ngark yazar profili

nurseli idiz, nergis kumbasar ve kimya gökçe aytaç'ın rol aldığı tiyatro oyunu. kadın hikayesi. metin bana biraz zayıf gibi geldi. ama bu oyuna oyun için değil nurseli idiz için gittim. iyi ki de gittim. kendisini çok beğendim. su gibi tertemiz oynadı.

çok daha kötü kitaplar okuduğum için, benim için en kötüsü değildi. kişisel gelişim adı altında çok daha kötü yazılmış kitaplar var, inanın bana. kitapta sanılanın aksine acun yok. acun ile olan ilişkisi ile ilgili bile üç beş satır var ama kitapta acun adı geçmiyor. bu kitabı okuma nedenim, kadın kendiyle ilgili yapılan onca kötü yoruma rağmen ışığını enerjisini hiç bozmadan yürümeye devam ediyor. elalemi umursamadan yaşayabilmek çok önemli bir şey. ve herkesin de harcı değil bu. hayatta herkesten bir şeyler öğrenebileceğime inandığım bir dönemdeyim. boşluğuma geldi, okudum.

pardon arkadaşlar dün gece erken yattığım için görmemişim başlığı.

değiştirebileceğim bir şeyse bütün gece düşüneyim düzeltmek için üzüldüğüm şeyi. değiştiremeyeceğim şeyler için kırk gece uyumasam boş. uyuyorum ben. uykum da geliyor yani. ben de bütün gece uyumayıp sabah işe gidenlere şaşıyorum. nasıl çalışıyorsunuz dinlenmeden, hayret.

yarım acılı olmakla suçlanmışlar. biraz da kıskanmışlar bence. hem de gece ikide kıskanmışlar.

acılara tutunmayı ve acıları yarıştırmayı sevmem.

iyi gidiyorsun. sağlam dur. iyi şeyler düşün, konuş, iyiyi çağır hayatına.

tüm hayatıma sirayet etmiş korkaklığım. şimdilerde daha cesur olmaya çalışıyorum. cesur olmak da korkutucu ama üstüne gitmeye çalışıyorum. kendimi zorluyorum.

bu diziyi izlerken sevdiğim şeylerden biri şu. mental olarak çok iyi değilken bile kendi kendimizi pohpohlamız gerekiyor. bahar korktuğu ve yıldığı anlarda sürekli kendini, aferin bahar, çok iyi gidiyorsun bahar diye telkin ediyor. gerçek hayatta sık sık yaptığım şeylerden biri bu. ilk bölümlerde, kayınvalidesiyle atıştığı bir bölüm vardı. kayınvalidesinin karşısında, dimdik, çatır çatır konuşuyor ama evden çıktıktan sonra zangır zangır titriyor. yine kendine diyor ki aferin bahar. gerçekte de bu birebir böyle. bazen birinin karşısında dimdik, çatır çatır konuşuyorum ama o ortamdan uzaklaştığımda ayaklarımın bağı çözülüveriyor, elim ayağım tutmaz hale geliyor. cesur olmak korkmamak değil asla. korkudan ödün bile kopsa yine yapacağını yapabiliyor olmak. ciddi anlamda iyi yazılıyor. çok severek izliyorum.

kitaptaki ömer karakteri alabildiğine sıkılan bir adam. yaptığı yanlışlara kılıfı hazır. içimizdeki şeytan. tembel biri. ara ara yaşama tutunmakla ilgli adımlar atıyor ama kısa süre sonra beyhude bir çabanın içinde olduğunu farkedip bırakıyor tutunmayı. macide'nin aşkına sıkı sıkıya sarılması da bundan, aşktan değil. gene de severim bu karakteri.

country comfort.
10 bölümlük mini bir dizi. stüdyoda çekilmiş, üstüne kahkaha eklenmiş komedi dizisi. sanırım 2021 yılı yapımı. ama izlerken çok eski bir komedi dizisi izliyormuş hissiyatı veriyor insana. bölümler bile eskilerdeki gibi kısacık. ikinci sezonu olacak gibi bitti ama biraz bakındım iptal olmuş sanırım sonradan. tavsiye ederim.

eskilerin dediğine kulak vermek lazım. kırkına kadar kurdun yediğini, kırktan sonra koyunun yediğini yiyeceksin. o yüzden kerevize şans verme zamanıdır. 41 den selamlar.

dünkü bölümü vaavv bir bölümdü benim için. boğazımda bir yumruyla izledim neredeyse bütün bölümü.

birçok evdeki baba figürü üç aşağı beş yukarı aynı. bunun insanlar üzerindeki yansıması da aynı. insanlar öğrendiği, gördüğü şekliyle devam ediyor ebeveynliğe. sanırım bazen mış gibi yaparak, rol yaparak, kendini itekleyerek de olsa çocuklara gereken ilgiliyi göstermeli anne babalar. ilgili, iyi bir ebeveyn nasıl olur bilmiyorlarsa bile denemeliler. sürekli. bir ders gibi. bıkmadan usanmadan devam etmeliler buna. 41 yaşımdayım. yokluk içinde büyüdüm. ama zaman zaman babamın ebeveynliğini düşündüğümde, maddi anlamda hiçbir eksiklikle ilgili hayıflanmıyorum babama. asla. ama manevi anlamda eksik bıraktığı için hep çok kırgınım ona. demem o ki anneler, babalar; çocuklarınıza sunduğunuz maddi imkanlar illaki önemlidir. ama bir yere kadar. büyüdüklerinde bunun için sizi suçlamayacaklar. bundan daha önemli olan şey çocuklarınızı eksik sevgiyle, eksik ilgiyle, eksik şefkatle büyütmeyin. okşamadığınız bir baş, göstermediğiniz sevgi ve şefkat için belki de borçlu gideceksiniz diğer dünyaya.

ilham versin, motive etsin diye özellikle izlediğim dizilerden biri.

kadın emeğinin küçümsenmediği, görmezden gelinmediği güzel günlere.
gelecek, kadınların.

ınstagram kullanmayı çok seven yeşilçam'ın en büyük kadın oyuncularından. çok tatlı ve kibar bir hanımefendi. like konusunda çok bonkör. başkalarının başarılarından, güzelliklerinden mutlu olan biri. yaptığı yorumlardan anlayabilirsiniz bunu. sağlığı ile ilgili her şey çok daha iyi olsun. şifalansın. zarif, kibar insanlarin hastasıyım.

yıllarım gitti
ferhat göçer

bu şarkıyı ilk defa bir takside denk gelmiştim. 2015 mayıs ayıydı. bir cumartesi günüydü. samatya hastanesi'nde kanser tedavisi devam eden kuzenimi görmeye gidiyordum. malum olanın ilanını bekliyorduk. bu yüzden her gün iş çıkışı hastaneye gidiyorduk. son anında yanında olmak istiyorduk. korkuyorsa korkusunu hafifletmek istiyorduk yanında olarak. işe yarıyor muydu hiç bilmiyorum. takside bu şarkıyı dinlerken hüngür hüngür ağlamıştım. kuzenimi 19 mayıs'ta 35 yaşında, genç yaşında kaybettik. birgün sonra toprağa verdik. ben, babam öldüğünde inadımdan hiç ağlamadım. ama kuzenime çok ağladım. bu şarkıya denk geldiğimde, boğazıma bir bıçak saplanır ve bıçak saplandığı yerde durmadan çevirilir. öyle canım yanar.

gençliğimi geri verseler, bu kez en çok kendimi severim. o gün bu sözleri dinlerken, acaba kuzenimin de kendini sevmeme pişmanlığı var mı diye düşündüm. çünkü benim vardı. birçok insan gibi en zor kendimi sevebilenlerdendim. hala öyleyim.

**canımm, özleniyorsun. allah yerinde dinlendirsin seni.

insanlık için küçük benim için büyük bir adım. dışarıda kahve içtim. hala hafta sonları evden çıkamıyorum. nasıl işlemişse ruhuma yılgınlık tembellik, sosyal anksiyete, zinhar adımımı dışarı atamıyorum. nasıl bir şeyin içindeyim, bu halden kendimi nasıl kurtaracağım hiç bilmiyorum. bugün sırf kahve içeceğim diye işi erken paydos ettim.

dönem dönem değişiyor. ama uzun zamandır en sevdiğim kitap sanırım kirpinin zarafeti.

bir paket unun mutfakta yere düşmesine ve ortalığa dağılmasına benzetirim. yere düştüğünde neredeyse hiç ses çıkmaz. kırgınlık da böyle sessizdir. ama her yere dağılır . dağılan unu tamamen temizlemek de çok uzun zaman alır. sen bütün mutfağı süpürdüm sildim, hiçbir yerde un kalmadı zannedersin. un tozu uçar mutfak peteklerine, dolap üstlerine, kapı pervazlarına yerleşir. sessiz diye bıraktığı tahribat küçük zannetme . özür diledim, gönlünü aldım bitti gitti diye düşünme. gönül ne zor alınıyor bi bilsen.

çok seviyorum bu şiiri. kurban psikolojisiyle yazılmış bir şiir gibi geliyor bana. hayat ya da birileri tarafından bir şekilde sindirilmişsin. bir şeyden kaçıyorum bir şeyden derken, bir tehlike var hissediyorsun. ama seni kendine getirecek, eyleme geçirecek cesaretin de enerjin de yok. birilerine yaranıcam diye küçüldükçe küçülmüşsün. sevgiye olan ihtiyaçtan kendini kısıtlama hali de diyebiliriz buna. küçücük bir huzur adına yaptığın veya yapmadığın her şey diğer tarafta kocaman bir huzursuzluğa dönüşmüş. şimdilerde ise, niye yoluma kuş konmasına izin vermiyorlar diye sızlanıyorsun. halbuki yoluna kuş konmasına izin vermeyen tek kişi sensin. biliyorsun. biliyorsun ama eyleme geçecek küçücük minicik bir cesaret bile yok içinde. karga kediyi çoktan öldürmüş.

ben, bir brooklyn peltz beckham var diye biliyorum.

bilmiyorum pek akla mantığa uygun bir tarafı da yok. manasız bir inat olduğunu düşünüyorum. ilk soyadını kullanmakta inat eden kadın, o soyad da sana ait değil ki. ataerkil sisteme başkaldırı diye kullandığın soyadı da babana ait anana değil.

bu tür ilişkilerde, eşlerden biri manipüle ediliyor ve diğerine benzemeye başlıyor. şaşmaz bir gerçektir bu. kim kimi yerse.