ölümle yüzleşmek

çok tuhaf, garip bir duygudur. az önce her sabah 'günaydın, iyi günler' dilediğim komşumun öldüğünü öğrendim. daha dündü, adam yüzüme bakıyordu ve gülümsüyordu. bir anda olmuştu her şey, oturduğu yerde gitmişti, maddi dünyayı terk edip belki de maneviyata kavuşmuştu. bu ölüm dediğimiz şey ne kadar acayipse, insanın kendi fâniliğini kabullenmesi daha da acayiptir. ölüm kaçamadığımız tek şeydir ve nihayetinde her birimiz onunla yüzleşmek zorunda kalacağız.

aynayla yüzleşmektir. çünkü ölüm insanın kendisidir. hayalleri suya düşenler bu yüzden daha çabuk yüzleşirler ölümle. ölümle yüzleşmek yürek ister. o da herkeste yok.