_hazall_kndkci yazar profili

komşusu açken tok yatan bizden değildir "sözünü bas bas bağıran," ekonomi kötü "diyenlere" çıkar telefonunu" diyip sözde ekonomi savunucuları insanlar türemişken bu hareketi garipsemiyorum. son nefesine ümmetim diye sayıklayan bir peygamberin ümmetiyiz sözde. o adamı ekmek çalmaya muhtaç bırakanlar, bunu görüp aç olduğunu düşünemeyenler, ona yardım etmek yerine ona bunu reva görenler utanır mı, bilmiyorum ama utansın yani biz onların yerine utanıyoruz çünkü.

sözde dinen uygunluk bahanesiyle, yapılan kadının zaten içinde bulunduğu konumunun daha da aşağıya çekildiği durum. birde bazı araştırmayan, bağnaz düşünceli insanların peygamber efendimizi (s.a.v) örnek göstererek caizdir dediği durum tabi. dinî nikahın varlığı resmi ve dinî nikahlı eşinin üzerine bir evlilik yapmanı daha doğrusu gayri ahlaki bir birlikteliği ikinci evlilik diyerek üzerini örtmeni sağlamaz. dinimizde bize helal kılınanla evlenmek münasip görülür bakın kılınan diyorum, kılınanlar değil. peygamber efendimizin birden fazla evliliği olduğu söylenir, halbuki bazı kaynaklar dönemin coğrafyasında kadın olmanın zorluğunu görüp, kadınları himayesi altına aldığını da söyler. ayrıca kişiler üzerinden yorum yapılmasında ne kendimde ne de başka birinde hak görmüyorum fakat toplum açısından da kendi düşünce yapımda da uygunsuz bir durumdur.

olay din ile bitmiyor. insanın (kadın erkek fark etmez) evlenmesi için olması gereken vasıflar din ile şekillenmiyor, dini öğütleri, ahlakı çok güzel anlayıp o şekilde yaşayan insanlar, (ki din iyi bir insan olmayı öğütler) için demiyorum elbet. çünkü onların evlilik durumu içinde değil genel yaşamı doğru dini öğütler üzerine kuruludur ve bu insanlar hem evlilik kurumda diğer yandan ikili ilişkilerde de bağ kurulması gerekilen insanlardır. öte yandan insanlar evlendileri vakit, eşler her ne kadar dine, dile ve mâddi ve mânevi tüm şeylerle alâkadar olsa dahi birbirleriyle geçirecek ömürlerinin güzelliği çiftin karakterine bağlıdır, din bir insanın yalnızca karakterini etkiler fakat asıl mühim olan kendi fikirleri, ve şekillenen hal hareketlerinin tümüdür. velhasıl kelam din elbet önemlidir fakat evlilik müessesinde dini olmayan ya da dili, dini, ırkı değilde,karakteri, davranışları nasıl diye bakılmalıdır.

vedalar, insanın yüreğinde kalıcı izler bırakır. kimi doğru olduğu için, kimi zorunluluktan gider ama hissettiği şeyler aynıdır. bir parçası hep eksik kalır veda edenin, çok alıştığın, sevgini verdiğin birinden kopmak, insana daimi acı verir. işte aslında düşünüldüğü zaman dahi insanın yüreğini sıkan, boğazına yumru gibi oturan ayrılık ve onun yanındaki duygulardır veda etmek...

insanı bu raddeye getiren durumlar, kişilerden önce yitirilmiş bir sevgi kavramı vardır. insan hiç görmediğine değil, görüpte hayal kırıklığına uğradığı şeylerden vazgeçer. elbette hiç görmediği, hissetmediği bir durum ya da kişiyi sevebilir fakat uzun sürmez. sevgiye inanmamakta, bu serüveni yaşar. insan, sevmek ister, sevginin ardından gelen onca anı ve hissi yaşar ve mutlu son gibi acı sonuda yaşar, kırılır, güvenini yitirir, acı çeker ve en sonunda sevmeyi bırakır...

kendi düşüncemde pişmanlıklar, bir insanı, doğrularından daha fazla terbiye eden davranışlarıdır. insan yanlış yaparak değil bu yanlıştan pişman olup kendini düzelterek doğruyu bulur. burada temel sözcük pişmanlık, hatalar değil, çıkarılan dersler olur....

mutluluklarca, sevgiyle, umutlara yolculuğum.
yeşilden, boyanmış çehresi hüzünlü hayatlardan, geçip gidiyorum usulca,
hüzünlü, utangaç beyaz yüzlü çocuk ağlıyor, ıslanıyor yollar,
ben ağlıyorum.
gözyaşlarından, umutlardan yapılmış evlerin önünden geçiyorum,
çocuklar koşuyor, ben izliyorum.
gözleri sürmeli kundaktaki bebeler ağlaşıyor, duvarların arkasından
yol uzun, yolum uzun
zaman dünün pişmanlığında, yarına koşuyor gözlerimin önünden
ben ise izliyorum.
çiçekler, mis kokular sürünmüş, kuşlar bir başka diyara yolculuk yapıyor,
binlerce hayatlara dokunuyorum bilmeden
küçük bir kız çocuğu gülüyor, gülümsüyorum.
yollar uzun, yolum uzun
bıkmadan usanmadan gidiyorum..

lise hayatı biraz daha kendimizi tanıdığımız üniversitesi hayatı ise hayatı insanları gerçek anlamda tanığımız süreçler oluyor üniversite hayatı başlı başına sorumluluk demek oluyor, kendi geçim sorunlarının baş gösterdiği, derslerden geçme çabası, ortama uyum, ve daha bir çok sorumluluk. ruhsal anlamda gelişimin baş gösterdiği bir vakit "neden artık öyle değilim" sorgulamasının yaşandığı dönemde üniversite dönemleri sanırım. ama güzel dönemler tabi, liseli zamanlarımı özlüyorum ama üniversiteli bir genç olarakta bu durumdan çok memnunum diyebilirim.

okuduğum ve aynı zamanda filminide izlediğim ve başlığı yine bu konu olan aşk mı gurur mu sorusunun somutlaştırılmış olduğu bir eserden yola çıkarak kendi fikirlerimi dile getirmek gerekirse ;gurur bana göre insanların yaşamaktan korktuğu durumlara ya da duygulara karşı aldığı bir tedbirdir. aşk ise bence insanın hayatı boyunca yaşayabileceği en çılgın, en etkili duygudur. ve insan kendini kısıtlamamalı her şeyi sonuna kadar yaşamalı. gurur yalnızca bir şeyleri erteler ya da yarım bırakır. aşkta da bazen böyle durumlar olur ama bu duygu sizde iyi ya da kötü etkiler bıraksada çok şey öğretir.

en neticesinde bunu kendinizin içinde bulunduğu kötü bir durum olarak kendinize kabullendirmiş iseniz, kurtulmak pekte kolay olmaz. her daim sorun ne olursa olsun yine en iyi yol kendinizde yatar, bunu bu durumu yaşayan biri olarak söylemek istiyorum ; alay konusu olduğunuz, sizi üzen hatta sizi bu duruma getiren ne ise ondan kaçmayın bırakın sizi bulsun ve yüzleşin. yöntemler geçicidir, kendinizde elde edebileceğiniz en kesin tesir yine sizde yatıyor...

yürüyoruz
ben ve sonbahar
adım sonbahara eşlik ediyor,
bir yanım hüzün bir yanımda baharlar çiçeklenmiş,
sonbahar beni izliyor usul usul,
yanımdan sevdalar geçiyor, yasemin kokulu sevdalar
sonbahar gülüyor yüzüme,
gülümsüyorum.
adım sonbahara eşlik ediyor
yapraklar aheste aheste salınıyorken, mavinin hırçın rüzgãrında.
üzerimde mutluluklardan kalma yorgunluklar
ve bir başka bahara inzivaya çekilmiş ümitler var.
ve ben
yaşımı yaşıyorum bilmeden adımlarımda..

iki heceli içinde dünyalar barındıran, her mısrada bambaşka duygulara gidildiği, sessiz yüreklerin bazen bağıra bağıra duygularını haykırdığı farklı bir evren, kağıdın, hislere yuva , kelimelerin ise duyguların çıplaklığına giysi olduğu yerdir şiir ...

"yedi güzel adam. ":bence izleyin derim, pişman olmazsınız.

hindistan 'da günümüze kadar süre gelen bir düğün geleneği olarak kadınlar, erkeklere (drahoma) başlık parası ödüyorlarmış. ayrıca bazı yörelerde de köpekle evlendirilme olayı, ya da eşi vefat eden kadınlara bir takım ritüeller uygulandığı bilgisini de okumuştum. ineğe tapınma olayı da var tabi işin enteresan tarafı, bazı insanlar tarafınca ineğin dışkısının şifa olduğuna da inanılıyormuş, bununla beraber vücutlarına da tedavi yöntemi olarak süren insanlar da varmış.

belkide her şey mutlu sonsuzla bitmezdi ama her şey sonsuz mutlulukla başlardı. emanet edilen onca anıyla birlikte sürüp giden, minicik yüreklerde yaşanan, koca hisli duygu; aşk, sen bir insanın başına gelebilecek en büyük çılgınlıksın... ama yaşamaya değersin, tıpkı onu yaşatanın sevilmeyi hak ettiği gibi.. şimdi son satırlar, yazı bitiyor peki ya aşk? sonsuzluğa mı dönüyor... sanırım öyle, aşık olmayı unutmayın...

fikrim der ki ; onca insanlık dışı olaylarda bulunmayıp ama aynı zamanda sessiz kalmayıp" ben hâlâ insanım! " diyebilmektir, insanın en büyük mücadelesi...' insan kalabilme mücadelesi '

kalem, kağıt ve şiir

bilmeden umuda aşık olmaktı, yaşımın kendisi...

bu cümleyi söyleyen kişi, söylediği kişinin farklı olduğunu kabullenir aslında, kendine tezat bir karakterle karşı karşıyadır, içten içe hoşnutluk duysa da kendinin durmayacağını bilir, sevmek kolaydır onlar için hatta bir kavramdan ibaret. bu yüzden karşındakine vicdanını rahatlatmak için sürekli bu cümleyi kurar, aslında karşındakinin bunu duymaya ihtiyacı yoktur ama bunu diyerek kendi kendini teselli eder. sonrası ne mi olur, türlü bahaneler, sen daha iyilerine lâyıksınlar ve beklenilen son ayrılık.

sevmek özgürlüktür neticesinde. sevmek yüreğe sığmayan deli kanlı, asiliğin duygulara bürümüş şeklidir azizim. gel gör ki, şaraptan beter sarhoş eden, bilgiden daha fazla alim eden yine sevmektir. sevmek, hünerdir de her yüreğin harcı değildir dokunmadan, bilmeden, görmeden sevmek, hem sevmenin tanımı mı olur ya hu, dilim, yüreğim bağlanır,sevmeyi anlatırken hele sevgiliyi anlatmak, o daha beterdir insan, kuşu, çiçeği anlatırda bir sevdayı anlatmakta bağlanır dili, ne güzeldir şu sevmek...