müzik zevki karmakarışık olan insanlar

ahanda biri benim.

metallica’dan ibrahim tatlıses’e, chopin’den ankaralı namık’a, frank sinatra’dan nicki minaj’a geçebilirim her an.

müzik dinlerken anlık ruh hali değişimleri geçirenler favladı bile.

benim bu herşey den bi parça dinleyebiliyorum. seviyorum.

bir gün arabesk parçalar, diğer hafta heavy metal, rock ya da slow pop dinleyebiliyoruz. neden sadece tek bir tarz dinlemekle yetinelim ki zaten.

bir tarafta cihat marşları, bir tarafta hayko tepiniyor. olur öyle.

iyi müzik her zaman dinlenir. türü ne olursa olsun. önemli olan bunu ayırdedebilme yetisine sahip olmaktır. yoksa her önünüze konan yemeği yemediğiniz gibi, her önünüze çıkan şeyi de dinlemezsiniz zaten.

kibariye'nin ses renginin eşsiz olduğunu, ciguli'nin çok iyi bir virtüöz ve ses sanatçısı olduğunu, bülent ersoy'un gür ve detone olmayan sesini farkedemiyorsanız iyi bir müzik dinleyicisi değilsiniz demektir. bakın bu, onların yaptığı müziği dinlemeniz gerektiği anlamına gelmez. ama haklarını teslim etmek gerekir.

mesela neşet ertaş kendi türkülerini söyler, yorumu eşsizdir. ancak ondan çok daha fazla eseri bulunan ve kalite yönünden eksiği olmayan mahsuni 'yi başkalarının yorumuyla dinlemeyi daha çok severiz.

niye uzattım bilmiyorum. anlaşıldığı üzere karışık bir müzik zevkim var. varayım gideyim de biraz amerikan bozlağı* dinleyeyim.

lise yıllarından itibaren rock ve sonrasında metal müzik dinleyisiciyim. hala da bu türün sadık bir dinleyicisi olmaktan memnunum. ancak ahmet kaya da dinlerim, neşet ertaş da. zamanında yıldız tilbe de dinledim. klasik müzik de dinlerim. karışık bir müzik zevkim olduğunu düşünmüyorum. dinlediğim tür belli ancak bazen ruh başka gıdaya da aşerebiliyor.

sanırım bu benim. bi müzik içinde bulunduğum duyguya hitab ediyorsa türü ne olursa olsun bağımlı gibi tekrar tekrar dinliyorum. sonra tamamen başka tür müzik o duyguyu verince onu dinliyorum. insanlar gibi her sesin duygusu farklı bence.

hoşuna giden her tür müziği dinleyebilen insanlardır.

bu tam olarak benim, en çok 90'lar türkçe pop seviyor olsam da kaliteli olan her tür müziği dinliyorum.

it's me:

herkesin hayatında bir olmazsa olmaz vardır ya benim de kendimi bildim bileli tek olmazım müzik.
müziksiz geçirdiğim bazı birkaç saatler olmuştur ama o saatlerde sadece nefes almışımdır aslında tam olarak yaşamış sayılmamdır. istisnai durumlar oluyor elbette ama ayrı parantez açmaya gerek yok. kısaca dünya hali ve internet siteleri birer insan olsaydı kendime rahatça şu ismi seçerdim: müziksizyaşayamayangiller.com

bu arada dinlediğim herhangi bir şarkıda ruhumu teslim etmek için illa sözlerini bilmeme gerek yok, hissettirdikleri yeter. dilini bilmediğim pek çok şarkı var, mesela kazım koyuncu - umay umay düeti.
"bi gün yolda yürüyordum, bi şarkı duydum, kalbim acıdı bu kadar."
lazca bilmiyorum, şarkıyı dinlerken ölüyorum. sadece bu kadar!

bazen de çoğunlukla seyahat esnasında heybetli dağlar, çorak araziler ve gördüğüm tüm müstakil manzaralar beni köklerimize ve bizi biz yapan değerlere götürür. erkan oğur, selda bağcan,zülfü livaneli, ahmet aslan, mazlum çimen az yenilerden minor empire, taksim trio ve nice nicesi.

goygoyun dibini sıyırdığımız arkadaş muhabbetlerinde ise genellikle en büyük eğlencemiz 90'lar pop. oyun havaları ve bilumum oynak şarkılar hatta birkaç arabesk de spotify listemde ekli ama şimdi onlara değinip kalan iki kuruş karizmayı çizdirmek istemiyorum.

mesela kendi klasmanının en iyisi, romantik anılarımıza ve ayrılık acılarımıza eşlik eden canımız, bebeğimiz, serçemiz `sezen aksu`'dan nasıl geçeriz?

serçe demişken edith piaf. etek uçlarını tuta tuta böyle, zarif şekilde salına salına... padam padam padammm...

ama bisiklet sürerken, araç kullanırken, yolda yürürken, yemek yaparken, derin düşünürken, hiçbir şey düşünmezken, uyumaya çalışırken, sabah gözümü açarken bana eşlik eden: klasik rock, progressive rock, soft rock, psychedelic rock kısaca rock oğlu rock.

zaman zaman; caz, blues, bluegrass...


eğer bir gün yemek yemezsem değil de müzik dinlemezsem aç kalırım. geçenlerde sait faik okurken bir cümlesinden bir etkilendim ki, sanki bu benle dinlediğim müzik arasındaki bağ dedim.
"bir insan yüzüne doğuştan gelip oturmuş gülüş, üzülüş, düşünüş gibi şeylerin hiç uçmaması lazım. uçtu muydu sanki kişi ölmüştür."

hem nefes almak hem gerçekten yaşamak için müzik benim elzemim. hepsinin gözünü, sazını, sözünü, sesini, gitarını, telini, kısaca cümlesini çok severim.