kelimeler

bazen çok şeyi açığa çıkarırlar. bazen de çok şey yıkarlar.

en değerli oyuncaklarım

feridun düzağaç.

hepsini bir araya topluyorum, anca ben ediyor. içinden bir tek seni çıkarıyorum, geriye ne ben ne de biz kalıyor.

çok acımasızlar.

bazı kelimeler ve anlamları:
tufeyli: başkasının sırtından geçinen, asalak yaşayan kimse.

nefha: güzel koku.

istiskal: hoşlanmadığını, rahatsız olduğunu soğuk davranarak belli etmeye ya da birini yük olarak görüp kovar gibi davranmaya denir.

filhakika: gerçekten, doğrusu, hakikaten.

vaveylâ: çığlık. çaresizce bağırmak ve pişmanlık içinde haykırmak. feryat, figan.

sümmettedarik: son dakikada düşünülürek yapılan.

dilhûn: içi kan ağlayan. büyük bir üzüntü içinde olan.

teçhil: bir kimsenin bilgisizliğini ortaya koyma, yüzüne karşı söyleme.

âlicenap: yüce gönüllü, mert.

cefâpîşe: üzmeyi huy edinmiş, cefa eden, aşığını üzen sevgili.

kelimeler, albayım, bazı anlamlara gelmiyor.

kelimeler tohumdur ekerim taşa gömmem
şiir olur böylece kime d/okunur bilmem

cümlenin yavruları, harflerin anası babasıdırlar.
lütfen kimsenin çocuğunu ve ailesini yanlış yazmayın.

cafecrown molası falan da mı yok nolur..

kiminin oyuncağı,kiminin silahı,kiminin ekmek teknesi,kiminin sevgilisi.

hiçbir anlama gelmiyor. mesela kelebekler. aman neyse.

oğuz atay'ın oynamayı çok sevdiği cümle yavrularıdır. öyle çok sever ki, aralarına noktalama işareti koymaya bile kıyamaz.
ben de çok severim kelimeleri çünkü insanı en güzel onlar anlatır. mimikler ,davranışlar insanı daha çok ifade edermiş bu bilimsel olarak da kanıtlandı biliyorum ama kelimeler en güzelidir.

kelimeler olmasa kitaplar olmazdı, şu bunaltıcı dünyada kafamızı eğip cennete bakabileceğimiz hiçbir şey olmazdı.

harflerin mezarlığıdır. anlamı yok, vardı bir ara, kalmadı.

sozcukler.

sizce sozcuklerin sesi var mi? ya tadi? peki sozcuklerimizle dokunabilir miyiz bir insana? sarip sarmalayabilir miyiz? bu sorularin hepsine yanitiniz evetse, iyi bir okursunuzdur. daha da otesi: iyi bir yazarsinizdir.

bazı anlamlara gelmiyor albayım.

belli bir düzende diziliyorlar. sonra uçuruma götürüyorlar. sonra kurtuluşa. benim tercihim uçurumlar. sonra onun adıyla bütün yarlar düzlük, bütün düzlükler yar.

aynı şeyi farklı şekillerde söyleme imkanı tanır. başka işe yaramaz.

kelimeler albayım , bazı anlamlara gelmiyor .

şüphe aklın kurdurdur. kemirir durur. kelimeleri kemirmeye başlar önce. çünkü insan kelimelerle düşünür. kelimesi kalmamış insan, onu insan yapan şeyi yitirmiş olur. bütün insanlar düşünür. se düşünemeyen insan olur mu? felsefik olarak çok tartışmaya açık bir konu gibi görünmüyor. ne diyorduk? şüphe kurdu. bu kurt sürüsünü giderek büyütür. yanına önce öfkeyi, sonra pişmanlığı, yalnızlığı, bıkkınlığı ve çoğunu hepimizin tanıdığı diğerlerini de alır. o şeyler büyür hatta çoğalır. sürü genişledikçe başetmesi imkansızlaşır. kelimeler kendini savunabilen şeyler değildir. kelimeler sessizdir. onları duyulabilir yapan anlamdır. kurtlar işini bitirdiğinde, anlamsız kalmış kelimelerin çoğu susar. bazılarıysa sağlıklı zihinlerin anlamlandıramadığı anlamlarla, garip seslere dönüşürler. ses olarak vardırlar. anlam olarak yok.

boğuyor ama yazmadan dayanılmıyor.