bir insanın kendisine yapabileceği en büyük iyilik

herkesi kendin gibi sanmamak.
herkes senin kadar ;
rahat , özgür , samimi , sıcak kanlı vb veyahut içine kapanık , baskılanmış , soğuk olmayabilir.

hayatının merkezine kendini koyması. bir başkası hayatın merkezine koyulursa, kendine dair her şey yok olur.

başkalarına yaşattığı travmaları ve üzüntüleri yaşamaktır. yaptığı hatanın farkına varıp düzelmesinin tek yolu budur.

herkese göre “en”inin farklı olabileceği iyiliktir. önemli olan fark edip yapmak.

kendisini sevmektir. tabi bu egoistlik olarak algılanmasın. egodan değil, kendiyle barışık olmasından, kendisini sevmesinden bahsediyorum.
kendini seven insan başkasını da sever, empati de kurar, vicdan sahibi de olur, saygıyı da öğrenir.
kısaca her şey kendimizle başlar.

kendine iyi davranmak.

ayıp olur,kırarım,bir kereden bir şey olmaz vb düşüncelerden sıyrılıp doğru bildiğinden ayrılmamaktır.

ignore etmek. görmeyin, ilgilenmeyin.
--kıssadan hisse--
babam 65 doğumlu bir insan. yemeden içmeden 10 yaşından beri ağır işlerde çalışmış hala daha da çalışmaya devam ediyor. fakat adam hayatımda gördüğüm en umursamaz insan. başına ne gelirse gelsin olmamış gibi devam eder kendisini sıkan hiçbir şeyi dert etmez.
bakın abartmıyorum adamın saçında bir elin parmağını geçmez beyaz sayısı, gören 30-35 anca der. abim gibi durur yanımda.
canım babamın en özendiğim özelliğidir bu. ben başaramadım ama başarabilirseniz ömrünüze ömür katar mutlu (ve genç) bir insan olursunuz.

kendini sevmesi, kendine değer vermesi ve hayatta en çok kendisini düşünmesi olarak cevaplayabilirim ama bunu bencillik olarak düşünmeyin

sağlığına özen göstermek, kendine saygı duymak, '' hayır'' demeyi bilmek ve iyi bir dinleyici olmak.

aşık olmamak veya olmak

olduğu gibi görünmesi ve davranması. herhangi bir konu için kişiliğinden taviz vermemesi.

kafasındaki dağınık hedefleri bir yapılacaklar listesine dökerek öncelik sırasına göre dizmesi ve gerçekleştirmeye başlaması. hadi gençler hadi hadi, ne duruyorsunuz?

kendini sevmektir bana kalırsa.

kendisini olduğu gibi kabul ederek hayata devam etmesidir. çünkü, biz, olmadıklarımız ile değil, olduklarımız ile ilerleme kaydederiz.
olamadığımız her şey hayatımızda kayıplara yol açarken, olduğumuz yahut olabileceklerimiz bizi akışta tutar, kendimizi hayat ve zaman bağlamında ötelemeyelim. hayatın, olduklarımız dolayısıyla yahut olamadıklarımız dolayısıyla, bizi, kısıtlamasına müsade etmeden çaba sarfederek hayatın akışını yakalalım ki zaman bize ait olsun. kısacası, bizim, hakiki bize ihtiyacımız vardır. kendimizi kabul edersek, olduklarımız sayesinde olacaklarımız en doğru ve en hayırlı şekilde bize açılacaktır. unutmadan, allah bizi olduğumuz şekilde kabul ederek sever. hâliyle, zamanın ve hayatın var edicisi, bizi nasıl severse, var olanlar ve olmakta olanlar da bizi olduğumuz gibi kabul eder, olduğumuz gibi sever.

“kendini sevmek” kesinlikle ilk siralarda gelir

birisi veya birileri hakkında büyük beklenti içine girmemek ve fazla umuda kapılmamak. çünkü büyük beklenti ve umutlar büyük hayal kırıklıkları doğurur.

toplumun onu sürekli değişmesini isteyeceğini bilerek ,kendisi olması kendini aynanın önüne ya da kendini düşünmeye başaladığında mükemmeli aramayıp kendini olduğu gibi artısı ve eksisiyle kabul etmesi . insanaların ona hak ettiği değeri vermeyeceklerini bilerek kedine değer vermesi

okumak. bu universite okumak olur,kitap okumak olur,evreni okumak yani tefekkür olur. aklınıza ne geliyorsa. okuyun efenim. açık olun değişime.

toksik insanlari sorgusuz sualsiz hayatindan cikarmak. ama seviyorum ama soyle boyle yok. silin.