babanın sevgisini gösterememesi

eskilerden kalma böyle kalıplaşmış saçmalıklar var sözlük. 'babası severmiş ama hissettirmezmiş , içten severmiş ya da pek belli edemezmiş.' ve daha niceleri. gösterilmeyen, hissettirilmeyen sevgi dilencilerin olsun lan. bir de baba olacaksın.

çocuğun hayatı boyunca üzerinden atamayacağı en büyük eksiklik olup geleceğini şekillendiren travma şeklidir.ah keşkelerin başlangıcı.

yanlış yapan babadır. sevgi göstermeden sevginin ne olduğunu ögretemezsin. çocuklara önce sevgi sevmek öğretilmeli bence.

toplumsal cinsiyet rollerinin, erkekler üzerindeki dayatmalarından yalnızca bir tanesidir.

ziyandır.

bu gibi durumlarda çocukluktan gelen bir güvensizlik ve boşluk duygusu hakim olur. ben şanslıyım ki buna maruz kalmadım.baba sevgisiyle büyüyen bir çocuk olarak daha ayakları yere sağlam basan bir birey oldum.

çünkü sevgi emektir.. göstermemek bir tercihtir.. genelde de pişman olurlar..

babamda böyledir, ama ona kızmıyorum yetiştiği kültür ve kendi göremediğini nasıl göstereceğini bilememekten, birde eskiden daha bir yokluk varmış, hayat gailesi daha fazlaymış neyseki ben dersimi aldığım için acısını kendi çocuklarımdan çıkarıyorum, mıncık mıncık ediyorum eşek sıpalarını, bazen bezdiriyorum ama yapacak bişey yok büyüyene kadar böyle, istemeyene çikolata yok ahahaha
bide o nerf mermileri bitecek elbet kıhkıh. *

sadece baba değil de diğer insanlar için de geçerli olabilir bu. aptallık bana sorarsanız. ne demek sevgimi göstermiyorum anasını satayım, ölünce mezardan mı çıkacaksın seviyorum diye. hala hayattayken söylemek lazım böyle şeyleri, dolu dolu yaşamak lazım sevgiyi.

belki de yoktur.

büyüyünce şefkat düşkünü olmama neden oldu.

babam sevgisini gösterirdi. ben küçükken beni kollarının arasına alır uyutur, yolculuklardan dönerken kucağında taşır, bir yere gittiği zaman da en çok beklediğim o olurdu.

benim dünyam onun işe gitmesiyle durur, gelmesiyle tekrar başlardı.

sonra büyüdüm, baktım babam aslında bir ruh gibi evimizin içinde. kimseye karışmaz, yemeğini yer, uyur, işe gider, işten gelir.

okuduğum sınıfı bilmez, derslerimi bilmez, en yakın arkadaşım kim bilmez, en sevdiğim şeyler nedir bilmez. anlayacağınız babam benim kim olduğumu bilmez.

ama içten içe, çocukken olduğundan daha farklı, hiç belli etmeden sever beni.

belki yani.

babam ben 2 yaşımdayken ölmüş o yüzden bilmem hiç baba sevgisi nedir. en büyük korkum da buradan gelir. ileride çocuğum olduğu zaman ya sevgimi gösteremezsem düşüncesi beni bırakmıyor hiç

otoriter baba tipleri böyledir. bırak sevgi göstermeyi seni sevdiğini bile fark ettirmez sana. sevgileri yarınlara bıraktınız şiiri aklıma geliyor böyle durumlarda. babam 70 yaşını aştı, beni seviyor mu, hiç sevdi mi emin değilim hâlâ.

çok şanslı hissederim kendimi bu konuda. babamla güzel bir ilişkimiz var. ama böyle yapan babalar görüyorum, çok yanlış. bir insanın sevgi görememiş olması çok üzücü. umarım sevmenin, öpmenin, sarılmanın, saçlarını okşamanın ayıp sayılmadığı günleri de görebiliriz.

çocukluğumuzda sevgiyi sarılmadan ya da saçlarımız okşamadan ya da o iki kelimeyi duyamayışımızdan o sevgi hep eksikmiş gibi gelirdi. sadece baba değil anne de gösteremezdi ki. hala gösteremezler. ben gider sıkarım tontiş yanaklarını, gıdıklarım, sevdiğini söyletmeden de rahat bırakmam. söylerken hala kızarır.
hiç duymamışlar ki kimseden... onlar anne babalarının yanında kızım/oğlum bile diyemezlermiş.
kızabilir miyim onlara? asla! hala hayattalarken "seviyorum" dedirtebilmek varken. *

sanırım şu hayattaki en büyük eksikliğim.
babamın yanında rahat olamam, rahatça konuşamam , iki lafı bir araya getiremem, korkarim çünkü ondan. hep bir mesafe vardır aramizda.baba kız ilişkimiz yoktur. yine de saygı da kusur etmem.

çok da severim babamı. ama galiba aramızdaki bu ilişki onun da babasından böyle gormesinden kaynaklı.
sevilmemiş, sevgi nedir tatmamış. bu yüzden evlat sevgisi nedir bilmez, nasıl sevgi gösterilir bilmez.

özellikle kız çocuğu iseniz baba sevgisini tatmazsaniz eğer, ömür boyunca bu boşluğu dolduramazsiniz. baba sevgisi bambaşka bir şey çünkü.
her evladınızı sevin ve sevginizi özellikle evlatlarınıza göstermekten/ hissettirmekten çekinmeyin. aksi halde sevgisiz büyüyen bir nesil yetiştirirsiniz. sevgisiz büyüyen bir neslin sevgisiz tohumlarını atarsınız dünyaya.

baba, anne, sevgili hiç fark etmez. her şekilde karşılaşabileceğimiz “sevgiyi gösterememe” durumu yetiştirilen aileler ile ilgilidir. sevgi göremeden büyüyen çocuklar ileride sevgilerini de ne yazık ki gösteremiyorlar.
hepimizin içinde var olan sevginin dışa vurumu ilk eğitim yuvamız evde başlar. ebeveynleri suçlamayın, onların ebeveynlerini suçlayın diyeceğim ama o da olmayacak. çünkü toplumsal hayat ve ekonomi evlerin içindeki ilişkilerede yansımaktadır. bu durumda ebeveynlerimizin ebeveynlerine kadar gidecek olursak karşımıza ekonomik buhranlar, kıtlık bilinci ve resmiyet tokat gibi çıkacaktır.
bence değer verdiğiniz aile bireyiniz ise sevgiyi göremediğiniz, duvarları yıkmakta fayda vardır. sert duruşlarının altında emin olun yumuşacak kalp ve hisler vardır. alışkanlıkları değiştirmek zordur fakat imkansız değildir.
hayatta olma şansına sahip sevdiklerinize dört elle sarılmaya bakın, şikayet etmek yerine.

işte bu yüzden
geceleri sessizce gelir ve senin basini okşar
sen anlamazsın bile
sabah kalkarken de fırça yersin
babalar böyle seviyor demek ki

sanırım orta sona gidiyordum. bir gün babamla ikimiz bir yere giderken birden konuşmaya başlamıştı. "ben ailemden sevgi görmedim, nasıl göstereceğimi inan ki bilmiyorum. sen yine de sevdiğimi bil." demişti. o gün meğer sürekli kaçtığım bir eksiklik olduğunu fark etmiştim. içimde babama ait o boşluk kendini göstermişti. sevgiyi hissedememekten korktuğum için çocuk aklımla o hissin üzerine hep toprak atmıştım. ama bunu söylemesi bile yetmişti. o boşluk hissi ortaya çıkmıştı ama acıtmıyordu canımı çünkü babam beni seviyor diyebilmeye başlamıştım. o günkü mutluluğumu hiç unutmuyorum. alelade kurulan iki cümle bile bu kadar değişikliğe sebep olurken hiçbir baba çocuğundan bunu esirgememeli.