sevgiye inanmamak

insanı bu raddeye getiren durumlar, kişilerden önce yitirilmiş bir sevgi kavramı vardır. insan hiç görmediğine değil, görüpte hayal kırıklığına uğradığı şeylerden vazgeçer. elbette hiç görmediği, hissetmediği bir durum ya da kişiyi sevebilir fakat uzun sürmez. sevgiye inanmamakta, bu serüveni yaşar. insan, sevmek ister, sevginin ardından gelen onca anı ve hissi yaşar ve mutlu son gibi acı sonuda yaşar, kırılır, güvenini yitirir, acı çeker ve en sonunda sevmeyi bırakır...

insan artık bazı şeyleri görünce, yaşayınca düşünüyor diyor ki bu sevgimi ya? ya da sevginin tanımı değişiyor. bazen de etrafınızda ki insanlar da fikirleri değiştirebiliyor. gelip diyorlar mesela seni kim niye sevsin ki diye? böyle şeyleri dostundan duymak ne kadar kötü ya. neyse bu insanlar hep böyle manipülatif zaten en iyisi kimseye güvenmeden kendinizi sevmek.

sen sevmişsen, o seni sevmişse, yalan yoksa, herhangi bir yalan barındırmamış, kirli emellerle rol yapılmamışsa, hayat tecrübesi bu süzgeçlerin denetimine hakim olmana izin veriyorsa kanaat elinde demektir.

sevgi kavramı öznel. ben sevildim ve delice sevdim. delice, hayat bana bu şansı verdi. sevebilen bir erkek oldum. ama sonra, adaletsizlik kartını görme vakti gelmişti. sevdiğim, beni seven kadını kopartıp aldı ellerimden. şimdi şeytan karşıma geçse ve ver bana ruhunu, onunla bir saat dese tereddüt etmem bile. bir saat için ya da bir dakikacık bile yeter.

bu çok basit, sizi rol yaptığı bir sevgiye inandıran birisine karşı gaddar olun. yalancı pisliklere zalime davranın. ama gerçekten seven değerli varlıklar için ağır konuşmayın. bu incitiyor.

sevgisine inandığım insanın beni yarı yolda bıraktıktan sonra yapmaya başladığım şeydir

durduk yere olmaz.

seven olduda inanmadık mı? erkeklerin işi gücü göt meme. kimse kimseyi kandırmasın. sevmeyi bilen ne kadın ne de erkek var amk ülkesinde. kadınlar desen zaten para mal mülk peşinde.