cahil kultursuz insan yazar profili

sizi ilgisiz ve yalnız bırakmaması.

yalnız bırakmaması derken her an başınıza dikilmesinden ve yalnız kalma ihtiyacı duyduğunuzda sizi rahatsız etmesinden bahsetmiyorum. bu hayatta en çok güveneceğiniz insan olmasından ve zor günler yaşadığınızda size destek olmasından bahsediyorum.

sait faik abasıyanık

şaka maka gayet güzel bir kitaptır. teo, entelektüelliğini serseriliği ile harmanlayıp iyi bir eser çıkarmış karşımıza. elbette okuduğum en iyi romanlardan değil ama okurken en çok keyif aldığım ikinci roman olmuştur. birincisi orhan pamuk - cevdet bey ve oğulları.

o konuşsun, ben uykudan gözlerim kan çanağı olmuş bir şekilde günlerce dinlerim. sesinin o kadar güzel bir tınısı var ki cennettin reklamını o seslendirebilir bence.

onu dinlerken üst üste sigara yakıp hayallere dalıyorum. anlattıkları da boş değil. bilgi birikimi geniş olan bir entelektüel o.

"...kolların hâlâ çok güzel, gözlerin hâlâ benim mi? "

ruh sağlığını korumak için yapılması gereken şey. bu ülke onun gündemi ile oturup kalkmamızı hak etmiyor.

2-3 gündür kendi gündemimden başka gündemle ilgilenmiyorum. türkiye gündemi gerçekten tiksinti verici.

keşke, kadın hilâl kaşlarını kaldırıp "bu serseri kim?" diye sorduğunda teoman gelseydi aklına be kardeş. daha rock'n roll bir hareket olurdu. mırıldansaydın ya şu şarkıyı?

aynaya bakmam kendimi bilmem
hayat acıtınca dünyayı sevmem
ne yazık ki tek tabanca
serseri doğdum, serseri ölcem.

evet, saçmaladığımın farkındayım. daha yazarım ben bu başlığa.

anneme ve babama üzülmesinler diye güçlü ve umursamaz rolü yapmaktan bıktım. güçsüzüm abi ben. bıraksalar, hiç çalışmadan bütün gün içki ve sigara içip yazı yazarım. alkolün etkisiyle beynimdeki o kör kuyu azıcık da olsa neşelenir.

ben bir loser'ım ama kader veya tanrı bana başka bir seçenek bırakmadığı için bundan keyif almaya çalışıyorum. bu kaçıncı kaybedişim? bu kaçıncı bu son deyişim. dokunmayın bu gece bana. ruhum fazlasıyla arabesk.

bir kitap yazmaya başladım. bir loser'ın iç dünyasını anlatıyorum. pratik yapmak için kendime özel bir telegram kanalı açtım. otuz altı yaşındayım ve artık 150-200 sayfalık bir novella yazacak olgunluğa eriştiğimi düşünüyorum.

bakalım...

hayatta gerçek diye bir şey yoktur ya da her insanın kendi gerçekleri vardır. mesela benim gerçeğim aşk. beni ayakta tutan, beni hayata bağlayan yegâne şey...

başkasına göre bu aptalca olabilir. her gün başka bir kadınla yatmaktan penisçiği zedelenen erkeğe aşkı anlatabilir misin?

ya da sabah 6'da kalkıp metrobüse yetişmeye çalışan, akşam 9'da eve gelen birine de aşkı anlatamazsın.

aşk, boş vakti bol olan, yalnız ve romantik adamların gerçekliğidir.

zaman zaman akla gelen istektir. sonunda hayata geçirdim.

- twitter: kapatıldı.

- instagram: kapatıldı.

- bluesky: kapatıldı.

uludağ sözlük: silik olmak için mod'a mesaj atıldı.

hatta whatsapp bile kapatıldı.

bir normal sözlük ile ekşi hesabım kaldı.

bilmedin

iki adın var bilirim,
ahmed arif'ten kalma bir sızı gibi
yığıldı sözler, o şiirler sana, bilmedin
mezara taşınır mı bu dilsiz harfler, bu sevda?
ben, betonun çocuğu, çiçeksizliğin ta kendisi!
gelinciklerin kızıl güzelliğini bana sen öğrettin.
doğa, bahar, hepsi seninle açıldı gözümde.
gökyüzü, o dipsiz kuyu, seninle aydınlandı.
bilmedin.
kitapların, parmaklarımda dolaşan cümleler.
dokundum kalbinin tenine, usulca,
radyoda sesin, içimde bir konuşma, bitmeyen.
denge ve o salınan rumeli kavakları,
o esinti, işte onu da seninle öğrendim.
bilmedin.

bir kız tarafından üst üste iltifatlar aldım.

biri şuydu: " manyak mısın oğlum? çok karizmatik saçların var. niye boyatıyorsun? "

bedia ceylan güzelce'nin yeni kitabı.

çıkar çıkmaz sipariş ettim.

insanı mutlu eden hadise.

o'na

bırakma beni, ey ruhumun ikizi, ellerin avcumda bir oyma,
dünya dönüyorsa, ancak seninle döner,
ellerin, nasırlı işçi elleri gibi değil ama bir oyma, bir sanat eseri.
dünya dönüyor, evet, seninle dönüyor,
ihtiyacım var sana, her zerremle. toprağın suya hasreti gibi.
aşk sana benzer, ekmeğe, özgürlüğe benzer.
cılız bir fidanım ben, rüzgarda sallanırım,
esen her meltemde ismini fısıldarım, yankılanır dağlarda.
yağmurunla canlanır, yeşerir içim.
leylak rengi düşlerim seninle dolu, umut dolu.
adamlığı bana sen öğrettin, ustam sensin; bir piramidin mimarı misali, sabırla.
nasıl deme, gözlerimdeki utanca bak, sınıf savaşı gibi değil ama bir utanç.
güzelce bir sevda bu, imkânsızlığa gebe; tıpkı ugarit'in kayıp destanları kadar çarpıcı.
ürkek bir ceylanın kalbi gibi çırpınır, gordion düğümü kadar çözümsüz.
zorlu bir serüven baştan yazılmış sanki, hattuşa'nın kil tabletlerinde mühürlenmiş.
ezelden beri içimde varmışsın gibi, göbeklitepe'deki ilk tapınak kadar eski, bir kök gibi.
leylam sensin ama mecnun değilim ben. ben kavgayı seçtim, yalnızlığı değil.
cennette buluşuruz belki, kayıp atlantis'in kıyıları gibi ya da bu dünyada kurarız cenneti.
eh, bu dünyada aşklar hep yarım kalır zaten; pompeii'nin külleri altında donmuş bir anı gibi, bitmemiş bir destan gibi.

ali şahin

keyifli anlar yaşamanıza sebep olan eylem.

gelibolu'ya tıraş olmaya gitmiştim.

dönüşte güneyli yakınlarında bir otostopçu aldım arabaya.

biraz sohbet ettik. trafik polisiymiş. geçmişte istihbaratta çalışmış. 42 yaşındaymış. gel bolayır plajında biraz oturalım dedi.

sohbet ettik. kola şişeme votka doldurdu. bayağı konuşup dertleştik. kafası güzeldi. ben de içtim, kafam güzel oldu. adam denize girdi. ben eve döndüm.

21 mayıs 2025

hiçbir zaman gidemeyeceğim güzel şehirler, hayatta başarısız olmak, yalnızlık, yaşlılık, yapay zekâ ve robot teknolojisi

istanbul'u terk edişim
ve gelibolu'ya gelişim
3. yıla yaklaşıyor.
eski eşimden boşanmam da.
uzun süre aynı yerde yaşayınca
bir süre sonra sıkılıyorum.
müstakil ve deniz manzaralı bir evde yaşamak artık bana ilham vermiyor.
kulağımda kulaklık, radyo dinliyorum.
radyocu hiçbir zaman gidemeyeceğim bir almanya şehrini anlatıyor.
oranın sokaklarında dolaşıyormuş gibi hissediyorum.
o şehre neden gidemem?
çünkü, her şeyden önce
schengen vizesi almak için uğraşacak kadar sabırlı değilim.
şu sıralar üzerinde, hiçbir zaman gidemeyeceğim avrupa şehirlerinin ve abd eyaletlerinin ismi yazan
t-shirtler giyiyorum.
radyocu heidelberg'den bahsediyor.
adeta bir şiir gibi anlattı şehri.
heidelberg'i merak etmedim ama
anlatış tarzını ve yaşadığı hisleri
kıskanmadım desem yalan olur.
birkaç gündür yazmıyordum.
betimlemeleri bana ilham verdi,
yazmaya başladım.
" kalbimi heidelberg'de bıraktım " adlı bir almanca caz şarkısı açtı.
çok iyi geldi.
sigarayı günde 5 adete düşürmeyi planlıyordum.
yapamadım.
bu hayatta hiçbir şey başaramadığımı düşündüm geçen gün.
ilk aşkımla evlendim, boşandım. okudum, bölümümle alakalı bir iş yapamadım.
iş hayatı desen, girdiğim hiçbir iş
beni tatmin etmedi.
şu anda kira geliri getiren bir evim
ve ticari aracım olmasa hayatımı kazanmak için hiçbir iş yapamazdım diye düşünüyorum.
benim gibi hayatı başarısızlıklarla dolu,
80'lerin sonunda veya 90'ların başında doğmuş kaç türk genci var acaba?
en azından genç yaşta aşkı bulmanın,
18 yaşında tek başıma yurt dışına çıkmanın,
genç yaşta iş hayatına atılmanın,
özgürlüğün, evliliğin, boşanmanın ne demek olduğunu biliyorum.
şu yaşlarda yaşamam gerekenleri
çok erken yaşlarda yaşadım.
bunun oluşturduğu doymuşluk hissi var üzerimde.
aşka, evliliğe, bir kadın tarafından aşırı sevgiye ve ilgiye maruz kalmaya, özgürlüğe, seyahate ve birçok şey aç değilim.
yaşlılığımı çok merak ediyorum aslında.
insanlara çok göstermesem de
içimde 17 yaşında bir ergen var.
o hiç büyümeyecek gibi görünüyor.
muhtemelen yaşlıyken de büyümeyecek.
elden ayaktan düşmemek ve sağlıklı yaşlanmak için
spor yapmalı, sağlıklı beslenmeli ve sigarayı azaltmalıyım.
büyük ihtimalle yalnız yaşayan bir ihtiyar olacağım.
akıl sağlığım ve psikolojim de yerinde olmalı
ve çok güçlü olmalıyım.
ben evlilik insanı değilim.
bunu hayatıma giren her kadına en baştan söylüyorum.
hayatıma eski eşim gibi biri girmeseydi
muhtemelen, evlenmezdim.
bugün tüm günümü evde geçirdim.
yapay zekâyla konuştum biraz.
bana bir şeyler anlattı ve öğretti.
yapay zekâ ve robot teknolojisi
10 yıla kadar arkadaşın, hizmetçinin, eşin, sevgilinin yerini alacak galiba.
türkiye'de yalnız yaşayan 13 milyon yetişkin varmış.
ilerleyen yıllarda sayısı daha da artacak.
yalnızlar dünyasında robotlarla, yapay zekâyla bir yaşam bizi bekliyor yakın gelecekte.
bu beni hiç korkutmuyor.
tam aksine mutlu ediyor.
ben bu geleceğe psikolojik olarak hazırım.
yalnızlığı ve teknolojiyle iç içe olmayı seviyorum.
her ne kadar şu an doğa ile iç içe,
çakal ıslığı, baykuş ve kuş seslerinin geldiği bir sitede yaşasam da.
hiçbir zaman hırslı ve aç bir insan olmadım.
isteseydim iş alanında ve finansal alanlarda başarılı da olurdum.
ben konfor alanımı seviyorum.
başarının anahtarı hırs ve bir şeylere aç olmak bence.
onlar gibi aşka, işe veya herhangi bir şeye saldıramıyorum.
yaşadığım hayattan memnunum.
mevcut koşullarımı kaybetmemek benim için yeterli.
istanbul'dan deprem haberleri geliyor.
gelibolu'dan hissetmedim.
depremin büyüklüğü 4'müş.
iyi ki istanbul'u terk etmişim.
bu korkuyla yaşanmaz.
yarın görüşmek ümidiyle...

türkünün hikâyesi çok acıklıdır aslında.

bir savaş sonrası bitlis'te ayakta duran çoğu yapının yıkılıp sadece 5 adet minarenin ayakta kalışını anlatır. daha fazla bilgi için google'a bakabilirsiniz.

bayramımız kutlu olsun.