loshh yazar profili

depremin üstünden 2 yılın geçmiş olması beni biraz şaşırttı. çok fazla soru işaretinin hayatıma nüfuz ettiği dönemi çoğunun cevabını bulduğum dönemden seyreder gibi oldum dün gece. eski evimizi bazen hatırlıyor ve gülümsüyorum. şimdi aile evine gittiğimde öyle çok özlediğim bir odam yok. ya da sürekli açıp bakabilecegim hatıra kutum da artik yok. ama o gece bana bunlara üzülmek yerine bir tatil olduğunda yanınıza geliyorum diyebileceğim birilerinin hala hayatımda olduğuna sevinmeyi öğretti. 2 sene önce her şey bir anda oldu bitti. en çok da seni seviyorum diyemediğine, fırsatı varken daha çok demediklerine üzüldü sevdiklerini kaybeden yakınlarım. benim ve kimsenin elinden o günü düzeltmek gelmiyor ama tanımı okuduktan sonra bile en azından en yakininizdakine onu sevdiğinizi belirtmenizi rica ederim. iyi akşamlar dilerim.

hayalini bile kurmadığım bir hayat için çabalıyorum. hayalini kurduğum hayat bir kenarda hep bekleyecek. zor şeyler başarmam gerekiyor ve bu baskıdan artık çok yoruldum. 1. sınıfın ilk gününden beri hep çalışmam gerekiyordu. zor bi cocuk olmak için bile fırsatım olmadı. hayalini kurduğum şeyler için çabalamam hep hata sayıldı. kimine göre şımarıklık belki ama ben bittim gibi hissediyorum. bu dönemde benim yaşımda biri bana deseydi karşısında kahrolur çözüm bulmak için saatlerce dusunurdum. o korktuğum yerdeyim. istemediğim ve hep çok ama çok çalışmam gereken hayattan çıkamıyorum. emeğimin karsiligini şu an bile alamazken ileride bu boşluğun büyüyecek olması beni korkutuyor

annemle babam ölse ölüm haberlerini nasıl alırdım kardeşimi nasıl teselli ederdim. eve gittiğimde napardim.

tekerlekli barbie baskılı canta.

ders çalışmadığım için mi gezmek istiyorum gezmek istediğim için mi ders çalışmıyorum sorusunun cevabını bilsem de bilmiyormuş gibi davranıyorum.

çevremdeki mutsuz ailelerden birine donusebilecek olma ihtimali

çok temas etmeden.

bok vardı da tıp yazdim. dersi geçmesi ayrı zor hayatta kalması ayrı. ayrica her gün doktor şiddeti. sonra meslektaşlarımın mesleğe fazlasıyla utanç verici lekeler sürmeleri. gercekten kutsal olduğunu düşünmesem kesinlikle devam etmezdim.

sweatlerim

tavuk döner. ama hatay usulü olan değil diğer düz döner.

gelecek kaygısı yüzünden olmak istedikleri kişi olmaktan mahrum kalan gençlere ve çocuklara neyim var neyim yok destek olurdum.

eve gidiyorum sözlük eve. 16 saat yol gideceksin 2 gun kalacaksın ama ne mutluluk ki sorma.

depremden evinin duvarları aşağıda ayaginda terliklerle kurtulan o kişilerden biriyim. her telefonda başka bir haber aldığımız zaman kardeşimle ikimiz dayımlarda il dışındayız. annem ve babam enkaz görmememiz için ve şehirde gece yatacak yer olmadığı için göndermiş. yaşıtım bir kuzenim var. her geldiklerinde bizim buraya super karsilanirlar anneannemin göz bebekleri sonuçta. bi gun bi girdim salona. yengem şey dedi, üstündeki sweati kızıma en yakın arkadaşı almıştı doğum gününde başka bir şey giysen olur mu? başka bir şeyden kastı da 10 yıldır giymedikleri başka sweatler. hoş, degistim. cunku burayı görmediler. değil sweat, çorap bile bulamayan binlerce insanı görmediler.
hayat bazen garip. eski odamla ilgili detaylar artık hatrima çok dusemiyor. hatırlayamıyorum hangi posterim neredeydi. ama guzeldi ya.. güzeldik..

erkin koray

'maksat yeşillik olsun.' diye bir savunmaları var.

umarım bi gün o ekonomik özgürlüğe sahip olabilirim.

hayatımın en iyi zamanları geçiyormuş gibi hissediyorum. hani geçirdiğim zaman süper diye değil, gelecek zaman beni geriyor diye. sonrasında yetişkin sorumlulukları beni biraz korkutuyor. karnım acıktığında kendimi doyurmanın sadece benim görevim olmasına umarım alışabilirim.

bugün yeni hayatımın ilk günü

tanıdığınız ama arkadaşınız olmayan ama konuşsanız sohbet edebileceğiniz fakat hiç sohbet etmediğiniz o kişiyle karşılaşınca durman mi gerekir baş selamı mi vermen gerekir telefona mi gömülmen gerekir ben karar veremiyorum.

bir binayı nasıl ki kolonlar ayakta tutuyorsa bir insanı da ayakta tutan kalbiyle bağlı olduğu olgularmış. ama nasıl ki geçen sene gördüm o kolonlar teker teker patlayabiliyor, o olgulardan uzaklaştıkça da insan yabancilasiyormus. ben küçüklüğümden beri hayranı olduğum tutkularımı kaybettim. onlarla ilgili hayallerimin engellenmesiyle başladı süreç. sonrasında sanırım bedenim de istemedi. şimdi geri dönülmez bir yerdeyim. kendimi o kadar uzak hissediyorum ki sanki artık başka bir ruh taşıyorum. kendimi hep 'evsiz' hissettim bugüne kadar zaten ama ruhumun bile evsiz olması ne demekmiş yeni öğrendim.