ecezgi yazar profili

yalnız.
gerçekten de yalnızım zaten şu an.annem var ama benim bulunduğum yerde değil.bambaşka bir yerde,hiç tanımadığım insanlarla aynı binayı ve hatta odayı paylaşıyorum.bu yüzden odada bile rahat edemiyorum,odam diyemiyorum.çünkü burası sadece benim odam değil ve istediğim gibi rahat hareket edemem,dağınıklık bile yaratamam.çünkü burası sadece benim odam değil işte.ve belki de "sadece benim"olmaması benim olmasını da engelliyor.
bu yalnızlık duygusu yüzünden boğazıma günde onlarca kez yumru oturuyor.rahat rahat ağlayamamak bile bir ağlama sebebi.
evime dönmek istiyorum.çünkü burada çok yalnızım.

mecburiyetten dolayıdır.
gelişmiş ülkelerde siyaset çok konuşulmaz,doğrudur.ancak bunun anlamı,bizler vizyonsuz insanlarız da sürekli siyaset konuşuyoruz değil.bunun sebebi,orada siyasetin halkın hayatını bizlerinki kadar etkilemeyecek kadar iyi yönetilmesidir.

hayatımı korkunç derecede zorlaştıran bozukluğun adı.
hastalık değil,bozukluk diyorum çünkü sanılanın aksine tedavisi yoktur.verilen ilaçlar etkili olduğu süre boyunca semptomları azaltmaya yarar ama asla sıfırlamaz ve ilaçların etki süresi bittiğinde de normal halinize geri dönersiniz.bu yüzden bunu bir hastalık olarak görmek yerine bununla yaşamayı öğrenmek zorundasınız.ama mesele şu ki bununla ve getirdiği ek hastalıklarla uğraşmak-bende anksiyete ve depresyon mesela.dehb olan ćoğu kişide paket olarak bunları da görürsünüz zaten.-boyle yaşamak zor.çok zor.normal olmadan,normal hissetmeden ve normal düşünmeden normal hayata uyum sağlamanız gerekiyor.çok zor.yaratıcılık gibi tatlı yanları vardır belki ama çoğu zaman bu hastalıktan nefret ettim,ediyorum.bugün annem bana "seninle yaşamak kolay mı sanıyorsun?ben bunlarla-dehb/anksiyete kastediliyor-yapamıyorum"deyince bin kat daha nefret ettim sanki.boğazımdaki yumru geçmiyor.haklı.haklı,biliyorum ve bu beni öldürüyor.oturdum düşünüyorum.o bile yapamıyorsa ben nasıl yapacağım bunlarla?bu bozuklukla? hayatımın içine eden bu şeyden asla kurtulamayacağımı öğrenmek ve bunu kabullenmek çok tuhaf.

mizah kalitesi ve seviyesi.
her şeyle dalga geçe geçe yaşamaktan başka bir çaremiz olmadığından elbette.ciddiye alırsan delirirsin,o yüzden her şeyle alay edip mizah yapıyoruz."izahı olmayan şeylerin mizahi olur."kısaca böyle işte.

gereksiz sinirleniyorum.fevriyim,hep ani ve tabii ki gereksiz,saçma çıkışlarım oluyor.bunun farkında bile değildim kısa bir süre öncesine kadar ve beni bu durumla ilgili en çok üzen de bu.bunu düzeltmek istiyorum ama bunun farkındalığına bile yeni erişmiş olmam beni üzüyor.

bu konuda hep söylenen şey şudur:"kadın aldattıysa seks için aldatmaz,duygusal anlamda onun için her şey çoktan bitmiştir.ama erkek sadece seks için aldatabilir."bla bla bla..gerçek böyle değil tabii ki!bu bakış açısının birden çok sebebi var elbette ama gerçek bu değil.her konuda istisnalar vardır elbet ama açıkçası bu konuda esas duygusal anlamda kafasında her şeyi bitirip aldatan kadınların istisna olacağını düşünüyorum.çevremdeki pek çok kadın sadece seks için aldatti ve aldatıyor da zira.buna rağmen evliliklerine devam da ediyorlar çünkü zannettiğiniz gibi duygusal anlamda kafasında her şeyi bitirmiş falan değiller.o zaman neden böyle düşünülüyor?birden çok sebebi var dediğim gibi.ilki;elbette erkeklerin aldatmasının daha önemsiz gibi gösterilmesi için elbette aslinda.şimdi atma falan demeyin,gercekten öyle."erkek böyle bir canlı abi,sadece seks için bile aldatabilir.onun için bir değeri yoktur aslında"gibi sözler tamamıyla erkeğin aldatmasini gözümüzde daha normal ve önemsiz kılmak için;söyleyen kişi farkında olmasa bile.ikincisi;sanırım erkeklerin kadınları daha hassas,duygusal buldukları için ki kendim de bir kadin olarak kadınların yeri geldiğinde hassas olduğu gibi yeri geldiğinde bir düzine erkekten daha çirkef olabileceğini de biliyorum.üçüncüsü;erkeklerin aldatmada takildiklari noktanın seks olması.yani bence seks olmasa da aldatma aldatmadır;öpüşme,el ele tutuşma,hatta eli eline değmemiş olsa dahi içten içe ona bir şeyler hissetmesi de aldatmadır.ama erkeklerin pek çoğu için-evet,ben de bir genelleme yapıyorum.ama bu genelleme bence doğru.-seks yoksa aldatma da yoktur.belki de bu yüzden böyle bir düşünce kalıbı oluşuyor zihinlerinde;"karım seksin peşinde değildi,zaten evliliğimiz onun için çoktan bitmişti."gibi düşünmek belki de onları rahatlatıyor.çünkü "karımın benden ya da evliliğimizden vazgectigi yoktu,sadece o adamla deli gibi sevismek istiyordu ve bunun için ilişkimizi tehlikeye atıyordu."demek biraz daha tatsız sanki.bence durum budur.

çok uzun oldu mu bence baya avam,orta uzunlukta oldu mu ise çok karizma duruyor.kısa saç?en garanti gibi duran olsa da bence karizmatikliği çok alıyor

ondan dolayı tüm dünyada gitgide çalışan kadın ve hatta çalışan anne oranı artıyor,değil mi?az mantıklı sallayın lan.zengin erkek arayan kadın vardır,zengin kadin isteyen erkek olduğu gibi.ama kadınlar kariyer yapabildikçe bunun oranı gitgide azalır,azalıyor da."istisnasız"kelimesi her konu için "ben malım"demektir zaten.her konuda istisnalar vardır arkadaşlar.

kurgusal dünyalar.
çocukluğumdan beri kitap okumak,en büyük siginagimdi.o kitaplardaki kurgusal evrenler ve karakterler,bana hep çok iyi geldi.şimdi de kitap-dizi-film üçlüsü şeklinde bu devam ediyor.ne zaman kendi hayatimın içinde boğulduğumu hissetsem kurgusal dünyalar ve karakterlere kendimi kaptırıyorum hızla.bundan iyi bir terapi yöntemi de bilmiyorum.

sözlük,forum gibi mecralarda fotoğrafımı atmam.çünkü neden atayım ya?buraya yazmak ve okumak için geldim,ingtagram gibi kullanmak için değil.haa,ıngtagram da kullanırım günlük hayatımda istersem,orasi ayrı.ama buralar fikir paylaşım yeri,kendimi değil.

konfor alanından çıkmak.
çünkü diğer türlü asla buyuyemez,kendinizi gelistiremez veya keşfedemezsiniz.

neredeyse her şey.
çocuk sahibi olmamak için binlerce neden sayılabilir.bu ülkede yaşıyor olmak bile başlı başına bir sebep.gece uyanmak istememek de bir sebep.keyfinden fedakarlık yapmak istememek de bir sebep.dizini kimse bölmeden izlemek istemek bile bir sebep.binlerce sebep sayılabilir.
ama nedenini cozemedigim bir şekilde çocuk sahibi olmayı,annelik hissini hep çok merak ettim ve hala da ediyorum.merakımı her şeyi göze alıp yaşayıp gidermek mi daha iyi yoksa aklı başında her insan gibi bazı şeylerin merak olarak kalmasına izin vermek mi bilemiyorum.

umarım her şey iyi gitmiştir.
umarım hayatının bu yeni döneminin ilk yılı,güzel geçmiştir.illa ki zorlandigin,incindiğin çok olmuştur biliyorum ama umarım bunlara takılı kalmadan büyümek için uğraş vermeye devam etmişsindir.ve umarım büyümüşsündür ama umarım eskisinden daha çok ve daha sık gülüyorsundur.umarım gülerken bile kafanda kaygılar ve endişeler gezmiyordur,şimdi gezdiği gibi.umarım "anı yaşamak"meselesini artık kavramışsındır.biliyorsun,bunu öğrenmeye çok ihtiyacın var.anı yaşamayı ama akıp giden zamanını da boşa harcamamayı,kendini geliştirmeyi umarım başarıyorsundur.
umarım kendinle gurur duyuyorsundur.umarım pişman değilsindir;birçok şey için..

konfor alanından çıkmaya cesaret etmeli.

benim daireme böyle düşen bir çift olsa,şahsen çok büyük saygı duyarım.

eşit değildir ancak eşit haklara sahiptir!bu tartışılamaz,"fıtrat"zırvalamalarınız bu gerçeği degistiremez!

bir midir değil midir ben bilmem ama bir kere şöyle bir şey duymuştum."sadece bir iki kere aşık olanlarin çok dar bir çevresi olduğunu düşünüyorum."ilk başta anlayamasam da sonradan çok mantıklı olduğunu fark ettim.eskilerdeki o çok büyük aşklar var ya hani,neden bu kadar destansı?eee seçenek yok.bir 100 yıl geriye gidelim mesela,o dönemin kapalı kültürünü düşünün.elimizde de genç bir erkek var ve bir kızı uzaktan görüp çok beğeniyor.eee o zamanın kültüründe kızla ciddi olmazsa asla yakınlasmasina izin verilemez,yaşı da gelmişse istiyor kızı;evleniyor bir yıla kalmadan ve o kızla yaşlanıyor.bu adam şimdi "aşk bir kere yaşanır"dese inandirici mı ki?ya da daha güncel bir örnek vereyim.okumayan,herhangi bir iş veya sosyal hayatı olmayan,ailesi tarafından baskilanan bir genç kızı ele alalım mesela.bu kız kime aşık olabilir?komşunun oğlu,belki?ya da eve gelen bakkal çırağı mesela?gördünüz mü,çok dar bir seçenek durumu var.tabii bu durum her zaman bu kadar ekstrem olacak değil ama mesela belirli ve net bir şekilde sınırları çizilmiş bir sosyal hayatıniz varsa,küçük bir çevreniz varsa daha az aşık olacağınız kesin gibi.duvarlara aşık olacak değilsiniz ya?tabii bi de karakter meselesi de var.çok içe kapanık ve insanlara kolay şans vermeyen biriyseniz yine daha az aşık olacağınız kesin gibi çünkü yolunu yapamıyorsunuz.yani olayın özü sınır,sanırım.belirli açılardan sınırlı bir hayatınız varsa ya da keskin sınırları seven bir karakteriniz varsa tabii ki daha az asik olursunuz.sınırlar her şeyin önünü kapattigi gibi aşkın da kapatıyor elbet.

"ben siyaset sevmem"ci,orta yolcu,nabza göre şerbet takılan,omurgasız tipler.tiksiniyorum.

2020 izmir depreminden bu yana sıklıkla yasadigim histir.
o an sakin kalabilmiştim enteresan bi şekilde-muhtemelen yanımda psikiyatristim olduğu için-ama sonrasında korkudan bacağımın tutulduğunu fark etmiştim.sonraki birkaç ay da biri uykumdan kaldırmak için beni dürtse "deprem oluyor!kaçmalıyız!!!"diye yataktan fırlıyordum.bu korku atakları birkaç ah sonra geçti şükür ama aradan geçen onca zamana rağmen hala yatagimda uzun süre uzandigimda deprem oluyormuş gibi hissediyorum.ben bu yıl gerçeklesen depreme göre çok daha az yıkıma sebep olan izmir depreminde bile böyle etkilendiysem bu seneki depremden insanların nasıl etkilendiğini tahmin edemiyorum.gerçi bu korku bile oy tercihlerini degistirememis,ne yazık da neyse...

2018'den bu yana neler oldu?dolar dört beş liradan yirmiye nasıl da cikti?enflasyon nasıl çöktü?nasıl da fakirleştik?nasıl da ülke iyice kutuplaştı,tam anlamıyla yarıya bölündü?düşmanca söylemler nasıl da arttı?iptal edilen festivaller,yasaklanan etkinlikler derken özgürlüklerimiz nasıl da birer birer azaldı?ülkeye kaç milyon mülteci geldi?ve sayıları nasıl da bu kadar fazla oldu?yangınlar,depremler nasıl da oldu?bunların hepsi ve daha fazlası;2018'den bu yana oldu.yaşarken uzun bir süreç gibi gelmemiş olabilir ama şu paragrafı oku da yine düşün.