çamurcu yazar profili

yok artık yaa onca yol varken burası onun için kullanilmasin. ya da bir an düşündüm de daha kaliteli, yazan, çizen, aklı olan bulmak için mi? bilemedim.

insana garip garip hareketler yaptıran birşeydir. hele daracık bir tuvalette iseniz durum daha vahim olabiliyor. tuvalete mi odaklanayım habire el kol hareketi mi yapayım. apartmanda biraz daha özgürlük var tabi. hopla zıpla.

dış görünüşe herkes önem verir kabul edelim. aradaki fark birinin ıyyy dediğine benim bayılmamdır. kişiden kişiye değişir yani beğenip beğenmemek.

gitmek kolay olandır. esas mesele kalandır. giden yeni bir hayata, yeni bir yaşama yelken açıyordur. kalan ise yokluk hisseder. herşey aynıdır ama eksik vardır. özlem vardır.

iskelehttps://media.normalsozluk.com/up/2021/08/12/uf3wnehl5hsaolj9.jpg

benim gezim

kafa sözlüğü bir reklamda görüp hemen indirip kullanmaya başladım. şimdilik iyi gidiyor. çaylaklıktan çıkıp yazar oldum. çok sevindim. günlerdir ilk başlığım ne olsun diye düşünüyordum. özel olmasını istedim. sonunda buldum. sizlere benim hayatımdaki etkilerini anlatmaya karar verdim.

gezinin eğrisi doğrusu tartışılır. siyasete hele hiç girmek istemiyorum. ben geziden sonraki beni anlatacağım.

gezi sırasında oluşan forumlara çokça katıldım. hele ki en civcivli zamanlarında haftada iki gün zekeriyaköy kirazlıbahçe de toplanırdık. her girdiğim ortamda nasıl oluyorsa belli oluyor demek ki. toplantı notlarını çoğunlukla ben tutar, gece oturup bilgisayarda düzenler gruba mail atardım. bu forumlar esnasında o kadar çok değerli insanla tanıştım ki. yazar , çizer, sanatçı, heykeltraş, ressam, siyasetçi, yönetici vs vs. sayamayacağım kadar çok insan girdi hayatıma. kimileriyle sadece toplantılarda sohbet ettik. kimileriyle çok yakın dost olduk. bu süreç içerisinde birbirimizden çok beslendik. çok şeyler öğrendik. çok eylem planladık, gerçekleştirdik. yaşadığımız çevrede bilindiği gibi kuzey ormanları doğa katliamından tutunda köylüye ait arazinin gönüllü olarak askeriyeye yıllar önce verilmesi ve bu araziyi yıllar sonra özelleştirerek inşaat rantına açmaları, kısırkaya da yanlış yere yapılan hayvan barınağı mücadelimiz ve en büyük kısırkaya barınak eylemi. buna benzer birçok şey. tabi ki hayat eylemle geçmez (bol gülücük) çok güzel dostluklarımız içinde yaşadığımız şaha ne gündüzler geceler. bunlar inanın bir kitap konusu.

yıllar içinde kendimde var olan ama ortaya çıkmayı bekleyen yeni bir benle karşılaştım. o günden bugüne kadar olan zamanda kendi yolculuğumdaki değişim ve dönüşümden çok mutluyum.

buradaki doğa katliamına ve sahillerin halka açık olması gerektiğine vurgu yapmak için yedi kişilik küçük bir yakın arkadaş grubuyla kumda oynayalım dedik. hem sanat hem de dikkat çekme adına kumda sanat çalışma grubunu oluşturduk. hayallerini al da gel sloganıyla yola çıktık. ilk yıl 3 gün süren çok güzel bir şenlik gerçekleştirdik. üniversitelerin heykel bölümü öğrencileri , hocaları derken koskocaman bir aile olduk. bu şenliğin baş mimarı ve fikir babası ise sevgili emin turan. bizi her eylemde ön plana atan , bende ki potansiyeli gördüğü için içimde bulunanları dışarı çıkarmamı sağlayan , çok değerlim canımın içi eminim. çok yönlü bir sanatçıydı. yazar , çizer , ressam , heykeltıraş saymakla bitmez özellikleri olan çok değerli bir insandı. sessiz sedasız beni ,aldı topluluk önünde konuşabilen bir insan yaptı. gerçi bunda sadece emin in değil başka başka insanlarında etkisi oldu. sonrası 4. yılımızda artarak devem eden bu güzel şenliğimizin ardından hemen bir hafta sonra sevgili emin i kaybettik. dünyam karardı. 28 yıl önce kaybettiğim annemden sonra bir sürü kayıp yaşadım ama hiçbiri emin gibi olmadı. toparlandık ayağa kalktık tabi. 5.yıl emin siz nasıl yaparız diye düşünürken bazı fikir ayrılıkları yüzünden iki arkadaşımız bizle yollarını ayırdı. ve o sene baştan beri küratörümüz olan mimar sinan hocamızda gitti mi… kaldık sap gibi üç kişi ortada. büyük kazıktı bizim için. dedik ki biz emin in ismini yaşatacağız. işte burada sorumluluğum çok artmıştı. çünkü diğer iki dostum fikir alışverişi ve ortak karar alma haricinde ben tektim. bir de sponsorumuz olan belediyemizin kültür müdürlüğünde çalışan canımın içi sanatçı dostumla birlikte o tarihten bu zamana kadar şenliğimizi sürdürdük. artık ortak kararla şenliğin adını emin turan kilyos kumda sanat şenliği olarak değiştirdik. antalya da yapılan kum heykel festivali çok profesyonel. özel kum getiriliyor ve sanırım kimyasal kullanıyorlar. yoksa o kadar aylarca durmaz ayakta.biz doğaya zarar vermemek için sadece şekerli su kullanıyoruz. kum zaten kilyos’umun killi kumu burada doğal olarak bolca var. istanbul’un ilk ve tek kum heykel festivali devam ediyor hala. bu kumda sanat hikayesi de ayrı bir kitap konusu emin olun. ilk baştaki amatör ruhumuzu hiç kaybetmeden , gelen herkesin çok güzel dostluklara imza attığı , her sene vakti yaklaşınca telefon yağmuru ile hadi bu sene yapıyor muyuz diye arandığımız güzel ötesi bir oluşum oldu. bu yıl 8. yılımıza geldik. geçen yık korona yüzünden üç kişi sembolik tek bir korona heykeli yaptık çalışma grubu olarak. bu yıl yine atlamak istemiyoruz. bakalım çalışmalar devam. illa bir yolunu bulacağız.

yani demem o ki 2013 ten itibaren yaşadıklarım , dönüşümüm çok fazla. dahası da var. ama onu başka bir başlıkta yazarım. (göz kırpmalı gülücük)

buradaki ilk başlığımı emin turan a ithaf ediyorum. ve onun sözüyle bitiriyorum.

‘’ kimse başka birine benzemese ne çok oluruz kimbilir ‘’

emin turan

kilyos

doğaçlama yaşam olur mu?
olur. hayatı hep doğaçlama yaşadım ben. yaş kemale ermeye yakın. hiçbir planım tutmadı. hiçbirşey istediğim gibi olmadı. olması için zorladıklarım daha da beter oldu. gitmesini istemediklerim gitti, gelmesini istemediklerim yağdı gürledi geldi. sinirlerim tavan yaptı kendime yada karşımdakine zarar verecek kadar. ama allahtan hissiyatta kaldı, gerçeğe dönüşmedi. iyi ki de dönüşmedi ya hayatta değildim yada içerde sürünüyorum. hayat gerçekten günlük, anlık, saatlik hatta dakikalık olaylar bütünü. birazda serde gençlik olunca daha sert tepkiler verilebiliyor. yaşımı aldıkça kabullenmeyi, olmuyorsa zorlamamam gerektiğini kişisel tecrübelerimle az da olsa öğrenmeye başladım sanki. hiçbirşeyin yoksa bir kediye köpeğe bakıp mutlu olmayı, bir çiçek dikip büyümesini seyretmeyi, yarın yokmuş gibi anda kalmaya hala gayret ediyorum. yaşadığım an'dan keyif almaya çalışıyorum. sanırım doğaçlama yaşamayı becermeye başladım. çünkü inanın tüm herkes her şart hazır olsa bile olmayınca olmuyor. hayat bu kadar basit aslında. olmuyorsa da bir sebebi olduğunun sonra farkına varıyorsunuz.
şuan da gelenleri yazmamı sağlayan bu ortama teşekkürlerimi sunarım. çünkü anlık gelenleri yazmaya üşeniyorum. sonra da unutuyorum gidiyor. bu anlık, burda okunacağını bildiğim için yazmak zevkli. çünkü paylaşıyorum.

çok beğendiğim bir film. iki tane gencecik şairin kısa hayatları ve izlerken yaşadığım duygu yoğunluğu. bu film olmasa rüştü onur ve muzaffer tayyip ten haberim yoktu. oyunculuklarda harikaydı benim için.

ay dolunay sessiz gecede

gelinkaya

cerrahpaşa'nın kedileri

kediler garip yaratıklar. ben çok sevdiğim için mi bilmem onlarda herzaman farklı duygular olduğunu düşünmüşümdür. bugün kızımla son 7 yılımızın geçtiği cerrahpaşa kontrol ve biyopsi günlerinden biri. daha öncesinde de annemin beni çocukken getirdiği o kocaman hastane. gerçi büyüdüm ama hala kocaman. güniçinde bir içeri bir dışarı hastaneyi turlarken , bahçenin her yerinde ve hatta koridorlarda kendi halinde gezen , yatan , uyuyan , yemek yiyen kedilere dikkat ettim. o kadar rahatlarki sanki etrafta kimse yok gibi davranıyorlar. tam bir kedi davranışı işte. kocaman bahcesiyle , binalarıyla ve ağaçlarıyla kimbilir kaç senedir burada duruyor. kediler doydukları ve rahat ettikleri yeri kolay kolay bırakıp gitmezler. hepsi bir başka asil bakan kedilere baktıkça acaba dedim bu kediler burdaki kaçıncı soy. onların dedelerinin dedeleri oldukça geniş bir soy olarak çok eski tarihlerde burada yaşayan kediler olabilir miydi ? evet bence muhtemel. çünkü dedim ya kediler pek değişklikten hoşlanmaz diye. muhtemel büyük büyük bilmem kaçıncı soyları buralarda neler görüp geçirdiler merak ettim. burası onlar için bir cennet. doğum yaptıkları zaman yavrularını saklayıp büyütecekleri hic abartmıyorum milyon tane yer var. kantinlerin önünde habire birşeyler yiyen kediler ve herhangi bir kıyı köşeye konmuş mamalar ve sular var. yani cerrahpaşa'da hastane bahçesinde aç kedi yoktur. zaten onları gördüğünüz zaman anlıyorsunuz. tam kedi davranışları rahat , yumuşak hareketler , mayışmış uyuyanlar. kedilerin inanılmaz bir özelliği ise ufak bir dipnot olarak burda dursun , nereniz hastaysa yada ağrıyorsa kedi gelir orada yatar ve masaj yapar
kedileri seviyorum , yaşasın mırmırlar... @ cerrahpaşa tıp fakültesi

bu bennn işte, öyle şeyler yazarım ki kendimi biliyorum. ama hala çaylak statüsünde her yere müdahale edemiyorum. (gülücük gülücük)

ne zaman çaylaklıktan çıkacağım yahu. istediğim gibi yazamıyorum.

bundan sonra yaşamak istediğim yer

en güzeli taze lor peyniridir. kaymak gibi olur. raf ömrü 3 günü geçmez. hemen yakalayıp alıp yemeniz gerekli. memleketim gönen de çok vardır. başka yerlerde de vardır bilmediğim. süt tadı gelir. numm numm çok güzeldir

urla'ya ilk defa geldim. şuan burdayım ve sanırım ağlayarak döneceğim yer. insanlarının, esnafının güzelliği çok başka. yolda yürürken insanlar sebepsizce selam veriyor filan. istanbul'lu olarak alışık olmadığımız şeyler. gezecek keşfedecek çok yeri var. özbek köyüne aşık oldum. yaşamak istediğim yer burası dedim. iki gün daha burdayım. sonrası dönüş (aşırı ağlama imojisi)

aman uzak olsun. sürekli para hesabı yaparlar. hep gelenin gittiğini söyler şikayet ederler. bir kuruş istemesin kimse diye gardını almış yaratıklar.

ben (gülücük) ne var bunu söylemekte. hatta ilk defa gecikti. menepoz sirenleri çalıyor galiba.

sıkı dostlar, toprakla uğraşmak, çiçek böcek deyip geçmeyin. bahçe makasını elinize alıp bir budama yapın. görün bakın hiçbirşey düşünmediğimiz farkedeceksiniz.