kriegerin yazar profili

benim için en nezih sözlüklerden biri. burada bir şeyler yazarken kendimi hep iyi hissettim, hiç kötü olaylara denk gelmedim, konuştuğum insanlar bana hep yardımcı oldular ama artık anonim yerlerde yazmaktan, okumaktan hayli sıkılıyorum. bu yüzden buradan gitme vaktim gelmiştir. hoşça kalın sözlük kullanıcıları. kendinize iyi bakın takipçilerim.

tam olarak hangi başlığa yazsam emin olamadım ama burası uygun geldi. eskiden uçağa geçmeden kapının orada beklerken bir ton farklı havayollarından uçaklar görürdüm. uçakların kuyruklarının farklı renklerde olması hoşuma giderdi. sunexpress vardı, onurair vardı, thy, anadolujet, atlasjet, pegasus*... yurt dışına giderken de birçok havayolundan farklı uçuş opsiyonlarımız vardı. şimdilerde ise bilet alırken insan tekelleşmeyi görüyor, üzülüyor. istanbul havaalanına hiç gitmedim, mecbur olmadıkça gitmeyi de düşünmüyorum ama orada da aynı durum var mı merak ediyorum doğrusu.

ruj ve oje sürmek. verdiği özgüven insanın hoşuna gidiyor.

olayın maddi sıkıntılarından çok psikolojik sıkıntılarından bahsetmek isterim. şahsen en çok maruz kaldığım baskı, soru ya da her neyse: "ne yapıyorsun?" . "hiçbir şey yapmıyorum." mükemmel bir cevap. ardından, ne okudun, ne zaman mezun oldun, şunu yap, bunu yap, o olmadı mı, burasını neden denemiyorsun diye uzayıp gidiyor. sizce ben bunları düşünmedim mi, sizce ben bunları denemedim mi? olmuyor işte, vasıfsız eleman olarak başvurulduğunda bile dönmüyorlar. sizin şansınız yaver gitmiş, iyi kötü bir şeyler becermişsiniz ama ben yapamıyorum demek ki. bu tarz sorular da insanı içten içe salak hissettiriyor, başvuruların sonuçlanmaması ile de gelen yetersizlik hissi, özgüveni düşürüyor. saldım ben artık.
dipnot: insanlar neden böyle şeyleri merak ediyor anlamış değilim. genel anlamda konuşuyorum, milletin evliliğinden, kilosundan, çocuk planlarından, kariyer planından size ne? benim umrumda değil, kim nasıl yaşıyorsa yaşıyor; merak etmiyorum. açıklamak isteyen zaten oturur anlatır, niye milletin ağzından zorla laf almaya çalışıyorsunuz?

hiçbir şey yapmıyorum. bilerek ve isteyerek.

günün belli bir vaktini internette harcamak yerine kitap okumak.
nemlendirici sürmek.*
5 dk bile olsa hiçbir şey yapmamak.
her gün spor yapmak.*

istanbul'da levanten mezarlıkları var, hep gezip dolaşmak istemişimdir ama giriş yasak galiba. gezebilmiş olan varsa bilgilendirsin.

benim için üçtür. ilkokul ve lise yıllarında yaşanılanları en diyecek kadar utanç verici bulmuyorum, çocuktuk sonuçta.
1. üniversitenin ilk senesi, dönemin başlarındayız, havalar soğumaya başlamış. ben de yeni bir çift nike ayakkabı almışım, pazartesi giyeceğim. hava yağmurlu ama yine de giydim gıcır gıcır ayakkabılarımı. tabanı ıslandı ama umrumda değil. bir elimde laptop çantam, öbür elimde telefonum, bir omzumda da çantam var. dersin olacağı binaya girerken paspasın olduğu kapı yerine ıslakla arası mükemmel olan cilalı fayansın çıplak zemininden girmeye karar verdim. adımımı attığım gibi yere yüzüstü kapaklandım tabii ki. ama böyle bir kapaklanma yok, bilgisayar çantam yerde drift attı, elimdeki telefon diğer girişteki kapının altına savrularak sıkıştı, ben çenemi yere çarptım yığıldım kaldım öyle. ondan sonra travma mı oldu yoksa bunu yapmaya meyilli miydim bilmiyorum ama üniversite dönemim boyunca hep başım eğik yere bakarak yürüdüm, kimseyle göz göze gelmedim.
2. bu sefer üniversite mezuniyetindeyiz. yüksek topuklu bir ayakkabı giymemiştim. rahattım ama üzerime bana göre bayağı büyük ve ağır bir cübbe verdiler. adım okunacak ve ben halıda yürüyecektim, adım okundu, sahnenin ortasına doğru ikinci adımımı attım ve takıldım. o ayakkabıyla takıldım ve neredeyse düşecektim. bu mezuniyet kayda alındı ve kayıtta o cübbeyle dümdüz yürürken takılan bir topçuğa benzeyen kriegerin görünüyor. bence çok utanç vericiydi.
3. ne zaman beyaz veya açık renkli tişört/kazak giysem üzerime yemek döküyor ya da sıçratıyorum. göğsümde her zaman büyük veya küçük leke oluyor ve ben öyle dolaşmak durumunda kalıyorum, yemek yemesini bilmiyorum. shame on me.

alışveriş, türlü türlü tüketim. sağ olsun zamlar sadece tüketimle geçici mutluluğu yakalamaya çalıştığımızı öğretti.

asyalıların meşhur ettiği sessiz vloglar çekerdim herhalde. hafta sonlarım her ne kadar boş geçse de hafta içi müthiş bir disiplinle aynı videolardaki gibi yaşıyorum. benim gibi bu tarz videoları izleyip motive olanları ben de motive etmek isterdim.

duvar kağıtlık*

katarlıların şu "visit qatar" temasıyla oluşturdukları reklama kafayı taktım. jeneriği çok hoşuma gitti ve bana güzel yazları hatırlattığı için reklam kendimi iyi hissettirdi. onun dışında reklam berbat, turistleri çekebilecek hiçbir unsur yok, iki tane oyuncağa benzer anahtarlık suya giriyor ve gerisi çöl. sonuna gelene kadar reklamın neyi anlattığını bile bilmiyorsunuz. katar'la ilgili biraz araştırma yapayım, cidden gösterecek hiçbir şeyleri yok mu diye bir bakayım dedim; harbiden bomboş bir ülke. sonuç: para yanlış kişilerin elinde valla.

2 sene önce bir sabah pat diye uykumdan uyandırıp hafif seviyede sahip olduğumu fark ettiren hastalıktır.
o zamanlar yoğun kaygı duyduğum bir dönem içindeydim, hiçbir şeyim iyi gitmiyordu, sosyal ilişkilerim, üniversite ve sağlığım hepsi sallantıdaydı. bu süreç içerisinde hüngür hüngür ağlar, bir an önce olduğum ruh halinden kurtulmak isterdim. düşünüp taşındıktan sonra kurtulma yöntemleri gün geçtikçe daha da çok cazip gelmeye başladı. tabii ben depresyonda olma ihtimalimi inkar ediyordum ama o sabah beni uykumdan uyandıran ruh hali bana depresyonda olduğumu kabullendirdi. sonra bir şekilde kendimi toparladım, en sevdiğim şeye yani ders çalışmaya odaklandım ama bu sefer de gelecek kaygısı vurdu. mezuniyetten sonra hayatta olmak istemiyordum. kaçıyordum. kaçıyordum çünkü korkuyordum. benim yetişkinlik sorumluluklarını almaya ne gücüm vardı ne isteğim. ürkek bir çocuk olarak büyüdüm, rapunzel gibi beni de bir kulede büyüttüler, en ufak bir zorluk bile beni kırmaya yetiyordu. bu kırılmaları paylaşacak ne sevgilim ne ailem ne de arkadaşlarım vardı*. belki birileri beni rahatlatırdı ama olmadı. olsun yine de bir şekilde bugünlere gelmeyi başardım. fakat bu aralar yine nüksediyor. yine aynı kırılganlık, yine aynı çaresizlik, yine aynı kaygılar. birisinin sorduğu bir soru bile beni ağlatmaya yetiyor. yüzleşmeye çalışıyorum ama tetiklenmek bana iyi gelmiyor, şu sıralar sağlığım da iyice bozulmaya başladı. belki onun da etkisi vardır ama iyi değilim. sabahleyin buraya keyifli bir fotoğraf paylaştım ama akşamında ötanazi videoları izleyerek huzurlu son yolculuklara ağlıyorum. depresyon işte bana böyle hissettiriyor. depresyon işte böyle bir şey.

not: kafamı patlatan sancılardan detaylı bir şekilde bahsetmek isterdim ama bu platformda bunu yapmak doğru olmaz.

babişkoyla sınav sonrası kahve keyfi*

b*kunu çıkardılar artık. hayır bunları yapan değil, bunları paylaşanlar. birden millet delirmeye başlamadı, görüntülenenlerin yarısı muhtemelen geçmiş zamandan kalma. "ooo madem birileri paylaşıyor, dur ben de arşivden çıkarayım" diyip paylaşıyorlar sanki.

parası bol olduğu için nasıl harcayacağını şaşıran elon musk bile parayı bu kadar israf etmiyor. bu paraları böyle harcama özgüveni nereden geliyor acaba?

manavgat'ta oğluyla çıplak gezen abla unutulmuş. çok şükür bugün de "ooo rezalet bir gün" demeden uyumayacağız.

kadınların araba kullanırken, sırf kadın olduğu için taciz edilmesine, kadınlara kazaya sebebiyet verecek şekilde davranılmasına sonuna kadar karşıyım. ama burada kadın bariz haksız. diyelim ki motosiklete çarptığını fark etmedi ki fark etmemesi de hata, motosiklet peşinden gelip korna çalarken umursamaması motosikletçiyi daha da çok kızdırıyor*. durunca da kanser kanser demesi alakasız, acelenin olması trafikte kafana göre davranabileceğin anlamına gelmiyor. bir de kadın yetmiyormuş gibi "o bağyan"* diye küfreden primat, motosikletçiyi bir güzel haşlıyor. bir olayda olabilecek en sinir bozucu şeyler yaşanıyor. kadınlar haklıdır, erkekler görmezden gelir, kadın haksızdır, erkekler birden *mcı oluverir, savunmaya geçer gereksiz yere.
neyse, umarım ki adalet yerini bulur.

maalesef ki evvelsi gün gereksiz suçlandığım durumdur. araba alıp satarken "bayandan aldık" denildiği için birisini eleştirmiştim. nedenlerim ise şöyle, birincisi artık "bayan" kelimesinin cinsiyet belirten bir ifade olarak kullanılmaması gerekiyor. ikincisi ise cinsiyetine göre önyargılı yaklaşıp bu kadın arabayı temiz kullanmıştır, bu kadın şunu bunu bilmiyordur diye genelleme yapılmasıydı. neymiş efendim, sahibinden'de de çok varmış, doktor, öğretmen diye de ayrılıyormuş. hep böyleymiş bu. e onların saçma olduğu gibi sırf kadın diye arabayı ona göre seçmek de saçma. hayır bir de diğerleri meslek, bu cinsiyet. niye böyle bir sınıflandırmaya ihtiyaç duyuluyor? bana katılmayanlar olacaktır ama dünya değişiyor, eskiden elde edemediği fırsatlar yüzünden hayatı değişmiş çok insan var. biz bunları elemeye çalışıyoruz.