nargilefilozofu yazar profili

bundan tam bir yıl önce başıma hiç beklemediğim bir şey geldi. yeni iş yeri için sağlık raporu almam gerekiyordu. evimin 2 sokak üstündeki sağlık kurumuna yürüyerek gittim. kapıdan içeriye girdiğimde acil durum sanarak beni sedyeye yatırmaya çalıştılar. aslında sadece rapor almaya gelmiştim. ancak nefesim o kadar kesilmişti ki yanlış anlaşılmam normaldi.

hayatımın çok büyük bölümünde kilo almaya çalışan bir insan oldum. o kadar zayıftım ki belki abartı gibi gelecek ama rüzgârlı havalarda yürümekte zorlandığım oluyordu. 30’lu yaşlarıma kadar ortalama 65 kilo ile geldim. fakat ne olduysa 30 yaş sonrasında olmaya başladı. 30 ile 35 yaş aralığında bir anda 80 kiloya çıktım, bel bölgem yağ tuttu. tam 35 yaşımda basmıştım ki pandemi süreci başladı. 2 yıl içerisinde 80 kilonun üzerine 10 kilo daha ekledim ve 90 kiloya geldim.

yaz tatilinden dönüşte, eylül ayı gibi spora başlama kararı aldım. hızlı kilo verdirdiğine inandığım için boks ile başladım. gerçekten çok etkili bir spor. oldukça keyif alarak başladım. ancak ilk günlerde çok zorlandım. uzun zamandır spor yapmamış biri için boksa başlamak performans anlamında zor bir iş. uzunca süre kondisyon için çalışmanız gerekiyor. ilk günler ciddi zorlandığımı itiraf etmeliyim.

boksa keyifli bir biçimde devam ediyordu ancak bir problem vardı. boks derslerine gittiğim salonda grup dersleri pazartesi – çarşamba – cuma günleri 20:00 ile 21:00 arasında yapılıyordu. malum iş hayatındayız ve aile yaşamı da var. program sürekli stabil olamayabiliyor. eğer cuma günü grup dersine katılamazsanız ancak bir sonraki pazartesi günü tekrar antrenman yapabiliyorsunuz. yani bir önceki çarşamba gününden bir sonraki pazartesi gününe kadar sporsuz geçen 4 gün demek! eğer kilo verme gibi bir düşünceniz varsa 4 gün oldukça büyük bir boşluk.

crossfit çok ilgimi çekiyordu. sürekli videolar izleyerek bu sporun ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. ancak bel fıtığı, boyun fıtığı vb. problemleri olan benim için çok zor ve riski görünüyordu. sonradan anladım ki hepsi birer ön yargıdan ibaretmiş.

spora ara vermemek için mahalle arası bir spor salonuna yazıldım ve 2 ay kesintisiz devam ettim. spor hocamın bana vermiş olduğu programı harfiyen uyguladım ve az da olsa verim aldım. ancak burada da eksik olan şey kardiyo çalışmasıydı. kardiyo yapmadan ne yazık ki kilo vermeniz o kadar da hızlı gerçekleşmiyor.

uzun zamandır crossfit ile uzaktan aşkımızı sonunda resmiyete döktüm. bundan 4 ay önce crossfit’e başladım. ilk zamanlar müthiş zorlandığım bir spor oldu. bazen antrenmanlar sonrasında “ben deli miyim? ne işim var bu sporla?” diye kendimi sorguladım. hatta ilk antrenmanlarda birçok kez kusmanın eşiğine geldim. fakat sürekli spordan alacağım verime ve gelecek günlere odaklandım. sanırım spor konusunda motivasyon sağlamanın en önemli yollarından bir tanesi bu.

crossfit antrenmanlarına eş zamanlı olarak diyetisyen ile iyi bir diyet süresine başladık. yemek düzenimi ciddi anlamda değiştirdim. hiçbir zaman aç kalmadım, aksine belki de ara öğünler ile öncesine göre daha fazla yemeye başladım. paketli gıdalardan, asitli içeceklerden ve şekerden uzaklaştım.

bu yazıyı yazdığım gün itibariyle 80 kiloyum. vücut yağ oranım %28’den %23’e indi. hedefim ilk aşamada yağ oranını %20’nin altına indirmek. daha sonra %18 civarına gelerek stabil hale getirmeyi planlıyorum. yağ kaybının yanında kas artımı da başladı, haftadan haftaya ne kadar kas kazandığımı takip edebiliyorum. bu bana ekstra motivasyon sağlıyor.

vücut geliştirme yapan biri gibi kaslı bir vücut hedefim yok. bu yaştan sonra öyle bir hırs benim için faydalı da değil zaten. amacım tamamen fit bir vücuda kavuşmak, ondan da öte sağlıklı bir yaşam sürebilmek. bunun haricinde hırslarım yok. hiçbir zaman da crossfit müsabakalarına katılma düşüncesinde değilim.

crossfit hikayem

bugün olduğum ve müthiş bir halsizlik yaşadığım covid-19 aşısı. şimdi uyusam yarın sabahı bulurum.

coca cola'ya karşı yaptığı hareket sadece "su için" mesajından daha büyük anlamlar taşıyor. bu profesyonellikte bir sporcu işin coca cola için nereye varacağını iyi bilir. sponsorluk ilişkiler vb. bir kötü niyet aranabilir.

ancak vermiş olduğu mesaj son derece güzel :-)

özellikle omurilik felci gibi hayat boyu sandalyeye mahkum bırakan rahatsızlıklarda çok elzem bir araç. tanesi 4-5 bin tl civarı diye biliyorum. ihtiyacı olanlara tahsis edebilmek için çok büyük bir rakam değil aslında.

mine tugay ya da simge

bende ciddi anlamda bacak sallama, eğer oturulan sandalye dönen ya da sallanan sandalye ise sürekli hareket etme, sabit yerlerde oturuluyorsa sık sık ayağa kalkıp bir yerlere yürüme isteği yapıyor. şehirler arası otobüs yolculuğu yapamıyorum, çünkü o kadar süre oturamıyorum. kitap okurken sık sık hareket etme istekliliği nedeniyle konsantrasyon sağlayamıyorum. uzun süren ders, sunum ve toplantı gibi etkinliklerde 10-15 dakikadan fazla dinleyemiyorum.

bunun çözümü için elimden gelen her şeyi yaptım diyebilirim. ancak ne yazık ki çözümü bulamadım. ben de başarabilen insanların deneyimlerini merak ediyorum açıkçası.

yapanların nasıl yaptığını çok merak ettiğim eylem. yahu ben haftada 2 defa tıraş olsam da bu yüz tahriş oluyor. çok zor tıraş oluyorum. siz ne yapıyorsunuz da her gün tıraş olabiliyorsunuz? bana tıraş olmayı öğretin!

bunun erkeği ya da kadını yok ki. her gün duş alınır zaten kardeşim. ben yazın gece yatarken ve sabah kalktığımda 2 defa duş alırım. kışın sadece sabah kalktığımda koşarım banyoya.

bu söz benim için hayat felsefesi niteliğinde. boğulacaksan büyük denizde boğulacaksın tabi ki. eğer bir insan içerisinde bulunduğu nokta ile yetinmeye kalkarsa hiçbir zaman başarılı olamaz. büyük denizlere atılacak, orada boğulmamak için debelenecek, yavaş yavaş alışacak ve sonunda başaracak. aksi halde sıradan bir insan olursun. belki sayfalarca anlatılacak kadar geriden geldiğim hayat yolculuğunda bu söz sayesinde bir noktaya gelebildim. eğer bu sözü çok daha küçük yaşlarda idrak edebilseydim çok daha iyi bir konumda olurdum. herkesin mutlaka bir yaşam felsefesi olmalı. bir söze, bir şiire vs. bağlanmalı.

zaman zaman kendilerini herkesten üstün görmelerinden, zaman zaman da hastalığınız eğer çok kötüyse bir rahatlama etkisi oluşturmak istemelerinden.

benim de aklıma doğrudan (bkz: cemal abdülnasır) geliyor. kesinlikle politikasından kişisel özelliklerine varıncaya kadar birçok açıdan benziyor.

1 ocak günü istanbul'da neredeyse t-shirt ile gezecektim. inanılır gibi değil! normalde şu anda buz gibi bir soğuk ve bembeyaz bir istanbul yaşamamız gerekirdi.

istanbul'u dinliyorum gözlerim açık
kusura bakma orhan veli
bu zamanda kapatamazsın gözlerini
o zamanların istanbul'u ancak mısralarda

trafiğin sesi geliyor uzaklardan
silahlar patlıyor şehrin kenar mahallelerinde
kadınlar şiddetin kıskacında
insanlar ekmeğin kavgasında

istanbul'u gözlerin kapalı dinlerken geçen kuşlar çok uzaklarda
koca koca binalar, havaalanları yaptık göç yollarına
hani o ayakları suya değen kadın var ya
ya tecavüze uğrar ya tacize bu zamanda

nerede o eski ve güzel vapurlar
onlar bile değişti zamanla
kalmadı o eski istanbul
kalmadı artık bu zamanda

o eski filmlerde, eski fotoğraflarda gördüğümüz istanbul var ya
sanki hayaldi şairlerin mısralarında...

kendisi istanbul şehir üniversitesi'nde yaptığım yüksek lisans sırasında hocamdı. hatta yüksek lisansa kabul mülakatımda bulunan 2 akademisyenden biriydi. insani olarak değerlendirmek gerekirse son derece ukala, öğrencileri küçük gören bir yapısı vardı. boğaziçi mezunu olmasının getirdiği ayrı bir egosu olduğunu söyleyebilirim. akademisyen olarak iyiydi. çok şey öğrendim diyebilirim. ancak çok net söylemek isterim ki rektör olmayı, üstelik boğaziçi gibi bir üniversitenin rektörü olmayı hak etmiyor! üstelik geçmişinde akp milletvekili aday adaylığı da var. tamamen politik bir tercih olduğu her halinden belli.