küçükkarabalık yazar profili

az önce puanımla neler alabiliyorum diye merak ederken aldığım özellik ve sonrasında anlamayıp bu başlığa baktım. ama hala anlamadım tam olarak nedir bu ve nasıl kullanılıyor biri açıklarsa baya dua ederim.

kimse konuşmalarına bi şey demiyor bence arkadaşlar. asıl sorun söylediklerinin altında yatan zihniyetleri. kadınlar konuştuğunda giyinmek kadar basit bir eylemi bile kendi tercihleri dışında yapmak zorunda kalanlar, ne giyeceği bile birileri tarafından yönetilenler konuşuyor. e hadi ne düşünelim o zaman hakkınızda. kendi baskılanmışlığınızı bize nefret olarak püskürttüğünüzde hiç mi tepki göstermeyelim bırakalım da konuşsunlar mı diyelim napalım ya? ki o sözde giyinmeyi bilmeyen biz kadınlar bütün kadınların hakkını savunmaya çalışırken. yine bu en masum olanı. ya erkekler yargıladığında. işte o ne anlamlara geliyor bir bilseniz. aslında şair "açık giyinmiş kadın edep! ahlak!" derken alt metinde açım diyor, sapığım ben diyor, ahlaksızlık bende, her yerinize baktım diyor, kendi karımı kızımı kapatıyorum çünkü benim gibilerin tecavüz etmesinden korkuyorum diyor. daha ne desin bu adam yahu. duymuyo musunuz bunları gerçekten.
mesela bi de şu taraftan bakalım. benim babam bana şortu, taytı, yarım kolludan daha kısa kolluyu, ve boğazımdan bi tık altını gösteren bütün yakaları yasak etmiştir hep ve ekseriyetle her giydiğimde olay çıkar. bakın kaç yaşına geldim farklı şehirlerde yaşıyoruz ama aynı tas aynı hamam. öz ablam var bi de şortundan neticesi gözükür, üstünde askılısı istediğini giyer yani. ama evli kendisi. 2 3 yıl evvel sordum babama "hep bana mı lölö" diye. onun tapusu kocasında dedi. evet arkadaşlar tapu dedi. biz daha ne konuşuyoruz bu ülkede ya. benim tapum sendeyse çıkar göster dedim. gösteremedi...

aman ne fark eder canım. şimdi kendi düşüncesini açıkça söyledi diye gençliği elinden alınıp hapse atılanlar şeriat gelirse idam edilip gençliklerinden olucak. yani garez aynı garez. sonuç aynı sonuç. biz ölmüşüz zaten resmiyete dökseler neee dökmeseler ne değil mi ama. getiremezler de bu arada. yani canım. getirmezler de mi? yok yok getiremezler.

'biz bir aileyiz' cümlesi kafama vurula vurula öğretildi. bu sadece iş hayatında değil aile hayatında da kurulduğunda en az bir kişi hayata küsmek üzeredir. en iyi ihtimalle bir kişi. yani her hangi bir ortamda "biz bir aileyiz" lafını duyduğunuz anda kaçın arkadaşlar, topuklarınızın neticenize vurmasına aldırmadan, neticeniz morarana kadar kaçın. benden söylemesi.

okumaya bile tahammül edemedim. bilemiyorum sevgili sözlük. ama öz babam bile bana askılı giyme dediğinde askılı giyenlere nasıl bakıyor acaba diye düşünüyorum bazen. kim sözde "namusu" olan kadına neyi yasaklıyorsa başkalarında ona ağzının suyu akıyordur. gerçi bu ırz düşmanı başkalarına bile gerek duymamış. bu hayvanların diniyle benimki aynı din olamaz. bunlar cennette olucaksa eğer ben o cehenneme koşarak giderim.

karşı komşumuzun yaptığı revani tatlısının ta kendisidir. her bayramda yapar ve bizi çok sevdiğinden (sağolsun) her zaman bize de getirir. bırakın yumurta kokmayı resmen ahır kokar bu tatlı. merdivenlerden girdiği anda kokusu bütün apartmanı saran ve o gittikten sonra çöpe dökmek zorunda kalırken vicdan azabından kıvrandığımız, sinen koku geçene kadar da acımızın baki kaldığı tatlıdır. hatta obur bir arkadaşıma pijlik yapıp bayram zamanı bilerek gel beraber gidip tatlı yiyelim diyip şerbetli tatlılardan soğumasını ve kilo vermesini sağlamışımdır.

sosyal medyada dolaşmaktan beyni erimiş insan bireyinin yaptığı her hareketi anlamlandırma çabası bence.' şerçe parmağımla kulağımı kaşıdım! aman allahım hassiktir eril enerjim yükseldi ç*küm çıkarsa şimdi.' gibi bir korku uyandırıyor kişilerde galiba. ya da dişil enerjiyi yükseltmek için kendi tabirleri ile bi taraflarına pırıltı sürüyorlar ve sorun kökünden çözülüyor. her neyse herkese saygım sonsuz vardır bir bildikleri belki de. benim bildiğim şeyse serçe parmağı kulağa gerçekten cuk oturuyor ve bu bir tesadüf olmamalı.

valla taze bitti. iyi denk geldi başlık. 15dk önce son kelimesini okudum ve kapattım. sinem sal - behice'nin yarım kalan işleri. kitap boyunca kendi anneniz gibi bitirmek istiyosunuz bu hayalleri ve kalbim çarptı. kendi anneme karşı hiç böyle bir istek duymadığımdan veya o zaten yaşarken yaptıklarıyla gayet yeterli şaşırttığından belki de iyi geldi bana bi anneyi sevebilmek. tavsiye ederim efendim. sinem sal'ın kullandığı dilin her zaman bağımlısıydım.

bizim sülalenin favori aktivitesi. ekseriyetle evlat ayırmak. bunu hakkıyla yerine getirebilmek için ise yegane şart kendilerine değer veren, hastalandıklarında başka şehirde yaşamasına rağmen gelip bakan, fadakarlık yapan, eline geçen parayı da onlara harcayan, küçükken görmediği sevgiyi ona vermeyene veren, biraz şahsına münasır ve köyün delisi olan evladı sevmemek onun yerine "hastalığın bana bulaşmasın diye gelmiyorum anne" diyip her gün o semte işe gelmesine rağmen uğramamış bi de çocukken de aynı ailen sevgi görmeyi başarmış olduğu halde samimiyetsiz olan evladı sevmektir. acımasızlık dalında oscar alır veya 3 evetle uğurlanır. zaten deveyi diken insanı sansür yaranır.

içmede değiliz normal sözlük. artık içemiyoruz. beceremiyoruz. sünger diye anılırken bulaşık teline döndük. akıllı uslu hayat sürer olduk. yaşlandık normal sözlük. artık sadece çay içmedeyiz.

daha matahı gelene kadar en matahı bu sanırım diye düşündüğüm başlık. elimizde birden fazla seçenek olmadığına göre "bu matah" , "bu az matah" ," bu matahımsı" diye sıralamanın bir anlamı da yoktur. elimizdeki malzeme bellidir. hoşumuza gitmese de bu matahsızlığın içinde matah olmaya çalışmak matah görünen seçenektir. bi de nacizane, herkes kendi kapısının önünde matah olursa dünya daha matah bir yer olabilir gibi geldi bana...

pilavla husumeti olan insandır. yargılamak bana düşmez görürsem hemen en yakın mahmeye başvururum. ama şunu da sormak lazım. pilav acaba ona ne yapmış da o pilava böyle eziyet edicek kadar sinirlenmiş. belki de haklı gerekçesi vardır canım.

yapmayı asla başaramadığım bir aktivitedir. artık her şeyi boşveremediğimden mi yoksa uyku problemim mi var bilmiyorum. ama 10 saat çalışıp uyurken bile rüyamda çalışmaya devam ettiğimi de göz önünde bulundurursak uyurken bile her şeyi boşvermediğimi burdan çıkarabiliriz. zira hayatın benimle dalga geçtiği kattrilyon konudan biridir bu mesele. hayır fazla mesai de isteyemiyosun ki patrondan 'uyurken de çalışıyorum' diye.

1 yıl sonraki kendimin şu an ki benle zerre muhattap olmak isteyeceğini zannetmesem de (zira şu an bir yıl önceki halimi görsem bi kaşık suda boğabilirim) bırakayım bari. pek bi b*k yemiş olamam bir yılda diye düşünüyorum umarım iyisindir devrem. eğer bu büyük konuşmam yüzünden sı*tıysak pes daha ben ne diyim. bi de o işleri naptın çok merak ediyorum.

güncelleme;
not aramıza 2025den katılıyorum. 2 yıl önce 1 yıl sonraki kendime yani şu andan 1 yıl önceki kendime bıraktığım notu ondan bir yıl sonraki kendim olarak cevaplamak istedim. öncelikle o anki senle muhattap olmayı dert etmeyecek kadar büyümüş olabilirim. (ya da 1 kaşık suda kimsenin boğulmayacağını anlayacak kadar fizik de öğrenmiş olabilirim.) bok tanımın o zamanlar tam olarak neydi bilemesem de bu geçtiğimiz 2 yılda çok da farklı bir şey yemedim. ayrıca devren değilim ama iyiyim. ve kadere olduğu gibi, büyük konuşmaların ona etkisine de inanmıyoruz şuan. bi de o işleri hallettim emin olabilirsin, tahmin bile edemezsin :)

gece gece beni bu kadar derin düşüncelere daldırmaya ne hakkınız vardı diye bağrınmak istediğim bi başlık oldu açanın ellerine sağlık gerçekten. tuhaf bi paradoks vesselam. o kadar yaşadığın şeyden, yar**k kürek tramvalardan, uğradığım bir takım haksızlıklardan sonra hâlâ mutlu olabiliyosam kendimle ta**ak mı geçiyorum acaba diye bi düşündüm az önce. ama bir yandan da hep mutsuz olsam, bana haksızlık yapanlar listesine kendi adımı da eklemem gerekmez miydi? bilemedim valla.
mutluyum bi de bu aralar az şerefsiz değilim demek ki!

hasta olunca ilaç kullanmamak, katiyen doktorun dediklerini yapmamak, ecelimle ölmeyi ya da durduk yere iyileşmeyi beklemek. bu bi alışkanlık mıdır yoksa alışmamışlık mıdır bilmiyorum ama. alışmış kudurmuştar beterdir demişler. çok hastayım son zamanlarda. alışılmadık g*tte de don durmaz ayrıca.

kimi zaman çok mantıklı ve olması muhtemel gelir yanlız ölmek. zerre korkutmaz aksine ömrüm için seçtiğim yol veya bir hedef gibi net bi karardır bu benim için. ama geçenlerde bi arkadaşım dedi şu hayattaki en korkunç şey yanlız ölmek galiba diye. ilk defa bu konuya farklı baktım. gözümde büyüdü git gide. harbiden de korkunç bi şey lan galiba yalnız ölmek.

karışık, anlam verememiş, verdiği anlamı beğenmemiş, kendi kendine gelin güvey olmak istemiş ama kendine yetememiş hissediyorum bugün. keşke bütün hayallerimiz en azından soyu tükenmiş bir hayvan olsaydı. bir zamanlar gerçek olduğunu bilmek geçmişte de olsa güzel olurdu.

hak etmediğini düşünseydik o an yapmazdık zaten. sorun yapanda değil yapılanı hak etmeyende. ben artık bunları kurcalamayı bırakıp sakince helal ettim herkese hakkımı. şeyi sorguluyorum işte bazen, biz kimler için haketmeyen olduk acaba?