üniversitede yanlış bölümü tercih ettiğini anlamak

en muhteşem depresyon tetikleyici durumlardan.

sanırım bundan da kötüsü en başından hiç istemediğin bölüme aile zoruyla gitmektir. gerçi bir bölüme büyük hayallerle başlayıp sonradan yanılmak da çok kırıcı olur.

en kötüsü hala doğru mu yanlış mı arasında kalmaktır, onun bile kararını verememektir

16 sene sonra, bugün anladığım durum.
keşke daha önce anlasaymışım.

lise hayatım ve daha öncesinde hep başka bir meslek hayal ediyordum ama sevgili ailem sağolsun (özellikle babam) başka bir bölüm seçtim. şimdi de kendimi okyanusta kaybolmuş gibi hissediyorum ne yapacağımı bilmiyorum, kariyerim nereye varacak kestiremiyorum. istediğim bölümün hayalini kurarken kesin gözüyle bakıyordum. b planı eksikliğinden ötürü mahvoldum denilebilir.

arttırıyorum. (bkz: bölüm tercihini ailenin habersiz yapması)

okulumun 8. yılında farkettiğim durum. (biraz malım galiba)

"yanlış yoldayız ama o kadar da gittik şimdi" sözünün hayat bulmuş hali. geri dönmek istesen başka bölüme girmek için tekrar sınava girmek zorundasın üstelik kazanıp kazanmayacağın belli değil. üniversiteyi bırakmasan istediğin bölüm değil. ne diyim allah yardımcısı olsun böyle düşünen kişilerin.

umarım asla bu farkındalığı yaşamam dedirten cümle.

yetenek ile ilgili bölümlerin sınav ile öğrenci alması sonucu oluşan duygudur. burda yetenegin yoksa niye seçtin diyecekler olacaktır ama sorun "sinavla değil de yetenek ile öğrenci almış gibi" davranan egitimcilerdir. her derste olmasa da özellikle heykel ve seramik derslerinde zorlanmıştık tüm sınıf. hatta 2. dönem herkes kaydını dondurmaya, okulu bırakmaya başlamıştı. 44 kişilik sınıfta 25 kişi kalmıştık. kalan 25 kişi birbirini motive ediyor, okulda kalması için bölümü birbirimize sevdirmeye çalışıyorduk. "ilk mezunları biz olacağız, yüzdük yüzdük kuyruğuna geldik, çoğu gitti azı kaldı, bu saatten sonra okul mu bırakılırmış? , o kadar emek verdik, yazık " gibi cümlelerle söz de birbirimize destek olduk. arada 2,3 kişiyi kaybetsek de iyi kötü son sınıfa kadar geldik.

aile baskısı ve işini severek yapmayan rehberlik servisi yüzünden sıklıkla rastlanan üzücü durum.

ülkemiz gençlerinin en büyük sorunu. doğru yönlendirilmiyorlar. mantıklı olanın puanının yettiği yere gitmek olduğunu düşünüyorlar. ülkemiz mutsuz doktorlar, mühendisler, öğretmenlerle dolu. sırf puanı bu bölümlere yettiği için seçmişler çünkü...

hic kimse zamaninda 'bak yavrum bunu okursan bu olursun' diye yönlendirmediği için ilk gittiğim universiteyi 2. sinifin 2.döneminde 1 saat icinde birakip memlekete döndüm. bu kadar zaman beklememin nedeni ise acaba sever miyim üstesinden gelir miyim diye düşünmekti. tabi bir de ailemi yavaş yavaş bırakma fikrine alıştırmak oldu. sonra istediğim sehir ve bölümü kazandim. aileme daha fazla yük olmamak icin de 4 yıllık fakülteyi 3 yilda bitirdim.

seversen her zorluk kolay gelir ama sevmeden olmaz, olmuyor.

hicbirseyin sonu değildir arkadaslar. hayat yaptigimiz yanlislardan ve bunlardan aldığımız derslerden ibarettir. yanlis yerde olduğunuzu düşünüyorsanız, dogru karar bir adım kadar uzakta.

şu an hazırlıktayım umarım yaşadığım zorlukları ve nefreti bölümümde yaşamam. büyük hayallerle tercih listeme yazdım çünkü.

benim açımdan çokta şey ettirilmemesi gereken bir mevzudur çünkü sizi siz yapan detay okuduğunuz bölüm değildir. ilgi alanlarınız veya yetkin olmak istediğiniz konularda diplomaya ihtiyaç olmadığını düşünüyorum. hatta arttırıyorum, bazen ilgi alanınızdan uzak yanlış olduğunu düşündüğünüz bir bölümü tercih etmek size asıl çalışmak istediğiniz konularda farklı vizyon ve perspektifler katabiliyor.

bir insan ne olmak istediğini bilmez mi? bilemiyor işte. bölüm pek bana uygun gibi gemiyor ama sonra düşünüyorum hangisi uygun olur, bulamıyorum. o yüzden kendimi bölüme uydurmaya çalışıyorum. sonum ne olur bilmiyorum.

çok üzen durumdur, bazı şeylerin dönüşü olmuyor çünkü. ben genetik mühendisliği istediğimi düşündüm lise sona kadar, lise sonda tıp yazmaya ikna oldum. bir sene tıp okuduktan sonra bana uygun bir bölüm olmadığını fark ettim ama bırakıp tekrar hazırlanırken keşke hangi bölümün bana uyacağı konusunda kendimi daha iyi tanısaydım.

bir sene hazırlandım, eşit ağırlıktan iyi bir sıralama yaptım, boğaziçi ekonomi kazandım. ama o yaz tıpı bırakma kararımı tekrar sorguladım tercih dönemi, ekonomi doğru bölüm mü diye düşünmeye başladım, çok zorlu kararsızlıkla dolu bir sürecin sonunda tıp fakültesine geri döndüm.

pişmanım. geri dönsem mühendislik için hazırlanırdım ya da boğaziçi fizik yazardım. akademide ilerlemeyi düşünüyorum zaten geçen zamanla doktorluğun benlik bir şey olmadığına emin oldum, matematik ve fizik içeren bir alanla ilgilenebilmek için çok şeyimi verirdim şu anda, bu kadar özleyeceğimi bilmiyordum sayısal şeyleri. tıp gibi hesaplamalı olmayan bir bölüm okumak cidden sıkıntılı akademi alanında özgür olmak istiyorsanız.
hesaplamalı bir bölüm okuduktan sonra sözel bir bölümde ya da biyoloji ve tıpla alakalı bir alanda doktora yapabilirsiniz çünkü analitik bir yaklaşım getireceğiniz düşünülüyor alana daha önce bunla alakalı hiçbir eğitim almamış olsanız da ama tıp okuduktan sonra hesaplamalı bir alanda ilerlemek imkansız gibi bir şey; kimse lisans sonrası dönemde gelen öğrenciyi matematik, fizik, programlama gibi alanlarda baştan eğitmek istemiyor hazır eğitilmiş olanlar varken.

beşinci sınıfım ve bu yaz bile merkezi geçiş yapsa mıydım diye düşündüm, 24 yaşında hala “ne olacağım” konusunda bir fikrim yok ve yoruyor çoğu zaman bu durum beni.

ben de bu online dönem boyunca uzun uzun acaba yanlış bir tercih mi yaptım diye düşündüm. tıpı çok sevemedim ama sorunun bölümde değil genel olarak eğitim sisteminde olduğunu anladım. param olsa asla üniversite okumam çünkü okumaya değer değil. burada liseli arkadaşlarım varsa bi tavsiye vereyim. ib sınıfı olan bir özel liseye kaydolup ib programına girin. ingiltere ya da abd için hazırlanın. üniversitede de yine aynı muhabbet eşek gibi ezberle geç. bi şey öğrenmiyorsun. lisenin başında olsam direkt amerikayı hedeflerim.

bi kaç ajansa başvurdum geri dönüş olur ve ışık görürsem tıpı hiç düşünmeden bırakırım.

sırf böyle bir şey olmasın diye uzun zamandır kafayı yiyorum.