scarlet b yazar profili

insanlarla aramıza neden mesafe koyarız? sorusuna verilebilecek tek cevap; istemediğimiz durumlara düşmemek için olmalı bana göre.

mesafe ortadan kalktığında hayatımızla ilgili her konuda söz hakları olduğunu düşünmeleri, burunlarını bizimle ilgili olan her duruma rahatsız hissetmeden sokma gereği duymaları gibi olaylar yüzünden, işte o ‘mesafe’ tam olarak koyulması gereken yere çizilmelidir.

herkes işine baksıncıyım ben. herkes işine bakarsa en azından meşguliyetleri olur da diğer bireylerin ne yapıp ettiği bu kadar batmaz kimseye.

mesafe çok iyidir. kendi kişisel alanımıza saygımızdır. kendimize saygı duymayı en iyi böyle öğreniriz çünkü.

zamanla insanı sessizleştiren, sessizleştirdiği gibi de kendisini açıklamaktan yorulmuş biri olarak bulmasını sağlayan olaydır. artık öyle yorulur ki insan; açıklama yapmak için kelimeler bile belirmez zihninde. sadece gözlemlemeye başlar. neyin ne olduğunu kavrar ve onları kendi halinde bırakır.

dinlemek isteyene açıklama yapılır. dinlemek istemeyenlere istediği cevabı verip sessizce uzaklaşın. ruh sağlığımız için en iyisi bu oluyor genelde.

tek başıma vakit geçirmeye o kadar alışmışım ki yalnızlığı hissedecek kadar bile insanlara tahammülüm kalmamış. yani beni bıraksalar böyle on yıl falan hiç insan görmeden yaşarmışım gibi geliyor. kendi düşüncelerimiz bize yeterli zamanı kaybettiriyor zaten. yalnızlığa alışmışsanız ve kendi kendinize vakit geçirebiliyorsanız bundan daha yüksek bir nokta da kalmıyor. zirvede olay zaten. zirvede bırakalım orada kalsın.

belki de demek istediği pahalılıktan bile şikayet edemeyecek hale ne zaman geleceğimizdir. insanları bu konuda da ne zaman sustururlar gibisinden de söylemiş olabilir. aksi halde aşırı anlamsız bir tweet haline geliyor çünkü.

aynı düşünceleri paylaşmasak bile haklısın diyip işin içinden çıkmak en kolay yolu bana göre. bırakalım kendi cahilliğinde boğulsun, doğru bildikleri sonunda kendi elinde patlasın. körü körüne inandığı ne varsa inanmaya devam etsin çünkü kendi başına inandığı şeyin tam aksi gelmedikçe düşüncesi değişmeyecektir. kendisi öğrensin böyle canı yansın bi o durumdan. başka türlü kesinlikle ikna olmayacaktır çünkü.

onu kendi cahilliğinin getirdiği durumla baş başa bırakın ki, başkalarının söyledikleriyle değil kendi inandıklarıyla yarı yolda kalsın. en güzel şekilde böyle terbiye olur bir insan çünkü.

kinini içinde biriktirip en olmadık konularda birden saldırıya geçilmesi. asıl takıldığım konu ise kendilerini haklı görmeleri. bunu yapma sebebini biliyor, biriktirdiği şeylerin elle tutulur bir yanı bile yok ama haksız öfkesini çıkartmak için kendisi dışında herkesi suçlayabilirler o an. iğrenç gerçekten.

derdi olan, derdini zamanında söylemeli.

vampir olduğumu öğrendim bu bilgiyle. korkmuyoruz da tiksiniyoruz. böyle 5 km falan yaklaşsam bana geliyorlar. tahammül edemiyorum assssla…

sadece ailenin verebileceği ama vermemiş olduğu fakat büyüdükçe de derinleşen o karanlık sevgisizlik durumu ve beraberinde de gelen kendini ifade edememe…

artık bir yaştan sonra da sevgi istemiyorsunuz, anlaşılmak istiyorsunuz fakat insanlar bırakın anlamayı, dinlemiyorlar bile. size körlermiş gibi geliyorlar. empatiden yoksun insanlar içinde yapayalnız, anlaşılamamış ve sevgisiz biri olarak kalıyorsunuz.

sevgiye de ihtiyacınız kalmıyor artık fakat kendinizi anlatamamış olmanın ağırlığı eziyor bir kere…

insan dinlemeyi bilse keşke. birbirimize bu kadar yük olmazdık o zaman belki.

oyunculuğuna bir şey diyemesem de (oyunculuğa yorum yapacak kadar bilgi sahibi değilim bu konularda.) karakterine uzaktan baktığımızda,

‘bir insan kendisini nasıl yetiştirmeli?’ sorusuna yanıt olarak yaratılmış gibi bir adam.

çok mütevazi ve saygılı.

tabii bunları sadece ona uzaktan, çok uzaktan bakan biri olarak söyleyebiliyorum. sadece değer görmesini istediğim ve ekranlardan da olsa ulaşacağı insanlara bir şeyler katabileceğini düşündüğüm bir isim kendileri.

ne gerek vardı diye düşündüğüm hareket. kasten yaptığı belli olduğunda aşırı rezil durduğunu düşünüyorum. böyle fazla göze sokarak yapılan şeylerin de ifade ettiği nedir bilemiyorum…

bir şeyden ya da birinden vazgeçtiğim zaman asla geri adım atamamam. bu herneyse, bana çok iyi gelecek dahi olsa bir karar verdiysem geri dönmüyorum. kendime sınır çiziyorum ve katiyen o sınırı aşmıyorum. gurur da olabilir tabii bu ama bazen çok zararını gördüğümü düşünüyorum…

en son doğalgaz faturasını gördüğümde kanım çekilince ve 10 dakika boyunca kombiyi izleyince anladım fakir olduğumu…

biz çalı süpürgelerine sıra gelmeyecek olması mutluluk verici gerçekten..

kanım çekildi tepki veremedim

şimdinin 30’ları eskinin 20’leri olduğu için bence erken bir yaş. 40’a kadar yolu var.

an’da kalmak.

‘bir şekilde bu aşkı içimde hallediyorum…seninle başladım elimden gelmiyor bitiremiyorum…’

onur özdemir - eksik şarkı

evet, bir insanda bulunabilecek en itici özelliklerden birisi. çünkü fazla ısrar demek, arkasında bir olay var demektir. güvensizlik verir ve uzun vadede ise mide bulandırır. her duygunun fazlası karşı taraf için iyi değildir. her insan dorukta yaşayamaz aynı duyguları aynı anda. ve bu da uzun vadede bıkkınlık yaratıp araya soğukluk girmesine sebep olur. her şey dozunda güzeldir. dozu aşmamaya, karşınızdaki insana da alan tanımaya özen gösterin lütfen. biz sanıyoruz ki birini sevdiğimiz an her duyguyu aynı anda hissedip, aynı hislerle karşılık bulacağız falan… böyle değil arkadaşlar. bunun olması da neredeyse imkansız hatta.

o an bu his ona geçmeyebilir. tam tersi hissediyor olabilir ve ısrar ederek yaptığınız tek şey kendinizden uzaklaştırmak olacaktır. kısacası, teklif olsun ısrar olmasın.

çoğunlukla benim başıma geliyor sanıyordum. yalnız değilmişim. çoğunluk sorunlu diye kendimi törpüleyip onlara uymadım hiç. iyi ki de uymamışım çünkü insanlar çoğunlukla jöle gibiler, çoğunun bir duruşu yok. çıkarları ve menfaatleri nereye çağırıyorsa oraya gidiyorlar. zamanla da kendilerinden, karakterlerinden geriye bir şey kalmıyor. kendileri diye bir kavram yok. başkaları ve onların amaçlarına hizmet eden ‘araçlar’ olarak yaşamaya devam ediyorlar. başkalarını araca çevirmeye çalışırken de kendileri araç oluyorlar. mükemmel bir işleyiş. duruma dışarıdan bakınca hayret etmemek elde değil. ama içeride bulunup bu insanlara maruz kaldığınızda, onların akışına kapılmayın. sizi de girdaplarına çekip yok etmek isteyeceklerdir. aynen kardeşim. aynen öyle herkes sorunlu, sorunlu olmayan sensin. düşünmeni istedikleri bu. kendini sorunlu hissedip, onlara ayak uydurman. bu kadar net. her zaman içinizi rahat ettirecek ihtimallerle hareket etmelisiniz. kafanızı yastığa koyunca üstünde üç kere düşündüğünüz ne varsa pişmanlıkla ve ufak bir utançla, işte o şu an olduğunuz kişiye inen bir darbe.

açık sözlü olmaya çalışırken patavatsız olanlar, yüzsüzler, kendisi mutsuzken dünyanın geri kalanını da mutsuzlaştırmaya çalışanlar, gereksiz fazla iltifat edip işin cılkını çıkaranlar, nerede durması gerektiğini bilmeyip her şeyi rezil edenler…daha devam eder gider bu ve bunun gibiler. ay yazdıkça içim şişti vallahi. yazık.