en nihayetinde kendine aşıktır insan...
anne, baba, kardeş, eş, çocuk... ne olursa olsun bir noktada durup bir düşündüğünde önce kendi gelir insanın.
bi dakka ya ben n'oluyorum, ben neredeyim, ben hiçe mi sayılıyorum, hakkım yenmiyor mu? gibi düşünceler kafada dönmeye başladığında yalnızlık hissi gelmeye başlıyor.
kimi zaman ayıp olur düşüncesiyle kimi zaman acaba bencillik mi yapıyorum düşüncesiyle kimi zaman keyfi istekleri için canımdan öte dediğine diyemez içinden geçenleri.
içinden geçenleri tüm şeffaflığıyla dile getiremediğinde, isteklerini açık bir şekilde söyleyemediğinde de diyemedikleri kendine kalır. her şeye rağmen yalnızlık budur.
konuşamadıklarımız yalnızlaştırır.
hiç korkmayın depresif hallere de girmeyin en normali budur.
herkes yalnızdır ve yalnız kalmak, kalabilmek, rafine bir lükstür.
yalnız kalmamak adına yaptıkların ödün vermektir.
devamını gör...