brooks was here yazar profili

dünyanın en samimiyetsiz cümlesi yoktur, dünyanın en samimiyetsiz söyleyişi vardır. hakaretler bal gelir güzel söylersen, çec gelir en güzel iltifatlar söylemeyi bilmezsen.

sevgili esm,
sana bir özür borcum var. bir zamanlar canını yaktığımı, şimdi geçtiğini biliyorum. geç kaldığımı biliyorum. aklım başıma hep sonradan geliyor. olayları, içindeyken boylu boyunca göremiyorum; netleştirmek için biraz uzaktan bakmam gerekiyor. uzaklaşırken zaman geçiyor, bir önemi kalmıyor, ben de özür dilemenin (artık) gereksizliğiyle avunuyorum ve içimde kalıyor.

ama sana bir özür borcum var. umut verdiğim için, yüzüstü bıraktığım için, derdime sığınıp derdini görmezden geldiğim için, bencilliğim için. hayatımın en kötü dönemindeydim, o yüzdendi desem, niye başlattın o zaman diyebilirsin, haklısın. aklım karışıktı desem, benim aklımı niye dağıttın dersin. ne desen haklısın. demezsin, demeyeceksin. dedim ya, geçtiğini biliyorum ama geçmişle hesabını hiçbir zaman kapatamayan benim için hiçbir şey geçmiyor.

aklının ucunda küçük bir ihtimal olarak benim de senin üzüldüğün kadar üzüldüğümü düşünmüşsündür belki ilk zamanlar, sonra o ihtimali yavaş yavaş silecek düşünceler geliştirmişsindir acının geçmesi için. evet, senin kadar üzüldüm ama sana yaptıklarım için değil, hep üzgün olduğum içindi, doğal halimdi. monoton üzüntümden çıkıp sana yaptıklarım için üzülmem için uzaktan bakmam gerekti, artık yeterince uzağım. üzülüyorum, üzüleceğim, çektiklerini telafi etmeyecek, yardımı dokunmayacak sana, biliyorum. köprünün altından sular aktı, köprü yıkıldı. o yıkıntının altında kalmamana seviniyorum. benim o enkazdan, enkazlardan çıkmam için boyumu aşan bir çaba göstermem gerekiyor. belki çıkarım ama konu ben değilim. özür dilerim.

bir renkten ötedir. geceden ötedir. zamandan ötedir.

hayat, aynı yolda bin kez yürüyüp hep başka yere çıkmasını dilemek kadar saçmadır.

bir hayalin intiharı yine düşüncelerde gerçekleşir. önce düş, sonra kırılış, sonra tavan ve ip üşüşüverir aklına. o ipte umutlar sallanır.

tahir olmak da ayıp değil, zöhüre kalkmak da.

"gel, eritir demirleri bendeki ateş."

çekeceğim, yolum yok. saatim kaç? kolum yok. sen gittin, artık solum yok.

elim tükendi, kalem tükendi, kelam tükenmedi.

bilmezsiniz, anlatmadım. daha o derin kan uykulara yatmadım. çünkü anlatmak kanamaktır.

saçlarıma bir yığın ak yağan kötü günlerimde sığınak.

önce evrene, ardından çevrene, en son kendine; sabrın suyunu tutan bendine.

özgür kalınca ne yapacağını şaşırmak gibi bir durum var. esir olduğun sürede gelişen tüm olaylara yabancılaşmışsındır, esaret tek seçenekken bir anda özgürlüğün çok-şıklılığıyla yüzleşirsin, ne yapacağını bilemez, donakalırsın. gider kendini asarsın.