangi bir
bir elinde kızlığın duruyor garip huysuz
öbür elinde yetişkin bir günışığı
daha öbür elinde kilometrelerce hürlük
çalışan insanlar için akşamlara kadar
toz duman içinde
bir elinle de boyuna ekmek kesiyordun

biz eskiden de en aşağı böyleydik senlen
bir bulut geçiyorsa onu görürdük
bir minarenin keyfine diyecek yoksa onu
bir adam boyuna yoksulluk ediyorsa onu
ne zaman hürlüğün barışın sevginin aşkına
bir cigara atmışsak denize
sabaha kadar yandı durdu

"bunlar benim adımlarım değil, okyanusun karşısındaki sağlam, dosdoğru giden emin adımlarım değil. neden bir zamanların o çekingen ve ürkek, eski ceketinin üzerindeki tozları titreyen parmaklarıyla utanarak silkeleyen ve zile dokunmadan önce yeni eldivenlerini giyen o yirmi üç yaşındaki gence benzedim yine? kalbim neden ansızın hızlı hızlı çarpmaya başladı, neden böyle cesaretsizim? vaktiyle, bu bakır kapının ardında yazgımın beklediğini, beni sevgiyle ya da kötülükle kavrayacağını sezmiştim. ama bugün neden böyle sindim, içimde kabaran huzursuzluk bendeki sarsılmaz ve keskin olan şeyleri neden yok ediyor?"
stefan zweig - geçmişe yolculuk

zaten beren saat'in iyi bir oyuncu olduğunu düşünmüyordum ama atiye'yi izleyince iyice emin oldum.

"ben, burada diri diri, bir mezara gömülmüş gibiyim. hiçbir intihar bu kadar şuurlu, bu kadar iradeli, bu kadar sürekli ve çetin olmamıştır."
yaban - yakup kadri karaosmanoğlu