batuximenes yazar profili

iyilik ve kötülük kavramlarının insan eliyle ortaya atılmış ve içi doldurulmuş olduğunu düşünürsek, bu kavramlar, kavramı ortaya atan insanların yaşantılarındaki bir şeye tekabül etmelidir. bence tekabül ettiği şey de insanın korunma, güvenlik, sevgi ihtiyacıdır. iyi dediğimiz şey bizden olan, bizi ve yaşayış biçimimizi koruyan, zarar gelmeyeceğini bildiğimiz, bize istediğimiz huzur ve sıcaklığı doğrudan sağlayan ya da ona ortam hazırlayandır. varlığıyla düzenimizi bozan, huzursuzluk yaratan, yarattığımız sistemleri tehlikeye atan, bizden ve bildiğimizden farklı olan, tahmin etmesi güç olan ise kötü olandır. birinin bir yakınımızı öldürmesi kötüdür, çünkü bize zarar ve acı verir. birinin herhangi birini de öldürmesi kötüdür çünkü birincisi insan empati kurabilen bir canlıdır, ikincisi ise eğer başka birine yapıldığında önü alınmazsa bu sistemimizi tehlikeye atar ve bir gün beni ya da bir yakınımı da bulabilir, aynı şekilde bir ölüme sebep olabilir çünkü engellenmediği için tehlike durumu devam eder ve aristoteles’in dediği gibi: (bkz: benzer sebepler benzer sonuçlar doğurur.)

yani iyi dediğimiz bize yarar sağlayan ve düzenimizi devam ettiren, kötü ise bu düzeni tehlikeye atan ve huzurumuzu kaçırandır. eğer bu kavramlar tanrıdan yola çıkılarak aranmaya devam ederse “kötülük problemi” tartışılmaya sonsuza kadar devam eder. ama bu iki kavramın gerçekte taşıdığı anlama bakınca da, her zaman bizden farklı düşünen ve kurduğumuz düzenin dışında bulunan insanlar olacağına göre, kötülük dediğimiz şey de insanlık var olduğu sürece ya da herkes her şey hakkında hemfikir olana kadar devam edecektir. ama en azından sonsuza kadar tartışılmasına gerek olmayabilir*))))

bir çok insan büyük kedilere ilgi duyarken benim ilgimi çeken iki küçük kediden çok asil olanı. diğeri ise çok tatlı ve avını %60 oranla avlayabilen (bkz: kara ayaklı kedi)

biraz üşengeç biri olduğunu hissettim sanki.

boğazı, peyniri, domatesi, seramiği ünlü olan, bir destana şahitlik eden küçük ama çok tatlı bir batı şehri.

gecenin derinliklerinde kapkaranlık bir odada düşüncelere eşlik edebilecek çok lezzetli bir parça bırakıyorum. ismail hakkı demircioğlu - sevdalı kuş

genelde ortamının kötü olduğu düşünüldüğünden aynı şehirdeki en büyük rakibi tercih edilir.

çok güzel bir günden güzel bir çanakkale fotoğrafı: buyrun

aslında kaybetmekten korkmaktır. yalnız kalmaktan, dışlanmaktan korkmaktır. sebeplerini anlamak için çocukluk dönemine inilmeli, karşılanmayan ihtiyaçlar araştırılmalıdır.

dünyada da türkiye’de de ne isimler yıkılmış, bunlar da tarihin tozlu sayfalarına girecekler.

üst düzey bir insan, sosyal medya ve sosyal yaşantının her yerinde görmek isteyebileceğim bir kişilik. (bkz: kamusal mizah’ın video atmasını bekleyen adam)

konuyla ilgili (bkz: the king’s speech) filmini tavsiye ederim.

“rüyası ömrümüzün çünkü eşyaya siner.”
(bkz: ahmet hamdi tanpınar) (bkz: her şey yerli yerinde)

krallığımı ilan ediyorum arkadaşlar biat edebilirsiniz saygılar

küçükken konuşturmuyorlar çocukları, insanların konuşacakları her şey tek seferde öyle bir çıkmak istiyor ki karşısındakini dinlemelerine fırsat vermiyor şeklinde düşünüyorum.

kendilerini büyük fincanda günde en az üç-dört fincan tüketirim. zevkler tartışılmaz tabii ki ama aşırı görüşüm sadesi dışında içilmesinin yasaklanmasıdır.

bülent ortaçgil - sana geldim.

rastgeleliği birbiriyle alakası olmayan parçalar bütünü şeklinde algılıyoruz ve kaosu bununla eşleştiriyoruz. düzen de doğal olarak bu tanımın zıttı oluyor. halbuki rastgelelikten tekrarlar, düzenler doğabilir, daha doğrusu biz her şeyde bir düzen bulma alışkanlığı edinmiş canlılarız. bence zaten o yüzden düzen yaratamadığımız birbiriyle alakasız parçalara rastgele diyoruz. eğer rastgelelikten düzen doğuyorsa ya da biz bu rastgeleliklerden bir düzen meydana getirebiliyorsak, düzen ve kaos evrende her zaman diğer zıtlar gibi bir arada bulunur.(bkz: ölüm-yaşam)

anlaşılmadığını hissetmek. eğer konuşmak istediğinde anlaşılmayacağını, sözlerine değer verilmeyeceğini hissediyorsan muhtemelen bir yandan da yıpranıyorsundur.

biraz kültür, biraz sınav odaklı (bkz: dede korkut hikayeleri)