kapamagozlerini yazar profili

tiyatrodur.
erkek aşık olmuş rolüne girer sekse ulaşabilmek için, kadının da kandırılmaya ihtiyacı vardır aslında içinde bir yerlerde.
fakat sonuç olarak acı çeken taraf genellikle kadınlar olur.
çünkü erkek çoktan başka avlarının peşine düşmüştür bile.
(buradaki erkek seks odaklı ilişki düşünen birey, sözüm meclisten dışarı)

başlamak hataydı, başlayamamaksa ızdırap.

birçok insanın başına gelen olaydır.
aslında doğru bölüm diye bir şey yoktur.
belirli ilgi alanları vardır, ana bilim dallarında temel bir eğitim görürsünüz daha sonraları yönünüzü asıl hedeflediğiniz alanlara çevirebilirsiniz.
üniversite bölümlerinin gerçek hayat ve hayalleriniz üzerinde pek bir etkisi yok aslında her şey tamamen size bağlı.

sadece insan denilen “bilinçli” varlıkların üzerinde kafa yorduğu bir durumdur.
ölümsüz bir hayatı deneyimlememiş, oradan gelmemiş ve bu ölümlü bir hayat modeli içerisinde gözlerini açan, gözlemlediği tek olgunun “doğmak ve ölmek” olduğunu gören insanoğlu neden bunu kabullenemez?
özümüzde, ölümle arası iyi olmayan anlamlandıramadığımız bir “şey” var.
bu evrimsel değil, içgüdüsel değil.
çünkü evrimsel süreçte zaten soyumuzu yaşlanana kadar devam ettirme olanakları elde ediyor ve içgüdüsel olarak hayatta kalmak için her çabayı son ana kadar gösteriyoruz ama bu “yok olmaya ve ölüme” olan takıntı bunların çok ötesinde.
bir “yadırgamak” söz konusu
her insan çocukluğundan beri çok kez yadırgamıştır benliğini, bedenini, hayatını, evreni...
aynada gördüğü et parçasından daha fazlasını taşıdığını “sezmiştir” bazen.
çünkü her insanın sezgisel gücü bazen gerçeğe en yakın olan alandır.
en güvendiğimiz matematik bile her zaman 2+2=4 şeklinde çalışmaz çünkü.
milyonlarca yıldır neden alışamadık bu gezegene, bu kısa hayata, bu evrene, bu bedenlerimize?
belki de basit bir kompleksten ziyade doğduğumuzdan beri içine “hapsedildiğimiz” bir beden vardır.
yanlış yolları seçtiğimizde bize uyarı veren “vicdan” denilen bir sistem tasarlanmıştır.
belki de buraya ait olmadığımız içindir tüm bu hissettiğimiz huzursuzluklar, anlam arama çabası,
ölümle veya yoklukla olan bu kavgamız...

en yakın arkadaş grubu.
çok yakın arkadaşlarınızla bir araya geldiğinizde o ortamın iq ortalaması mucizevi bir şekilde diplere düşüyor.

ergenliğimi doruklarda yaşamama vesile olan şarkıcılardan biri.
ilk okuldayken “gözlerinin yeşilini özledim” şarkısını dinleyip ne triplere girerdik be.
sevdiğim kız da kahverengi gözlüydü ama olsun.

korkunç bir ihtimaldir.
her zaman doğru insanın, doğru bir zamanda karşıma çıkacağına inanan biri oldum.
hayatıma giren insanların beklediğim insanlar olduklarını düşündüm, yanıldım.
yaşım ilerledikçe her geçen gün benim için doğru insanın olmama ihtimali daha da arttı.
artık ne istediğimi bile bilmiyorum.
yaşım 25 olmasına rağmen büyük yorgunluk hissediyorum üzerimde.
artık kendimi yeniden, yeni birine anlatmak bile zor geliyor.
sırf bu yüzden bile doğru insan olabilecek kişiye hiç şans vermeden, başlamadan bitiriyorum.
ve gözlemlediğim kadarıyla da çevremde, sosyal medyada kızlı erkekli çoğu aynı dertten muzdarip.
n’olacak bizim bu halimiz acaba, mantık evliliği mi yapsak, n’apsak?

gecenin 3’ünde bir anda yatağın üstünden, uyuyan herhangi bir insanın kafasına atlanılmaz.

halk tv’ye girmiş olduğundan beri şaşırtmayan eylemdir.

17 ağustos 1999 marmara depreminin 22. yılında gündeme gelmesi gereken bir konudur.
aradan geçen neredeyse çeyrek asırlık bir zamanda ve deprem coğrafyasında yaşamamıza rağmen, uzmanların yıllardır gerek akademik yollarla, gerek sosyal medya üzerinde, gerekse televizyonlarda yeniden böyle bir felaketin yaşanmaması için dillerinde tüy bitmişken hala neden gözle görüşür bir çalışma, önlem başlatılmıyor?
normalde biz ülke olarak bir kaza yaşandıktan sonra önlem alırız.
örneğin, bir uçurumdan bir araba yuvarlanırsa eğer oraya bariyer konulur.
ancak bu kadar büyük kayıplarımıza rağmen depremden sonra dahi büyük bir önlem alınmadı.
istanbul için sarsıcı bir deprem kapıda, çok yakın bir süre içerisinde acı ve sert bir şekilde kendini gösterecek.
marmara depreminden çok daha büyük olması bekleniyor ve her an yaşanabilir bu deprem.
ülke olarak böyle bir felaketi kaldırabilecek durumda asla değiliz.
çok geç kaldık fakat daha da geç olmadan yetkililer artık bilim insanları ile birlikte başta istanbul belediyesi olmak üzere marmara bölgesindeki belediyeler ve şu anki hükümet acil birlikte bir proje oluşturup eyleme geçmeliler.

dişi bir kediyse kızgınlığa girdiğinden yapmış olduğu eylemdir.

“ve yine sevdam...
seni, bağırabilsem seni.
dipsiz kuyulara, akan yıldıza.
bir kibrit çöpüne varana.
okyanusun en ıssız dalgasına
düşmüş bir kibrit çöpüne.
yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin,
yitirmiş öpücükleri
payı yok apansız inen akşamdan
bir kadeh, bir cigara dalıp gidene.
seni, anlatabilsem seni...
yokluğun cehennemin öbür adıdır.
üşüyorum, kapama gözlerini”
-hasretinden prangalar eskittim-

dizelerine sahip olan kaliteli bir şairdir.

ezel

diye bir şey yoktur.
her yeri tatlıdır bu kediciklerin.
gördüğüm her girdiyi beğenmek zorunda kaldım, herkes haklı.

harika bir olaydır. (sanırım)
aslında tatilden daha çok o hazırlık süreci daha çekicidir.
arabamla, yanımda kız arkadaşımla birlikte, rock müzik eşliğinde, gün batımında, güneye doğru sürme hayali bile tatilin ve kız arkadaşın kendisinden bile daha cazip gelmektedir.
(en azından benim için)

yeniden refah partisi genel başkan yardımcısı prof. dr. doğan aydal tarafından dile getirilmiştir.
kül olmuş yerleri hızlıca ekosisteme kazandırmak için çok mantıklı ve gerekli bir öneridir.

doğru bir yaklaşımdır.
her ne kadar küçük de olsa bir can oluşumu söz konusu.
doğan bir bebeği öldürmek ile doğmamış bir bebeği öldürmek arasında öyle büyük bir fark yok.
o canı sen yaratmıyorsun, ne hakla dünyaya gelmesine engel olabilirsin ki?
nasıl doğmadan ölmesine neden olabilirsin?
çünkü bir birey dünyaya gelmek için hazırlanıyor, bir can.
ve sen buna “hayır gelemezsin” diyorsun, kürtaj yaptırarak.
sevişmeyi öğrenin, kondom kullanın.
kürtaj suçtur!

kitap okumak.
tercihen dünya klasiklerinden olmalı, sizi alıp bambaşka bir evrene götürmeli.
kafanızdaki düşüncelerden bir nebze de olsa sıyrılmak için ve dolayısıyla stresi azaltmak için güzel bir yol.

black mirror izlemiş insandır.

bu tarz olaylarda tüm yardımları halk olarak biz yapacaksak, kurumlar neden var, devlet neden var?
dedirten kampanyadır.
para toplama işini organize edip dağıtım yapan birçok kuruluş var çünkü devletten bağımsız olarak.
yine de yardımlaşmak güzeldir. (doğru yollarla yapılan yardımlar)