küçükkarabalık yazar profili

bu sadece mantar fotoğraflarından bi tanesi ben mantar görünce çok şaşırıyorum. sanki orda olmaması gereken uzaydan gelmiş bi şeymiş veya onu bir tek ben görebiliyormuşum gibi.

çocukken evde kahve makinası olarak kullanılan biri olduğumdan kendi kendime keşfettiğim bazı tüyolar. öncelikle soğuğa yakın bir su koyuyoruz ama çok soğuk değil. kahveyi kişi başı bir tepeleme kaşık atıp en sonda hepsinin üstüne bir silme kaşık daha fazladan ekliyoruz. ocağa koymadan biraz karıştırıyoruz çünkü ocağa koyduktan sonra karıştırmak yasak. ve sonsuz bekleyişten sonra kenarlarda hafif köpürcükler çıktığında ocaktan alıyoruz sakın kaynamasına izin vermeyin. bir tatlı kaşığı yardımıyla fincanlara köpük aktarımı yapıyoruz. köpüğü aldıktan sonra tekrar cezveyi ocağa alıp işte şimdi kaynatabiliriz. kaynayınca kalanı fincanlara yediriyoruz. bu da en psikopatça püf nokta ilk önce en son köpük koyduğunuz fincandan başlayın, yavaş yavaş koyun ve köpüğün dağılmaması için de fincanın kenarından koymalısınız. gerçekten anlatırken yapmış gibi yoruldum. boşverin tükürün gitsin ya ben artık öyle yapıyorum.

mutlu eden küçük bir şey

"aman, kendini asmış yüz kiloluk bir zenci, üstelik gece inmiş, ses gelmiyor kümesten. ben olsam utanırım, bu ne biçim öğrenci? hem dersini bilmiyor, hem de şişman herkesten. iyi nişan alırdı kendini asan zenci, bira içmez ağlardı, babası değirmenci, sizden iyi olmasın, boşanmada birinci...
çok canım sıkılıyor, kuş vuralım istersen."

bütün ekip

üniversitedeki ev arkadaşlarımın sabahları yataktan kalkamadığım günlerde (yani her gün) benzediğimi iddia ettikleri kardeştir. öğrenciyken et yiyemediğimizden ideolojisini de benimsemişimdir.

ooo geldi benim başlıklar. iyidir hoştur desem ya şimdi. her şeye muhafazakardırlar. annem salon yaptırdı mesela senelerce istedikten sonra (hani bu siyasi görüşü olan salonlar var ya heh onlardan) sonra onu da muhafaza etti ne misafiri ne babamı ne de bizi almadı salona kapısını kitleyip arada bir kendi girip oturup salonu seyrederdi. mutsuzluğunu da muhafaza etti. dışarıya hep her şey yolunda gibi gözükmek isterdi. (örn; ablamla nefret ederiz birbirimizden ama bütün dünya bizi can ciğer sanar. ya da duş başlığı bozulur evde, sorana biz böyle kovadan yıkanmayı seviyoruz der.) ben de tam tersi mutsuzsam mutsuzum, duş başlığım da ya**ağı yedi kafasındayım. bi de en çok beni muhafaza ettiler. hayatım kırıldı anne dedim. nazar çıktı dedi. çünkü benim hayatım vitrinde değildi, hatta vitrinin olduğu odaya bile giremezdi. millete de şey dedi onun hayatı kırık değil, biz öyle seviyoruz(!)

he ya bugün gördüm o videoyu. madem cennet yediğin kırıntılar kadar (yeterince azmedersen milyonlarca) huri ve sınırsız (bence 1000yıl geterince sınırsız) sek*, o zaman kaliteli bir genelhome dünyada cenneti yaşamak dedikleri şeyin ta kendisi.

yani zor bi sürece bi kaç gün kaldı, bi süredir inzivada hazırlanmaktayım. bu sebepten belki de evladiyelik hissediyorum bu aralar. üzerinize afiyet...

peki erkeklerin tuvalete girip bir asır çıkmaması daha mı normal sevgili sözlük. yani duşta yapacak şey daha fazla. zaten o saçı tarakla açmaya çalışmak kafadan yarım saat e duş jeliydi, kesesiydi derken ciddi mesai işi. sen alt tarafı mıçıcaksın be, pat diye koy geç kardeşim niye veda töreni düzenliyosun.

sanırım tek bir korkum var. hamam böcekleri...
bakın böcekler diye genellemedim farkındaysanız. aynı odada akreple bile yan yana durabilirim herhangi bi şey hissetmem. ya da örümcekleri severim mesela sevimli bile gelirler. fareye kurban olurum. yılan ellemişliğim vardır. ama hamam böceklerinden ölümüne korkuyorum. tramvamdan mı kaynaklı yoksa atom bombasında bile ölmüyor oluşları mı canımı sıkıyor bilmiyorum. baktığında zarar vermez aslında. ama nalet hayvanı her gördüğümde ülke değiştiresim geliyor.

seviyorum ya keratayı. hayır öyle otlanarak da başlamadım işin garibi. lisedeydim o zamanlar. son sınıfa kadar bütün arkadaşlarım içerdi ama ben başlamadım. sonra bi gün yürürken annemler neden akpli diye düşünüyodum sonra aklımda o deli soru. ben neden sigara içmiyorum lan. sonra bakkal, bir paket ve bir çakmak. hiç unutmam mavi bi çakmaktı üstünde kızgın surat vardı 2 gün boyunca kaybetmedim hala rekorum o 2 gündür. aklımdaki düşüncenin üstüne sigaraya başlıycak kadar dertlenmek bi de çakmaktaki sinirli ifade... nerden bakarsan bak kaçınılmaz bir uyum.

az önce puanımla neler alabiliyorum diye merak ederken aldığım özellik ve sonrasında anlamayıp bu başlığa baktım. ama hala anlamadım tam olarak nedir bu ve nasıl kullanılıyor biri açıklarsa baya dua ederim.

kimse konuşmalarına bi şey demiyor bence arkadaşlar. asıl sorun söylediklerinin altında yatan zihniyetleri. kadınlar konuştuğunda giyinmek kadar basit bir eylemi bile kendi tercihleri dışında yapmak zorunda kalanlar, ne giyeceği bile birileri tarafından yönetilenler konuşuyor. e hadi ne düşünelim o zaman hakkınızda. kendi baskılanmışlığınızı bize nefret olarak püskürttüğünüzde hiç mi tepki göstermeyelim bırakalım da konuşsunlar mı diyelim napalım ya? ki o sözde giyinmeyi bilmeyen biz kadınlar bütün kadınların hakkını savunmaya çalışırken. yine bu en masum olanı. ya erkekler yargıladığında. işte o ne anlamlara geliyor bir bilseniz. aslında şair "açık giyinmiş kadın edep! ahlak!" derken alt metinde açım diyor, sapığım ben diyor, ahlaksızlık bende, her yerinize baktım diyor, kendi karımı kızımı kapatıyorum çünkü benim gibilerin tecavüz etmesinden korkuyorum diyor. daha ne desin bu adam yahu. duymuyo musunuz bunları gerçekten.
mesela bi de şu taraftan bakalım. benim babam bana şortu, taytı, yarım kolludan daha kısa kolluyu, ve boğazımdan bi tık altını gösteren bütün yakaları yasak etmiştir hep ve ekseriyetle her giydiğimde olay çıkar. bakın kaç yaşına geldim farklı şehirlerde yaşıyoruz ama aynı tas aynı hamam. öz ablam var bi de şortundan neticesi gözükür, üstünde askılısı istediğini giyer yani. ama evli kendisi. 2 3 yıl evvel sordum babama "hep bana mı lölö" diye. onun tapusu kocasında dedi. evet arkadaşlar tapu dedi. biz daha ne konuşuyoruz bu ülkede ya. benim tapum sendeyse çıkar göster dedim. gösteremedi...