prostat ama astronot yazar profili

squirtle'dı normalde. hatta esprili çoraplarımla ikonluk yapmışlığımız da oldu nişantaşı semalarında. fakat artık;

pika pika!

ruhum sonbaharın kuru yapraklarıyla sevişirken,
kalbim; kurumuş toprakla dertleşiyor.
sabahın ilk ışıkları kesiyor önümü, gecenin haracını kesmek için.
kalemi kırık bir şair ağlıyor köşede, önünde dize dize şiir cesetleri…
teselli ediyor onu, notasından vurgun yemiş orkestra şefi.

geceyi sana veremem sabahın bekçisi!
eğer verirsem, kanları boşa akacak onca şiirin,
intihar edecek portresinde son birkaç notası kalmış orkestra şefi.
sana geceyi veremem!

ama gel;
sabahı yaşayalım beraber, aysın bütün günümüz.
mahallemizde yeni şiirler top oynasın, ip atlasın notalar.
şair, köşede salıncak kursun beş turu bir liradan…
şef, yırtılan kıyafetlerimizi diksin evin altındaki beş metrekare dükkânda…
gel, sabahı yaşayalım beraber!

-şa.

çok yazdık be sözlük. sevdik yazmayı, çok sevdik. birkaç yıl sonra da ilk entrym böyle olsun. özlemişiz buraları :)

düzce merkezli, şiddeti 5.9 olan depremdir.

son yaşanan istanbul depreminde dahi (bkz: 26 eylül 2019 marmara depremi) sakinliğini koruyabilen biriyim. ve diyorum ki; bu deprem de çok iyi salladı arkadaşlar. en azından bulunduğum konumda (bkz: samatya) uzun sürmüş ve yüksek hissedilmiştir.

hisseden herkese çok geçmiş olsun.

umarım düzce'de her şey yolundadır.

her sene, bir önceki seneyle arasında o kadar büyük fark oluyor ki bu ülkede; ''geçen seneyi özledim'' diye hayıflandığımız günü bile bir sene sonra özleyecek hale getiriyor. evet hayat devam ediyor ve hepimiz kendi hayatlarımızda verdiğimiz savaşın, mücadelenin getirisi olarak yol alıyor, ilerliyoruz. ama bir şeyler hep eksik kalıyor. ülkede kocaman bir ruh kaybı var ve bu özellikle sokaklarda çok hissediliyor. mahalleler mahalle olmaktan çıktı, insanlar da insan olmaktan çıktı. hepimizin tek bir enerjisi var o da bu ekonomide hayatta kalma çabası. tüm bu robotsallaşmamızın da bence tek sebebi bu fakat bu robotsallaşma, etraftaki ruhu aldı götürdü. herkes gözü ve algısı kapalı şekilde para kazanmak zorunda. kimsenin suratı gülmüyor, herkes çok gergin. insanların hayal kurmadığını yüz kilometre öteden anlayabiliyorsunuz etrafınızı izlediğinizde.

işin sonunda şu oluyor; ülke kocaman bir buzdolabı olmuş durumda ve bu dolabın soğukluk ayarı bozuk. sürekli soğumaya devam ediyor. biz de git gide daha çok üşüyoruz.

buca merkezli olup; saat 04.09'da, 3.4 şiddetinde ve 4.3 km derinliğinde meydana gelmiş depremdir.

herkese geçmiş olsun.

bartenderlık yaptığım için; tüm gün ayakta çalışan birisi olarak, aralarında bulunduğumu öğrendiğim güruh. ne hayatlar yaşıyorsunuz vay be! dedirtmiştir.

instagram'da postu görüp adeta kıvılcımlar saçarak buraya geldim yardırmak için. sonra videoyu bir daha izledim ve aslında söylediği şu;

''faturayı ödemiyoruz. park ve bahçelerin elektriğini kesiyorlar, kaçak açıyoruz. bu sefer de genel merkezden kesiyorlar.''

bahsedilen şey kaçak elektrik kullanmak değil, saati kaçak olarak açmak. saati kaçak olarak açarsınız ve saat işlemeye devam eder. ki, zaten bu sefer de o bölgeye giden hattın elektriğini kesiyorlarmış.

şöyle düşünelim...
elektriği kesilen ev sakini; misafir gelecekse o mührü kırıp, kabloyu takar.
parasını öder, ekipleri beklemez kendi takıp elektriğini açar.
sadece geceleri açar, gündüzleri çıkartır.
bla bla bla.

biz de yaşadık yahu bunları eskiden.

kırıklar arasındaki en hası, en harbisi. insanın soluğunu keser ve tüm bakış açısını değiştirir. özellikle bir insan tarafından hayal kırıklığına uğrarsanız, tebrikler! tam o andan itibaren artık siz, siz değilsiniz. değiştiniz! zamanla nasıl değiştiğinizi keşfedeceksinizdir zaten.

-bunu böyle böyle yapmamalısın! bu karşındakine saygısızlık.
+bunun saygısızlık olduğunu düşünmüyorum. bence değil.
-bu senin karar verebileceğin bir şey değil, etik diye bir şey var!
+düşünce özgürlüğü diye bir şey var biliyorsun dimi? senin gibi düşünmek ve bunu doğru kabul etmek zorunda değilim!

türkiye'deki karşılığının tam olarak bu olduğu bir özgürlük türü.

ve unutmadan;

özgürlüğünüz, bir başkasının özgürlüğü başladığı anda biter...
etraf, özgür bir ülkede yaşıyoruz diyerek her istediğini yapabileceğini sanan primat sürüleriyle dolu.

benim için; ''gülüşü güzel'' demek aslında gerçekten samimiyetle gülen her insan için geçerli bir tabir. gülüş bu, güzeli çirkini olmazki! samimisi olur, gerçeği olur. işte bu yüzden; aşırı yakınımdaki üç beş insan ve onlarlayken kendiminde gülüşü güzel insanlara dahil olduğunu söylemem gereken bir başlığa dönüşüyor burası ister istemez. bunun dışında ise yine çevrem kahkahalar, iltifatlar ve destek olma çabalarıyla dolu fakat bir sorunumuz var; sahte! hem de öyle bir sahte ki; sahte olduğunun herkes farkındayken bile bu role devam ediyoruz. kocaman bir çıkar ilişkisi içinde hayatta kalma çabası aslında hepimizin yaptığı. mecburuz da... özellikle var olduğunuz sektörde ilk on insan içerisindeyseniz ve yan rolleriniz de aynı şekildeyse eğer; gelecek olan her türlü kazançtan pay sahibi olmak, dışarıda her zaman adınızın iyi ve saygıyla anılması gibi sebeplerden böyle oluyor. iğreniyorum sözlük; karşılaşınca sarılıp, izole kalındığında ''ne zaman çıkacağım bu sahteliğin içinden?!'' diye düşünmekten beynim çıkacaktı artık. neyse ki bir yolunu bulmuşa benziyorum, umarım o yolun sonu bunlardan uzak bir yere çıkıyordur.

flörtleşmenin altın kuralı olan dm'den gönderi paylaşma kısmı beni çok yoruyordu. bir gönderi gönderirken konuştuğum/flörtöz olduğum kişileri tek tek seçmek yerine bir üstteki yazar bob marley faruk gibi ben de shortlist hazırlamak isteyip, bir gönderiyi gönderirken o kişileri seçersem, ayrı ayrı gider diye düşünerek hepsini işaretledim. sonuç; twitter öyle çalışmıyormuş. bir anda grup oluştu ve "seninle şöyle" minvalinde bir tivit o gruba düştü. grup oluşur oluşmaz biden'ın kürsüde arkasına dönüp boşluğa konuştuğu gibi android hallerine bürünüp, tepkiyi üzerimden atmayı çok istedim ama olmadı. tabii büyük bir çoğunluk engellese de saçma bir şekilde iki kişi o grupta goy goy yapmaya devam etti. hala o gruba gönderi atıp kendi aralarında makara yapmaya devam ediyorlar, üstelik takipleşmiyorlar bile. bazen yoklamak için bir şey paylaşıyorum ama beni yok sayıyorlar sözlük...

trafik kilit, ambulans, itfaiye ve polisler arka arkaya gidiyor. istikal'de olan arkadaşımızdan gelen bilgiye göre bomba deniyor. doğalgaz veya bomba mı henüz bilgi yok hiçbir yerde. trt binasının oradayım, daha fazla şey görüp duyarsam editleyeceğim. umuyorum bomba vs değildir.

edit: duyulan iddialar;

elektrik trafosu
doğalgaz
canlı bomba


edit:


görsel bir ekşi sözlük yazarına ait.

edit: olay anından sonra çekilmiş video

edit: hala bölgedeyiz, her yer siren sesi koşuşturma ve kaos. helikopter ring atıyor ve arka arkaya ambulans ve polis arabaları geçmeye devam ediyor.

edit: bölgeden çıkabildik. çıkışlar serbest ama her bölgeden giriş trafiğini kesiyorlar.

edit: olay anı video

edit: bomba paketini bırakan kadın terörist

kendisini yeniden göstermiş olan gerçek efsane. tam unutulduğunu düşündüğü anda ortaya çıkıp, kayboluyor. sanırım bize boy gösterisi yapıyor... tweet'i atan kullanıcının hakkında ''ne olduğu belli olmayan madde'' diye bahsetmesi biraz üzdü ama olsun.

cappy canavarının son görüldüğü yer

ısparta'da başlatılan bir uygulama.
yere atılan çöplerden parmak izi alarak adli ceza uygulanmaya başlamış.
önce tüm türkiye'ye sonra da diğer ülkelere örnek olmasını dilediğim, öncü bir uygulama olmasının yanı sıra; her türlü suistimale açık bir olay gibi geldi. mesela benim aklıma gelen sorular;

-benim çöpümü kedi yemek ararken dışarı çıkarttıya ne olacak?
-bir pet şişe suda beş kişinin parmak izine ulaşıldıysa ceza kime kesilecek?
-bu işin altından nasıl kalkılacak?

ve sen ısparta; konserleri iptal etmesen, medeniyet ile anacağım seni ama... bu; o kadar kolay değil.

kaynak-1
kaynak-2
kaynak-3

spotify derinliklerinde keşfettiğim ve açıkçası tarzını 2008-2012 türkçe alternatif rock'ına benzettiğim için biraz travmatik olarak sevdiğim; 1998 azerbeycan doğumlu sanatçı. sesinde biraz bilge kösebalan (bkz: direck-t), biraz yusuf demirkol (bkz: zakkum), biraz özver yılmaz (bkz: deli gömleği) havası var.

henüz aylık 250k dinlenmesi varken keşfetmek ve bir şans vermek isteyenler için şöyle bir tadımlık bırakıyorum;

hepimizin başına gelen bir hededir bu. bazen istemsizce alırız bazen de almak için yakacağımız kalori; on kuruşu eritip ham madde haline getirsek, ortaya çıkartacağı enerjiden daha fazla olduğu için yolumuza devam ederiz. fakat, almak mı almamak mı? işte buna net bir cevap veremiyorum sözlük.

yahu herkes sallamış da sallamış. kimisi ezik demiş, kimisi erkektir avlanıyordur demiş, kimisi ilgi çekmek istiyor demiş... demişler de demişler.

her gün istisnasız olarak, kadın ve erkek olmak üzere bar önü müşterim var. yalnız, tek başına. yemeğini yerken yanında birasını içip; telefonuyla meşgul olanı var, tabletiyle çizim yaparken şarabını içeni var, oturup kokteylini içerken birebir sohbet ettiğim var yani var da var. ve erkek/kadın oranı birbirine eşit dersem inanmayın, çünkü siz şimdi buna da şaşırırsınız ama; kadın oranı daha fazla!

sadece bar önü de değil bu arada... günün her anı masada tek oturan birini görebilirsiniz. kokteylini içerken tasarladığı binayı çiziyor adam, kulağında kulaklık full focus. daralıyor sonra, çıkarıyor kulaklığını ''var ya, gözlerim ağrıdı... bu proje beni zorluyor, nasılsın?'' diyerek karşısındaki mekan çalışanını sohbete davet ediyor. kendisi normal sözlük'e girip başlığı görse; ''ezikmişim la ben'' diyecek oysa.

çoğu kokteyl barda uzun masalar olur, paylaşımlı masadır. bizim o masamız toplam altı kişi alıyor. gerçekten de tek tercih sebebi sosyalleşmeye olanak tanıması. insanlar sosyalleşiyor arkadaşlar, bilmem farkında mısınız?

ne karanlıktan ne yükseklikten ne de her hangi birşeyden korkmuyorum. spesifik bir fobim yok fakat olan insanlar tanıdım. aralarındaki en zoru karanlıktan korkandı. arkadaşlar böyle bir travma olamaz... o uyurken dahi ışığı kapatsam neredeyse çığlık atarcasına kalkıyordu. ışıktan kastım tabii ki loş seviyede yanan baş ucu lambası. kalp atışları anında hızlanıyor, terliyor ve nefes alış-verişi düzensizleşiyordu. hep şey derdi; ''ışıksız kaldığım an o tepkileri veren ben değilim. ne oluyor, nasıl oluyor bilmiyorum ama kendime geldiğimde, o kriz/nöbet anı geçtiğinde, içimde hissettiğim sadece kocaman bir korku oluyor.'' çok zor çok, biraz empati yaptığım zaman konforu bozulmasın diye benim de hayat alışkanlıklarım değişmişti.

sanırım bu ileri seviye bir durum. çünkü ''ay ışığı aaaçççğğ korkuyoruuğğmm...'' tarzında bir durum değildi. bayağı baskın baskın nöbet geçirmeli... umarım hayatı boyunca konforunu düşünen insanlar olur etrafında, bu onun elinde olan bir durum değil çünkü.

çalışıyoruz be, yeni geldim eve. şimdi sözlük düşünsün!

son zamanlarda; marketlerde ve yapı malzemesi marketlerinde alışverişe çıkmış çift gördüğümde bir duraksıyorum. fark ettirmeden bir süre izliyorum ve düşünüyorum. içimde bir anda birisiyle bir olma isteği yükseliyor. ne bileyim, akşam eşofmanlarımızla markete çıkalım, izleyeceğimiz filmin yanına bir şeyler alalım. izinli günümüzde evin değiştirmek istediğimiz köşesi için bir şeyler bakmaya gidelim. birlikte, bir hayata dokunalım. böyle duygular doluyor içimde bazen, bazı sahneler gördüğümde. evlilik mi? hayır. istediğim şey sadece sanırım birisiyle yeniden bir olmak. zaten yalnızlık böylesi anlarda vuruyor işin ucunda suratıma. yoksa çevrem kalabalık ve seks ihtiyacımı karşılayabiliyorum. açlığım, daha özel bir noktada...

o yüzden, olsa da çıksak dediğim başlık.