fonetik doğruculuk yazar profili

(bkz: sen sus çünkü hukuk bilmiyorsun)

aile içinde ne yaşandığını bilmeden ayrıca hukuki prosedür nasıldır bilmeden herkesin yine gelip en vicdanlı benim havası atmak için yorum yaptığı bir konu. yetişkin evladının yasal varisinin evladı ve eşi olduğunu kabullenemeyen zengin ve kontrolcü ebeveyn ortada. gelinden kendi avukatlarına vekalet alıp gelini sen bu evde oturadur işimize karışma diye altı ay saf dışı bırakmak ne demek? bahsettiği ev oğluyla evliyken otursunlar diye kullanıma açtıkları ev. ev ne oğlunun üzerine ne de gelinin üzerine. üstelik avukatlar da alenen ailenin kurallarına uyduğun sürece bu evdesin diye ültimatom vermiş. bu toplumda çok yaygın olan arızanın tezahürü işte. kadına bir hayatın olmayacak demek. onların evinde oturacaksan kurallarına uyacaksın, çocuğu bakacaksın, sesini kesip oturacaksın demek. evlendirmeseydiniz o zaman oğlunuzu. madem yetişkin değildi, madem kontrol etmekte bu kadar ısrarcıydınız, evlendirip başka bir yasal varis edinmesine müsaade etmeseydiniz. çirkinliğe bak, bana çay servisi yapmadı diye gelini gazete gazete dolaşıp kötülüyorlar. alkışlıyorum, baya olgunmuşsunuz. baya yüce gönüllü, baya alî insanlarmışsınız.

ben gavsa gavs demem aracında çakar olmayınca.

öyle bir tane yolu, prensibi, tekniği, rutini, duası, formülü olmadığını öğrenmek sanıyorum.
insan hayal kurar, bazısı da kırılır. kırılan hayal ile ne yapacağını öğreniyorsun yolun bir yerinde. peki madem deyip yoluna devam etmeyi, bazen yeni hayal kurmayı, bazen bir süre hayallere mola vermeyi öğreniyorsun. öğrendiklerinin hepsine de cebinde yer veriyorsun. bir gün atom fiziğine de profesörlüğe de lanet olsun deyip ertesi gün ordinaryüs olma hayali ile yollara düşülebilir. *

tek vücut, yekpare bir yapı olarak kadınlar. bayinizden ısrarla isteyiniz. beşi, onu değil, 3.98 milyarı bir arada.

2017 yılı man booker ödüllü - bu ödülün yeni adı international booker prize oldu- david grossman kitabı. siren yayınları tarafından basıldı.


kitap bir komedyenin iki saatlik stand-up gösterisini anlatıyor. anlatıcı komedyen yıllar boyu görüşmediği en yakın arkadaşı. anlatıcının komedyenin kendisi olmaması, birinci tekil anlatıcıdan dinlemiyor olmamız yazarın bilinçli ve takdire şayan tercihi. bu hem en yakın arkadaş hem de yıllardır görüşülmemiş olan tanıdık-yabancı anlatıcı fikri dahiyane. komedyenin sahnede sergilediği performans travmatik geçmişin ta kendisi ve elbette bu geçmiş yalnızca bir komedyen kişinin geçmişi değil. bir ailenin, yuttaşlık bağı ile birbirine bağlanan bir toplumun ve en nihayetinde insanlığın geçmişi yüzleşilen. okuyucunun da geçmişi elbette. bu yüzden anlatıyı doğrudan komedyenin kendisinden değil de onun hem en yakını hem de yıllardır uzak kaldığı ve bir bakıma yabancılaştığı arkadaşından dinliyoruz. hem yakında hem uzakta hem de hikayedeki yerimizi arar halde buluyoruz kendimizi. performans alışıldık bir stand-up gösterisi gibi değil, kötü şakalarla başlayıp giderek daha da sert ve saldırgan hale geliyor. izleyicisini hedef alıp onlara öfkesini kusuyor. salon git gide boşalıyor. kendi hikayesinden kırılgan ve sorunlu annesinden, zorba ve şiddet uygulayan babasından, askerde gördüğü zorbalıktan geçerek yahudi tarihi, israil’in sorunlu yapısı ve halkı, politik travmaların izlerine ulaşıyor. bireysel olandan toplumsal olana varırken salon boşalıyor. okurlar olarak sahnedeki bu acayip şovu kendimize bir ayna tutularak tamamlıyoruz. okuması zaman zaman zorlayıcı olsa da aynı anda hem mizah hem dramın içinde olmak, üstelik kurmacanın stand-up metin tekniklerini harfiyen takip ederek bunu yapması büyük başarı.

(bkz: bir at bara girmiş)

kontrol edilemeyen bir serbest çağrışım. benim için de böyle bir şey bara gitmek, hususiyetle yalnız gidince.

popülerliğinden bağımsız olarak yetenekli oyuncular tarafından disiplinle çalışılarak icra edildiğinde yüksek seyir zevki sunan spor.

bütün çocukluğum babam ve kardeşlerimle futbol maçları izleyerek, pozisyonları konuşarak, alternatifler üzerine tartışıp, geometri bilgisi yarıştırarak geçti. çok büyük keyfimizdi babamızla uzun uzun bunları konuşmak, birlikte heyecanlanmak, penaltı mı değil mi, ofsayt mı değil mi diye görüş paylaşmak. uzun yıllardır asla türk futbolu izlemiyorum. ne seyir zevki, ne futbol becerisi, ne içeriği dolu yorumlar kaldı. geriye sadece küfür eden vasat taraftar, kumar oynayan diğerleri, bütün bunlardan para kazanan sermayedarlar kaldı. geriye sadece kara para, şike ve ağız dalaşı kaldı. kimse futbol falan da oynamıyor. görünen o ki taraftar da kimse futbol oynasın istemiyor. taraftar da sosyal medyada küfürleşmek istiyor sadece. taraftar içinde biriktirdiği öfkenin kim tarafından oraya konduğunu asla sorgulamak istemiyor. taraftar twitter'da söverek dünyada bir kimlik edinmeye çalışıyor.
benim gibi futbol sevenler de avrupa şampiyonası ve dünya kupası olmak üzere dörder yılda bir futbol izliyor.

bunların tamamı da en büyüğün sermaye olduğunu inkar eder.
konu futbol olunca bütün hoşgörümü kaybediyorum. ülkede futbolun kapladığı alan, temsil ettiği dünya görüşü, destek bulduğu ve sömürü nesnesi haline getirdiği güruh, bulaştığı suçlar, en kalabalık ve sesi gür sivil toplum olabilecekken en kalabalık yardakçı ekibi haline gelişi ve daha sayamadığım türlü gerekçe ile yalnızca antipati doğuran bir şey oldu futbol.

orijinalini beatles seslendirmiş olmasına rağmen godsmack - come together
buradan

1969 çıkışlı abbey road albümünden bir beatles şarkısı. kimler kimler yorumlamamış ki; michael jackson, tina turner, aerosmith, soundgarden, guns n' roses, oasis, arctic monkeys, godsmack...

çok büyük sıkıntı, müthiş zorluk anlamlarına gelir.
be in dire straits -> çok zorlanma, fevkalede darlık içinde olma

videolarından birkaç yıl sonrasını bilmediğimiz kadınların kayıtları.
vajinal doğumun tek doğum yöntemi olduğu, hastane yerine evde, doğada doğurulduğu, steril koşulların uygulanamadığı dönemlerdeki anne-bebek sağlığı, ölüm oranları, yaşam uzunluğu falan gibi parametrelere bir bakınca mesela o doğa ananın kollarında esen natüralist rüzgar meltemden ziyade karayel gibi görünmeye başlıyor.

doğal olanı belirleme cemiyeti olarak futbol maçlarında gösterilecek yazıları hazırlayan reklam tabela ekibi. liyakat desen var.

şimdi arkadaşlar elinize geçen argümana bir bakın, şöyle sağına soluna, tersine düzüne, bu hangi düzeneğe oturacak, neresi yontulup hangi başka makinelere aparat haline getiriliyor, bir bakın. göz ve görüntünün iletildiği bir adet sinir sistemi gerekiyor. bakın yani.

biz hastanede uygulanacak yönteme karar vericiler miyiz? sağlık personeli miyiz? sağlık personeli olmayanların doğum yöntemini belirlemede ne kadar iradesi var bir bakın, inceleyin bence. bu pankartı stadyumda kime gösteriyorsunuz? kar etsin diye sezayen doğuma yönlendiren özel hastane patronlarına mı? gece uykusu kaçmasın diye randevu ile 8 ay önceden sezaryene teşvik eden hekime mi? yoksa ezici çoğunlukla bebeğinin sağlığı için en iyisini isteyen annelere mi? ne kadar zengin olursan ol gidip vajinal doğuruyordun eskiden. çünkü hekim ne derse o. komplikasyon gelişirse de bebek ve anne ölümleri de ona göre oluyordu. tamam ülkemizde dünya ortalamasının üzerinde bu oran, ama neden yahu? neden diye sormadan stadyumda pankart kaldırarak neye taraf oluyorsunuz? mesajın vericisi, taşıyıcısı, alıcısı (futbol alanı)erkek. ne hekim, ne kadın. bu mesaj nedir diye bir sorgulayın. son 30 yıldır ne değişti de -bugün- sezaryen soruna dönüştü. sgk hastaneleri de dahil ödenekleri kendilerine yontmak için insanları ameliyat ediyorlar. uzman hekim olabilmek için eksik ameliyat sayısını tamamlamak için hiç ihtiyaç duymadığımız halde annem ve beni 2 gün arayla (kulak ve bademcik) ameliyat ettiler. artık hangi paralar sgk'dan nerelere uçuruldu bilemiyorum. bizim o kadar tesir ve irademiz olsaydı olmazdık bu ameliyatları. hekim olacaksın, gerekli dedi. olduk. demek ki bu sezaryen konusunda da söz sahibi olan %100 anne adayı değil. hekim bu işin uzmanı diye ona güveniliyor demek ki. burada sorun kadınların canım çilek çekti der gibi sezaryen aşerdiğini iddia etmek. bu bir tıbbi operasyon, cerrahinin alanı, buna kadın şımarıklığı karar vermiyor. her zaman olduğu gibi buna da sermaye karar veriyor. stadyumlarda pankart açacaksanız, para için sağlığınızı harcayanlara açın. kapitalizme köle doğurtmak için çırpınanların daha da zenginleşmeşi için uşaklık etmeyin.

hakkında çok konuşulan ve gerçekte ne olduğuna ilişkin literatür okuması çok çok az yapılan politik hareket.
türkiye'de kadın femist akademisyen yokmuş. işte bakın bunlar hep kendi yargımızı gerçek sanmak oluyor.
şirin tekeli
yıldız ecevit
senem timuroğlu
meral akkent
dicle koğacıoğlu
ferhunde özbay
serpil sancar
ayşe feride acar

nefis bir yayın adıyla hayli zamalar sonra sözlük radyosu dinlememe vesile olan rockçı.
yazılanlara göz atınca türkçe rock ağırlıklı bir yayın olduğunu düşündüm. belki bunu da çalar.

ertesi gün bulutlanan, puslu hafif bir karanlığa da dönüşen aydınlanma.
biraz aydınlık aynı zamanda biraz karanlık da demek. yüksek ses canlı müzik dinlediğim bir anda geliverdi bu aydınlanma bana. yalızken gelir, başkasını sevmiyor. insanlardan yeterince mesafelenince, yüzleri seçilmeyen karartılara dönüşünce, yalnızca müzik ve içeride asılı duran ağırlaşmış hava ile kalınca birden geldi. insanların yüzleri kaybolunca benim yüzüm git gide belirginleşti sanki. gözlerim, burnum, çenem, yüzümü oluşturan ne varsa keskinleşti. içeriyi gösteren bir aydınlık hali, kızdığım, bağırdığım, korktuğum, savunmaya geçtiğim, öfkeden deliye döndüğüm şeylere bir kere de bu keskinleşen gözlerle bakıp, daha duyarlı burnumla koklamamı emretti sanki. kızmaya hakkım olmayan şeyler gibi, o kadar öfkelenmeye hakkım olmayanları, öfkelendiğim konunun öfkelendiğimi söylediğim şeyle alakası olmayan durumları, öfkemin haklı, reaksiyonumun tamamen yanlış olduğu zamanları ama en çok "ne anlar bunlar" deyip sustuklarımı bir bir önüme döktü. bir şarkı boyunca bir sürü farklı kendime baktım. hiçbiri ile tokalaşmadım, olur öyle diyerek omzuna iki kez hafifçe vurmadım. uzaktan biraz şefkatli biraz onaylamaz biraz olur öyle bazen hayatta diyerek biraz da sanki sen çok biliyorsun her şeyi diyerek, biraz her şeyi de biz iyileştiremeyiz diyerek, biraz hepsi mi açık kalacak bu yaraların diyerek, biraz kolları sıvayalım diyerek, biraz zamanla önemini yitirecek diyerek, biraz susarak savuşturduk aydınlanmayı bir sürü ben. bir sonraki şarkı başladı, rahatsız bar taburesinde sırtımı dikleştirdim, şimdi bu her yere, her şeye sinen sigara kokusu tek derdim.

tam olarak öyle gelişmeyen garipliktir.
gebelik bir hekim tarafından takip edilir ebeveyn ve hekim hatta bazen de doula ya da doğum ve emzirme konusunda uzmanlaşmış sağlık personeli de eşlik ediyor bu karar sürecine. bilgisi, deneyimi, iç güdüsü ile konuya dahil olur uzmanlar v ebeveynler, değerlendirirler ve bir sonuca varırlar. yukarıda anılanlardan akıl hastası olan yoksa da burada hepsinin önceliği bebek ve annenin sağlığı olur. çocuk sahibi olmak öyle nadir görülen bir olay da değil, hepinizin çevresinde gebe kalan, periyodik kontrellere giden, eşine dostuna fikir soran bir sürü ebevey olmuştu. kaç tane, aman bana ne bebek de sağlıksız olsun ben illa sezaryen yaotıracağım diyen kadın gördünüz?

burada sorun kadının doğum tercihinin tam böyle şekilleniyor gibi bir algı yaratılmaya çalışılması, maksatlı olarak gebe annelerin bebeğin sağlıksız olmasını amaçlayarak bencil davrandığı fikrinin yayılması. gerçekte böyle bir durum yok, varsa da istisna kapsamına giremeyecek kadar azdır o akıl hastaları. peki neden böyle bir sorunumuz varmış, bu kadınlar da ülkenin en büyük sorunumuymuş ve tek önceliğimiz bu kadınlardan kurtulmakmış gibi bir ortam yaratılıyor?

stadyum gibi aşırı erkek egemen bir ortamada bu konuyu gündeme alıp üstün görüşlerini pankartlardan duyurmak zahmetine neden giriyorlar?

çünkü böyle bir gündemimiz yok, olanın üstünü ses getirecek bir şeyle kapatma ihtiyacı var ama. bebeğin selahıyetini de en iyi erkekler düşünür gibi bir düşünceyi de paralel olarak empoze etmek de gerekiyor. çünkü kadın deden şey kapitalizme köle doğurmak zorunda, köleler azalıyor. acilen sahiplerin çıkıp kimin hükümdar olduğunu hatırlatması gerekiyor.

timur soykan ve ağırel an itibariyle serbest.

yargıya olan güven ayyuka çıktı. daha ne kadar güvenebiliriz bilmiyorum.

ıslak keki üç kişilik olan mekan. o fiyatlara isyan gelmesin diye sanırım böyle deli gibi büyük porsiyona gitmişler.
bir başka sorun da kekin ıslak olmaması. altına krema dökünce ıslak kek olmuyor sayın yetkililer.