kriegerin - öne çıkan tanımları (1. sayfa)

yakup kadri'den okuduklarım arasında en beğendiğim romandır. lisede okuduğumda, zamanına göre bu kadar çarpıcı ve akıcı yazması beni epey şaşırtmıştı. ismiyle ve hikayesiyle inanılmaz olduğunu düşündüğüm, mutlaka okunması gereken bir eserdir.

sözlükte kitabı beğenmeyen ve yarım bırakan bir ben varım sanırsam. sesli kitap olarak dinlediğimden mi yoksa tarih veya mitoloji ile ilgili katı kurallarım olduğundan mıdır bilemiyorum ama yukarıdaki yorumlarda bahsedilen feminen dil buram buram 21. yüzyıl modernitesi kokuyor. kitapta mitoloji yok, fantastik unsurlar var sadece. katı kurallarım da yunan mitolojisine saygısızlık olarak görüyor bu durumu. tıpkı troy: fall of a city dizisinde zeus'un siyahi olması gibi. alakasız geliyor bana, bağlam kuramıyorum.

birebir orijinal kore versiyonundan alınmış programdır. tek farkı maskeleri açtıkları zamanla, jürilerin azlığı olmuş. komedyen, oyuncu jüriler bile aynı şekilde alınmış. yani kore versiyonu daha iyi.

öncelikle kitabını okumadım ve bilim-kurgu sevmem. buna rağmen arkadaşımın hatrını kırmamak için filmini izledim. bilim-kurgu sevmeyen birisi olarak elbette ki beğenmedim. bilim-kurguyu sevmiyor olsam da konu akışı kötüydü, hiçbir şeye anlam veremedim. hans zimmer üstadımızın müziğini de beğenemedim bu sefer. ana karakter gibi gözüken bazı oyuncuların yok denecek kadar az oynaması da cabası. karmakarışık ve hoş olmayan duygular ve düşünceler içerisindeyim bu film için. yazımın kusuruna bakmayın o yüzden.

storytel üzerinden sesli kitap olarak yarım bırakarak dinlediğim kitaptır. her yeni bölümde inşallah bu sefer kayda değer bir tavsiye alırım, belki de farklı düşünmeme neden olan bir şey öğrenirim dedim ama yok, bitmesine 2 saat kala dinlemeyi bıraktım. neden böyle bir beklenti içerisine girdim bilmiyorum ama bir tarihçiden daha kıymetli bilgiler duymayı isterdim; "25 yaşına kadar öğrenebileceğinizi öğrenin, yapabileceğinizi yapın" gibi bir boş nasihat değil. ilber ortaylı'yı ne zaman dinlesem hep aynı şekilde hissediyorum nedense. hep bir geçiştirme havasıyla anlatıyor, insanın dinleyesi varsa da dinleyemiyor.
sonuç olarak iyi ki de yarım bırakmışım diyorum. yaşım küçük olmasına rağmen bana hiçbir şey katmadı.

bu aralar deli gibi mehmet rauf okuyorum; melankoliyi bana sevdirdi kendisi. tabii ki de bu erotik hikayeyi okumadan edemezdim.
bazı yerlerde kahkaha ata ata okudum. bu kısa hikayeyi günümüz türkçesine çevirip seks hikayesi olarak internete yazsam hiç sırıtmaz, öyle bir üslupla yazılmış. mutlaka okunması gereken bir kitap değil ama mehmet rauf'un bu yanını da görmek epey hoşuma gitti.

kişisel gelişimin kurgulu romanıdır. maalesef ki pek beğenemedim. verilmek istenen mesaj şahane, arada gerçekten "zırva" olarak gördüğümüz ama yapınca bize fayda sağlayacak uygulamalar, yöntemler anlatılmış ama piraye adlı yazarın ciddi üslup sorunu olduğunu düşünüyorum. bazı noktalar o kadar basit bir dille anlatılmış, karakterler o kadar ideal ve ergen ki klasikleri okumaya devam etmeliyim, güncel ve popüler yazarlardan mümkün oldukça uzak durmalıyım diye geçirdim içimden.

yazlık teması güzeldi. film sayesinde tarkan'ın kır zincirleri şarkısını keşfettim. onun dışında ne 90'lı yılların havasını aldım, ne gençlik havasını aldım, ne de ergen dramasını. durum hikayesi deseniz değil, olay hikayesi de değil. bir şeyler oluyor ama sonucu yok. psikolojik tahlil deseniz o da yarım yamalak. bir olmamışlık, bir eksiklik vardı filmde. notum 3/10.

kendimden parçalar bulduğum hikayelerden bir diğeridir. sesimi duyurmak için, dikkat çekmek için madam gibi yollar denedim zamanında. hala da deniyorum arada. fakat sonumun böyle olacağını bildiğimden ileri gidemiyorum.
stefan zweig, gerçek veya kurgu olsun, her zaman anlatımıyla, üslubuyla, kişilik tahlilleriyle insanın içine dokunabilen, kendisiyle bağlantı kurdurabilen bir yazar olmuştur. bir çöküşün öyküsü de bunlardan biridir.

şimdilik orhan pamuk'un okuduğum tek eseridir. birkaç sene önce babamın tavsiyesi sonucu okumaya başlayıp 100 sayfa kadar ilerledikten sonra bırakmıştım. aldatmayı güzellemesinden iğrenmiştim, babamın kitaba okuduktan sonra üzülmesini garipsemiştim. geçen hafta tekrar okumaya başladım ve bir çırpıda bitirdim. iğrendiğim kemal'i birden içselleştirmeye başladım. hikayenin gerçekçi taraflarını benimsedim, kendimi kötü hissettim. kemal'in takıntısı, daha doğrusu yarım kalmışlık hissiyle yaptıkları anlamlaşmaya başladı; sonucunda üzüldüm ve kendimi kurguya iyice kaptırdım. üzerine yakın zamanda kaybettiğim dedemi ziyaret etmek, köyde izole olmak beni kahretti. kitabın etkisinden çıkabilmem kolay oldu ancak bir problemim var; benim de hayatımda bir kemal var, ben de füsun gibiyim ama bendeki kemal kim onu bulamıyorum.

büyük bir hevesle açıp okuduğum schopenhauer eseridir. lakin umduğumu bulamadım. aşkı, cinselliği bu kadar basit, bir içgüdü olarak üreme arzusuna benzetmesi ve bunlar yetmiyormuş gibi bu arzu sonucunda kandırılmış olacağımıza indirgemesi çok yüzeysel geldi. yazdıklarının hiçbirine katılmamakla beraber erkeklerin satırları okudukça başucu kitabı haline getireceğine de kanaat getirdim. özellikle ekşici erkek stereotipinin ağzına sakız yapacak söylemlerinin olması iyice rahatsız etti. *

ayıla bayıla okuduğum, değerli yazarımız sevgi soysal'ın okuduğum ilk kitabı. türk insanın toplumsal yapısını psikolojik tahlillerle anlatan bu müthiş kitap sayesinde keşfettiğim bir şey var ki, zaman geçiyor ama insanımız asla değişmiyor.

kitabın içeriğiyle alakalı değil ama lisedeyken werther'in ölümünden bahseden arkadaşıma kitabı okumak isteyen başka bir arkadaşım kızmıştı, neden sonunu söylüyorsun diye. kitabın kapağının arkasında yazıyor zaten her şey, neyine kızıyorsun?*

klişe, sonu mutlu biten bir amerikan ergen filmidir. spoiler vermemek adına filmden çok bahsetmek istemiyorum ama giyilen aynı tür kıyafetin farklı kadınlarda nasıl farklı bir izlenim bıraktığı kısmını çok beğendim.