elmazzzzz yazar profili

karar ver- kubilay karça

ya git ya kal, yakar bu aşk
ya bırak ya sar beni anılara sar

olduğun yerde saymak. emek var çaba var ama sadece yorulmakla kalıyorsun. sonuç koca bir sıfır.

parasız mutsuz olunur, ama parayla mutlu olunmaz ..
bu cümlede de olduğu gibi. parasızlık mutsuzluk, huzursuzluk, nefret, soğukluk getirir. ikili ilişkileri hemen etkiler. aradaki bağ kuvvetli olsa bile, an gelir, yeter artık, dedirtir. para ise mutluluk getirir ama uzun süreli değil anlıktır. para her şeyi satın alamaz, sevgi gibi, emek gibi, özlem gibi.. düşünsene para var ama sevgisini göstermiyor, aldatıyor, dövüyor.. o zaman da demeden edemiyor insan, paramız olmasaydı diye.

fazla güven ile başlayan serüven, fazla inanma ile devam eder. işte o zaman başlar hayal kırıklıkları. eğer olmasın istiyorsan, kimse ile samimi olmayacaksın, kimseden de bir şey beklemeyeceksin. unutmamak lazım ki, devir menfaat devri olmuş.

her zaman bir kişinin dışarıda kaldığı ve belli bir zaman sonra bitecek olan arkadaşlık..

aldığımız paralar yetmiyor, günlük ihtiyac lar dahil her şey cok pahalı, asgari ücret artıyor, yeter sanıyorlar, üstüne her şeye teeek tek zam geliyor... niye geliyor ki o zaman asgari ücrete zam...!

sevilmediğini hissettiği an. destek alamadığı an. mutluluğu burukluk ile son bulduğu an. ne kadar çevren geniş olursa olsun, bu anlarda, insan tamamen yalnız hisseder kendini.

planlarını gerçekleştirememiş, amacına ulaşamamış, insanın içinde oluşan üzüntü durumu ile çıkan o söz, param olsaydı böyle olmazdı.
evet paramız olsa hiçbirimiz belki de yaşadığımız zorlukları yaşamazdık, ama unutmamak lazım kı kolay hiçbir şey yok.
şu an kendi mesleğimi yapmıyorum, mesleğim le çok uzaktan bi bağlantı olan bir işteyim. ama eğer param olsaydı, ben çoktan kendi büromu kurmuş, çevrem ile de işimde ilerlemiştim. para çevreyi de getirir çünkü..

çocukluk, bir insanın tam olarak kendi olması yolunda attığı ilk adımlar, dönemler. ve bu dönemlerde en büyük pay, aileye düşüyor.
öyle bir sevmeli ki aile, onu başkasına itebilecek sevgi olmasın. kendi kararlarını verebilmeyi öğrenmeli ki, o zaman önüne ne çıkarsa çıksın, kendi aşabilmeli. eksik ne varsa ailede, büyüdüğü zaman çocuk, başkalarında bulmaya çalışır o eksik parçaları. kimi zaman hayatının yanlışında bulur kendini, kimi zaman da bir çıkmazda.

işte benim uzun zamandır yapamadığım. boşa dememişler, bir kitabı kapağına göre yargılamayacaksın, seni neler bekliyor hikayede, bilemezsin okumadan.
bir insan hakkında konuşurken de, ön yargı yapmamak lazım,nasıl biri, anca tanıdıkça anlaşılır.

çoğu zaman bir vazgeçiş. ne söylersen söyle, bir kelime daha karşındaki insana aktaramayacağın zaman, ağızdan çıkıverir, her neyse....
"bazen bir şey anlatmamak, anlatmaktan iyi olur. "

yerine göre pişmanlık, yerine göre geç kalınmışlık...
ah keşke şimdi bebeklik ya da çocukluk yıllarımız da olsaydık, olduğundan daha çok eğlenip daha çok yaramazlık yapmak, beni gerçekten sevenlerle daha fazla vakit geçirmek isterdim. insanların benden menfaatleri olmadan, amacımızın ve tek eğlencemizin oyunlar olduğu o dönemler...

dertlerimizin bile tatlı olduğu o dönemler, bir gün son buldu
ve hiç kimse o günün son gün olduğunu, gerçekten anlamadı...

ailesine arkasını dönen, ilk fırsatta kaçmayı düşünen, aldığı kararlarda ailesini düşünmeden hareket eden, herkesten geri plana ailesini koyandır hayırsız evlat..
aileden gereken sevgiyi göremediyse, düşüncelerine ve kararlarına saygı duymayı bilmeyen bir ailesi varsa eğer insanın, onu bu statüye koymak uygun olur mu peki?