loshh yazar profili

tvden çizgi film kovalamak. hayattaki en büyük zevkim sabah kimse uyanmadan uyanıp ustumde battaniyeyle çizgi film kovalamakti. şimdi kovalayabildigim ve enerjimin olduğu tek şey yemeksepeti indirimleri.

valla hicbiri yurtta kalıp tip okuyup bi de para kontrolü yaparak hayatta kalmaya calismiyor. o yüzden dağınık da olurum sorumsuz da. kendileri her yemek yiyene yanasmasini biliyor. ben en azından karakterliyim.

birinden soğuma sebebinizi düşündüğünüzde aslında kriterinizin olduğunu ama fark etmediğinizi anlıyorsunuz. ayrica girdigi her ortamda dedikodu yapan erkek mi olur aluminyum

komitenin ucundayim. iyi yanlarından bahsedebilir miyim bilmiyorum. herkes fink atıyor ortada. bahar şenliklerine katılıyor. ben ve benle beraber 150 kişi kütüphanede yer arıyor. dışarıdan senlik düzenleyen toplulukların ses deneme kontrol sesleri geliyor. hadi yazdınız okudunuz diyelim. doğudaki büyük şehirleri batıdaki küçük şehirlere tercih edin. sandığınız gibi kimse elinde keleşle gezmiyor ayrica insanları gerçekten süper. 2 senelik cikmisi olan yerleri asla tercih etmeyin. hocanın kargosu geç geldi diye geçen senekilerin fizyo soruları patlamış mesela. bu sene de şikayet ederseniz sonraki komite slayt da vermem tehditi geldi. hepsinden nefret ediyorum. bi de hava gunesliyken ders çalışmak daha bi zor. hocalarimdan da nefret ediyorum ama zaten bizi ne yapsalar da sınıfta bıraksalar diye mesai yapiyorlardir şimdi ondan göreceklerini sanmiyorum.

babam beni hiç tanımıyormuş. ama hiç yani. hani tamam aramız öyle super ozenilesi degildi kabul ama bu kadar yabanciligin farkına varmak canımı yakmadı degil. yıllarca aynı evde yaşamışız sagolsun paramı eksik etmedi hiç sabah okula hep uyandırdı. ama hiç tanımıyormuş. yıllarca içinde bulunduğum depresyonun çözüm yolunu biliyormuş. yıllarca benliğimi sorgulatan sorularıma cevap vermeme yardımcı olacak donanıma sahipmiş. ama o annem ve ablamı suçlamayi tercih etmiş beni depresyondan cikaramadiklari için. sözde hep iyiydi. ama iyi bi baba olduğunu bize öğretmişti hissettirmemisti. yıllarca neden o evde misafir gibi hissettiğimi evden ayrılınca fark ettim. bana beraberliği hissettiremedikleri icin teşekkür ederim. şimdi yanımdaki her insana yükmüşüm gibi hissediyorum. sadece yalnızken kimseyi rahatsız etmiyormusum gibi hissediyorum. teşekkürler.

en super yaslarim küçücük bi şehirde yok oluyor gibi. bi de o şehir için 16 saat gideceğim yarın. niye çünkü öbür günkü derse yetişmem gerek. istemiyorum. basbayağı istemiyorum. ankarada yağmurlu havayı romantize etmek istiyorum. izmirde kordonda annem ölse ne yaparım diye düşünmek istiyorum. bütün sene bunun için çalıştım. yarın yine gideceğim avcumun içi kadar yere. okulum çok zor. hani sen kimsin hacettepe misin cerrahpasa mi kimsin bu şovun kime. o kadar az geliyorum ki eve her geldiğimde erkek kardeşim bir karış uzamış oluyor. zaten deprem olduğu için de bayılarak geldiğim bir evim yok ailemi çok çok özlüyorum annem ve kardeşimi. umarım büyüyünce babam gibi biriyle evlenmem. kalp kırınca affedilmek icin çabalayan biri girer umarım hayatıma ama babam gibi nolur olmasın. yine çok ders çalışmak zorundayım. yine ve hep.

depremin üstünden 2 yılın geçmiş olması beni biraz şaşırttı. çok fazla soru işaretinin hayatıma nüfuz ettiği dönemi çoğunun cevabını bulduğum dönemden seyreder gibi oldum dün gece. eski evimizi bazen hatırlıyor ve gülümsüyorum. şimdi aile evine gittiğimde öyle çok özlediğim bir odam yok. ya da sürekli açıp bakabilecegim hatıra kutum da artik yok. ama o gece bana bunlara üzülmek yerine bir tatil olduğunda yanınıza geliyorum diyebileceğim birilerinin hala hayatımda olduğuna sevinmeyi öğretti. 2 sene önce her şey bir anda oldu bitti. en çok da seni seviyorum diyemediğine, fırsatı varken daha çok demediklerine üzüldü sevdiklerini kaybeden yakınlarım. benim ve kimsenin elinden o günü düzeltmek gelmiyor ama tanımı okuduktan sonra bile en azından en yakininizdakine onu sevdiğinizi belirtmenizi rica ederim. iyi akşamlar dilerim.

hayalini bile kurmadığım bir hayat için çabalıyorum. hayalini kurduğum hayat bir kenarda hep bekleyecek. zor şeyler başarmam gerekiyor ve bu baskıdan artık çok yoruldum. 1. sınıfın ilk gününden beri hep çalışmam gerekiyordu. zor bi cocuk olmak için bile fırsatım olmadı. hayalini kurduğum şeyler için çabalamam hep hata sayıldı. kimine göre şımarıklık belki ama ben bittim gibi hissediyorum. bu dönemde benim yaşımda biri bana deseydi karşısında kahrolur çözüm bulmak için saatlerce dusunurdum. o korktuğum yerdeyim. istemediğim ve hep çok ama çok çalışmam gereken hayattan çıkamıyorum. emeğimin karsiligini şu an bile alamazken ileride bu boşluğun büyüyecek olması beni korkutuyor

annemle babam ölse ölüm haberlerini nasıl alırdım kardeşimi nasıl teselli ederdim. eve gittiğimde napardim.

tekerlekli barbie baskılı canta.

ders çalışmadığım için mi gezmek istiyorum gezmek istediğim için mi ders çalışmıyorum sorusunun cevabını bilsem de bilmiyormuş gibi davranıyorum.

çevremdeki mutsuz ailelerden birine donusebilecek olma ihtimali

çok temas etmeden.

bok vardı da tıp yazdim. dersi geçmesi ayrı zor hayatta kalması ayrı. ayrica her gün doktor şiddeti. sonra meslektaşlarımın mesleğe fazlasıyla utanç verici lekeler sürmeleri. gercekten kutsal olduğunu düşünmesem kesinlikle devam etmezdim.

sweatlerim

tavuk döner. ama hatay usulü olan değil diğer düz döner.

gelecek kaygısı yüzünden olmak istedikleri kişi olmaktan mahrum kalan gençlere ve çocuklara neyim var neyim yok destek olurdum.

eve gidiyorum sözlük eve. 16 saat yol gideceksin 2 gun kalacaksın ama ne mutluluk ki sorma.

depremden evinin duvarları aşağıda ayaginda terliklerle kurtulan o kişilerden biriyim. her telefonda başka bir haber aldığımız zaman kardeşimle ikimiz dayımlarda il dışındayız. annem ve babam enkaz görmememiz için ve şehirde gece yatacak yer olmadığı için göndermiş. yaşıtım bir kuzenim var. her geldiklerinde bizim buraya super karsilanirlar anneannemin göz bebekleri sonuçta. bi gun bi girdim salona. yengem şey dedi, üstündeki sweati kızıma en yakın arkadaşı almıştı doğum gününde başka bir şey giysen olur mu? başka bir şeyden kastı da 10 yıldır giymedikleri başka sweatler. hoş, degistim. cunku burayı görmediler. değil sweat, çorap bile bulamayan binlerce insanı görmediler.
hayat bazen garip. eski odamla ilgili detaylar artık hatrima çok dusemiyor. hatırlayamıyorum hangi posterim neredeydi. ama guzeldi ya.. güzeldik..

erkin koray