intihar

kişinin kendi hayatına son vermesi eylemi. hakkındaki tarihi görüşler hayli ilginçtir.

intihar tartışmalı bir konu olduğundan, greko-roman dünyasının hemen hemen bütün okullarında tartışılırdı. her düşünce okulu konu hakkında kendi yaklaşımını geliştirmiştir. örneğin stoizm'de, intihara daima bir özgür irade meselesi olarak yaklaşılmıştır. nihayetinde çoğu yunan intiharı kahramanca bir hareket olarak görmüştür. kişinin kendi seçimiyle ölmesinde bir büyüleyicilik vardır.

bir başka yaygın görüş de, intiharın yalnızca tanrılar tarafından söylendiği takdirde ahlaki olarak kabul edilebilir oluşudur. tanrısı tarafından hayatına son verebileceği söylenen insan, hayattaki görevini ve amacını yerine getirmiştir, kendi dileğinin de doğrultusunda huzurlu bir ölüme layık görülür, öteki hayatta cezalandırılmaz. sokrates bu duruşun büyük bir destekçisi ve örneğidir.

bunu örneklemek gerekirse, pratikte sokrates de bu şekilde intihar etmiştir. intihardan bu şekilde bahseder: "tanrı'nın aidiyetlerinden birisi olan insan, tanrı buyurana dek kendisini öldürmemelidir." kendisinin de dediği gibi, sokrates tanrı direktifi olmadığı sürece intiharı yanlış olarak değerlendirmiş, intihar etme eyleminin kişiyi lanetlediğini düşünmüştür. sokrates yönetim tarafından ölümle cezalandırılmış olsa bile, reddetme ve kaçma şansı ve imkanı mevcuttu. zehri içmeyi kendisi seçmiştir. bunun sebebi o zamanlarda mevcut olan ve sokrates'in de tabii olduğu, yönetimin tanrıların sesi olduğu inancıdır.

fransız sosyolog emile durkheim kitabıdır. bireysel olgulara bağlı olduğu düşünülen intiharın toplumsal olgulara bağlı olduğunu ifade etmeye çalıştığı ünlü eseridir.

intihar etmek acizliktir diyen bi adamın seneler sonra kendini asması. bu kelimeyi duyduğumda gözümün önüne hep o adam gelir.

benim en büyük korkularımdan olan yakın arkadaşımın da yaptığı kendi hayatına son vermektir, yapıldığında yakınındaki herkes suçu kendinde arar.

intihar pes etmektir. doğada hayatta kalamayan elenir. hayatta kalmak için çabalamalı. kimse neşe dolu bir hayat vaad etmedi bize.kendine acımadan yola devam.

varoluşa bir küfür. gökten firar etmiş tanrılara lanet. kapitalizme karşı tek çare. sisyphosun çömelip ağladığı an. yapanları o kadar iyi anlıyorum ki. hepsine saygı duyuyorum. yaşamı övmek bir nevi alçaklığa rızayı getirir. oysa cioran'ın dediği gibi asalet harabelere tepeden bakan bir gülümsemedeydi yalnızca.

“acı hissettmek, hiçbir şeyi hissetmemekten daha iyidir.” önce tamamen felçli olduğunuzu düşünün öyle rahat edebiliyorsanız ölmekten çekinmeyin ama naçizane fikrimdir sanmıyorum ki vakitsiz ölüm huzur getirsin.

olabilirtesi olan bir durumdur saygı duyarım bu insanlara

öz eleştirinin altından kalkamamaktır.

"siz dilek tutarken yıldızlar intihar ediyordu"

son zamanlarda tanrıya bir başkaldırı mı bu acaba diye düşündüğüm olay . bak sen bana hayat verdin ama ben o hayatı kendi ellerimle yok ediyorum deme şeklidir belki de insanlardan yorulup tanrıyla kavga etmeye başlamıştır insan.*

bana göre bir insanın en büyük meziyeti, kendi, kendini tamir etmesidir. bir nevi kendi, kendinin öğretmeni kendi, kendinin öğrencisi olmasıdır. intihar eden birey de hem bu özellik olmuyor hemde dışarıdan destek göremiyor ikisi birleşince boşluğa düşüyor sonucu ise intihar oluyor.

aynı zamanda şahane bir orhan veli şiiridir:

âtiyi karanlık görerek azmi bırakmak...
alçak bir ölüm varsa, emînim, budur ancak.
dünyâda inanmam, hani görsem de gözümle.
imânı olan kimse gebermez bu ölümle.

14 mart 1913
mehmet akif ersoy.

intiharı düşünen bir insan için en kötü şey kendisini öldürmesi değil, bunu düşünüp yapamamasıdır.

cesare pavese

insanın kendi hayatına son verme hakkı neden kendi elinde olmasın? insanları bundan alıkoyan nedir? hayat çekilmez bir duruma geldiyse neden yaşamak zorunda kalasın ki? umudu olmayan bir insan neden hala yaşamaya devam etmeyi seçer? bizi bu hayatta tutan şey nedir?

uzunca bir süre bu ve buna benzer soruları çok düşündüm. cevaplamak için değil sadece anlamak için düşündüm. aslında basitçe, sadece kendi ellerinde olan hayatına son verme imkanını niye tercih etmeyesin ki? her kararı vermeye, her şeyi yapmaya yetkin olan özgür iraden neden buna karşı koyar?

sadece günah olarak düşünüldüğü için mi? geride bıraktığın sevdiklerini üzmeme endişesi mi?

kendi yaşamına son vererek kimi cezalandırabilirsin? kendini mi, seni üzenleri mi, geride bıraktığın sevdiklerini mi?

belki de bu ihtimal, hiç başlamayacak olan yeni bir başlangıçtır?

yaşadığımız ve sona yaklaştığımız her gün her dakika her nefes.

(bkz: bir zamanlar anadolu) filminde savcı- doktor arasında geçen bir konuşmada " intiharların çoğu başka birini cezalandırmak için yapılmıyor mu?" ifadesi geçmişti. yapmayın başkasını cezalandırmak için hayatınıza yazık etmeyin...
t: bir insanın kendi canına kıyması. vazgeçmesi.

tecrübelerimiz ve maruz kaldığımız duygular intihar karşısında nasıl konuşacağımızı belirliyor...

karnı tok sırtı pek, her istediği yapılan bir çocuk ile afrikanın zorlu şartları altında açlık ve kıtlıkta yaşam mücadelesi veren kayıp bir çocuğun duyguları ve düşünceleri mutluluğu bir olur mu?

hayatı seven, ölümden korkan insanla, bilmem hangi sebepten sıkıntılara düşmüş bir insanın hayata biçtiği değer de bir olmaz işte.
canından usanmak nedir tecrübe etmemiş insanlar intihar edenleri değerlendirdiklerinde çoğu zaman terbiyesizleşiyorlar, saygısızlık ve acımasızlık yapıyorlar.
ulan adam dayanamamış işte, neye dayanamadığını nereden biliyorsun? ne yaşadığını nereden biliyorsun da eleştiriyorsun terbiyesiz, değil mi?

yok mümin'e yakışmazmış.. yukarıda mehmet akif'in dizeleri verilmiş.. mehmet akif terbiyesizliğin dik alasını sergilemiş...
düpedüz ahlaksızlık etmiş. taşıyamayacağın yükle sınansa kendisi ne yapacaktı acep?
son günlerini hasta yatağında geçirdiğinde ağlayıp sızlanmıyor muydu?
ya bir musibet ömrünün baharında musallat olsaydı ona?? ne yapardı?
ne kadar dayanabilirdi? öyle bol kepçeden sallamayacaksınız. feleğinizi şaşırırsınız sonra...
mehmet akif olsanız bile sallamayacaksınız.

zamana yayılmış ve birçok kişinin ortak bir şekilde işlediği cinayettir. ama biz sadece birinin kendini öldürdüğünü zannederiz.

özgürlük dahilinde olan bir eylem. seçimler rpg oyunlardaki yetenek ağacı gibidir bence. ınsanlar bir birkaç şık arasında seçim yapmadan evvel bazı kabuller yapmak durumundadır. bunların ilki de "ben varım" ya da "ben yokum"dur. eğer insan en başta ben yokum diyebiliyorsa zaten içten içe ölümün kıyısında süzülüyordur.
böylesi ruhları ya da ruhsuz kalmış bedenleri hayata bağlayan kutsal tüm meftuma küfretmek ve mümkünse soykırıma uğratmak gerekir. çünkü artik hayat o kimse için masada hiç beğenilmeyen bir yemeği yemek zorunda olduğunuz misafirlik gibidir. nasıl ki o yemek yenmemeliyse, hayat da yeri geldiğinde sonlandırılabilir.
sisyphos: ı'm not happy!