fztzeynep yazar profili

raskolnikov, oblomov, ivan ve mitya karamazov.

filmi değil de monte cristo kontu’na güzel bir mini dizi çekilse tadından yenmez.

türk insanı suratsız olmasın da kim olsun

demir ökçe- jack london

ilkbahar.
bir kere yapış yapış sıcaklık derdi yok. karanlık, kasvetli ve ıslak değil. kat kat giyinme zorunluluğu da yok. istediğini giy ne üşürsün ne terlersin.
mis gibi, aydınlık, insana azıcık da olsa yaşama sevinci verir.

“bi' de sen bırak beni
unut gittiğin bi' yerde
kim kaldı ki?
çok büyüdüm sayende“

öylesine aklıma geldi.

otomatik portakal maalesef

annem, babam, ömür törpüsü kardeşlerim ve sağlıklı doğmam. gerisi yalan.

şarkının rastgele iki üç kelimesini yazınca bir şekilde buluyoruz. asıl bunun beter olanı aklına bir melodinin takılması. dilin dönmez etrafındakilere tarif edemezsin. google’a sorayım desen arama çubuğuna dırırırım dışında yazacak bir şey akıl edemezsin. kısaca çık işin içinden çıkabilirsen.

cehaletle savaş hiç bitmez maalesef

unutulmaz karakterlerle tanıştırması. mesela raskolnikov, edmond dantes, martin eden, karamazov kardeşler takımı, holden coulfield, sherlock… ve daha niceleri.

hamsiye benzetiyorum hep. tadı güzel ama böyle ufak tefek, kılçığıyla uğraştıran, tadının güzelliği için bile olsa çekilmeyecek bir sürü zahmeti var. ona gelene kadar bir sürü balık var, çekilecek dert değil yani.
bunları şimdi uydurdum itiraf ediyorum. kısaca trabzonlu kendisi.

“elbette cehennem vardır çünkü başka hiçbir yerde işlediğiniz suçların cezası yeterince verilemez.
sizin gibiler var oldukça kâinatta bir cehennemin olması şarttır.”
-demir ökçe, jack london

ne kadar övsem az kalır türünden, nadir bulunan bir adam. ülkemizde de belirli bir kitlesi olduğu için ayrıca mutlu oluyorum. genel olarak vasat seviciyizdir ama ilginç bir şekilde kendisinin hakkını veriyoruz, bu da beni gururlu bir anne yapıyor ki kendisinden otuz yaşçık falan küçüğüm

hannibal dizisi ile beni kendine aşık eden yakışıklı oyuncu

bu başlık bana bir anımı hatırlattı. ne zaman baba sevgisi gibi muhabbetler geçse zaten o anımı hatırlarım.
ortaokulda o zamanlar çok yakın olduğum bir arkadaşım vardı, tüm gün okulda beraber takılır okuldan sonra da yine ayrılmazdık. genel olarak neşeli görünen, şakacı bir kızdı. beş kardeşler dördü kız, en küçüğü erkek, el üstünde tutulan da o. annesi çalışmaktan hasta düşmüş bir kadındı, babasıysa duvar gibi suratsız bir adamdı. birde gece çalışıp gündüz evde uyuduğu için onlara gitmeye çok çekinirdim. aman ses olmasın, babam uyanırsa çok kızar gibi şeyler duya duya farkında olmadan adamdan korkmaya başlamıştım galiba. neyse işte bir gün arkadaşım okula acayip mutlu geldi. hala o gülümsemesi bile aklımdadır. ki nerdeyse on yıl olmuş. o mutluluğunun sebebi babasının önceki akşam odasına gelip güzel bir iki şey söylemesi ve başını okşamasıymış.
çok şaşırmıştım o an. uzun yıllardır da hep bu anı düşünüp duruyorum. babam dışarıdan sert görünse de bize karşı her zaman elinden gelenin fazlasını yapmayı dener, her zaman sevgisini fazlasıyla gösterir. yani ben başka türlüsünü bilmiyordum. başka türlüsü olabileceğini o arkadaşımdan öğrendim. o günden itibaren de sahip olduğum şeye daha sıkı tutundum.
başkalarının yaralarını görüp de bu bende yok diye şükretmeyi bilmiyorum sizler nasıl yorumluyorsunuz. ama babamın bana gösterdiği sevgi, hayatımda şükredilmeyi hak eden en değerli şeylerden birisidir. ve öğrendiğim en değerli şeylerden biri de hangi sıfatla olursa olsun; anne, baba, arkadaş, sevgili.. hiç fark etmez insan sevgisini göstermekten çekinmemeli, yarın bir kez daha sarılma fırsatı bulamayacak kadar sıkı sarılmaktan korkmamalıdır.

ben de isterdim şöyle haftasonu bir avrupa kaçamağı yapmayı, o konser senin bu tiyatro benim takılmayı ama işte bilin bakalım ne eksik? kafayı stresten biraz da olsa uzaklaştırabilmek için sahip olduğumuz üç kuruşluk zevklerimize laf ettiniz de ne oldu yani şimdi?

bu sezon çok sıkan dizi. türk dizileri tadında bırakma olayını ne zaman uygulamaya koyacak acaba