semender yazar profili

telefon elimde, hatirlamasam da yilan oynadigima eminim. turkcell aradı, actim. babamin adını söyledi ki, telefon babama ait. efendim, buyrun dedim. dedi 3 yildir puanlarınız birikmiş. bu puanlarla telefon ister misiniz? istemem mi? dedim. dedi, n73 puanlarınıza uygun, hangi renk istersiniz?

bir an bile düşünmeden, bitlisli kürt babamın büyük oğlu bana en az yirmi sene telefon almayacağı gerçeğini göz önünde bulundurarak, pembe olsun dedim... ve on beş yaşımda ilk telefonuma sahip oldum.
nokia'nın en iyi telefonu, pembe n73'tü bence bu yüzden.

sözlüklerde gelenektir bu; modlar tarafsız olmaz. canlılığı sağlar eleştirel durum. ideali yıktığı için estetiği oluşturur. solun yükselmesini sağlar. tanrılar olmasa, isa, muhammed, gandi, che ve michael jackson da olmazdı. herkes eşit olurdu. herkes eşit olur mu hiç?

kaplı oldukları yağ dokusu ateşe direnç gösteren enteresan yaratık. eski çağlarda, odunla yakılan ateşin içinde, ağaca gizlediği yuvasından yanmadan çıkan semenderi görenler, bu şirin canlının ateşten doğduğuna kanaat getirip durumu mitleştirmişler. mitin kaynağına doğru inildiğinde ise, antik iran hikayelerinde sıkça rastlanıldığı; binlerce yıl ateşe tapan ve bir toplu ibadet biçimi olarak yaklaşık beş bin yıl yaktıkları büyük ateşin sönmemesi için çabaladıkları tarihlerinde, doğum ve ölümün bir arada oluşuna ve ateşin, topraktan pişen insanın hayat kaynağı; özü ve ruhu iken, semenderin bu iki kaynağa hükmettiğine inanılır. bu süreçte, ara sıra ateş içinden çıkarken her yanı alev kaplı semenderler ile ateşten kaçarken yanan kuşlar özdeşleştirlmiş; ipek yolu ile mezopotamya'dan çin'e, semenderin diğer bir formu olarak yanan kuş> alevli kuş> alevin içinden yükselen kuş> alev saçan kuş> ejderha miti oluşmuştur. yani, iranda ateşten kaçan semender, ticaret yolları üzerinde hikayeleştilirilip ejderha olarak varmış çin mitolojisine. osmanlı zamanında bu durum şiirlere konu olmuş ve ateşten, yanmaktan korkmayan, yanıp kavrulduğu halde ateşe doğru koşan aşık da semendere benzetilmiş.

her denk gelenle sevişebilmenin bir kavrama dönüşmesi, bunu açıklamak zorunda kalmak ya da beğenisinde çaba göstermek garip. ne bir sapık arzu ne de gurur kaynağı bu. içanadolu köylüsü ile aynı cinsel tavra sahip olmanın, utanılacak, gururlanacak veya önem arz ettiğini düşünecek bir yanı olmamalı. sapyoseksüelizm ve bodyci erkeklerin aynı potada eridiği cinsel beklentiye sahip kadından çok da farkı yok. bu yüzden, belki de, intihalde bir dünya markası olmayı yazarlık kisvesinde yedirebilmekle büyük başarılara imza atmış elif, yeteri kadar ifşa edildiği için artık yazamıyor, gündemde kalmak adına, iyi bir yazar olmanın en önemli kıstaslarından, ayrım yapmadan sevişebilmeyi haklı gururla öne çıkarmak istiyor.

masum değiliz hiçbirimiz
filmin beni en çok etkileyen yanı ahlak kavramına yaklaşımı oldu. yusuf'un hikayesi etrafında şekillenen olaylar, freudyen etiği alaşağı eden aforoz edilmiş kimliklerle yansıtılıyor. katil, fahişe ve kolcusu utanmazlıklarıyla zeki'nin o çok sevdiği dostoyevski kahramanlarını anımsatırken onlar için masumiyet, gölgesine saklandıkları karanlığa en uygun personadır. filmi bu üç karakteri üzerinden incelemek istiyorum.

bekir,
onda zeki'nin onur kavramını tersyüz etmesini izleriz. uğur için ailesini geride bırakması toplum nezdinde onursuzluktur. fakat, aşk toplumdan münezzehtir, bahtı da onursuzdur. zaten bekir, topluma mı yoksa kendine karşı mı sorumludur? bunun üzerine düşünmek gerek. sokrates, ahlaki normların bireysel olması gerektiğini söyler. bu düşünce varoluşçu ahlak yapısının da temelini oluşturur. bekir bir bakıma, umarsızlığıyla hastalıklı karanlığı kendisi seçmiştir, yaşadığı hayat onu itmemiştir bu yola. hem günahlarının diyetini de asil bir devrimci gibi ceplerinde taşımakla çaresiz değildir. uğur da bunun farkında olduğunu sanır, korkmaz. bekir'in o silahı, "gidersen kendimi öldürürüm." histerisiyle taşıdığını düşünür. ama yönetmenin bekir'e çizdiği silah, bir metafor olarak günahın değil masumiyetin imgesidir. çünkü, yusuf'a ablasının aşığını öldürten silah ve zagor'a önüne geleni öldürten silahla aynı değildir. bekir kimseye zarar veremez kendinden başka. bu yüzden ölümü, ortaçağ'da kilisenin halkı savaşa davet ettiğinde, yalnızca suçluların katolik kilisesinin çağrısına yanıt vermelerine benzer. ölüm ilk çağlardan beri erkekler için en onurlu diyet olarak görülür bağışlanmaya. aşkından ölmek vardır hem bekir'in silahında. tarihin başından beri, çaresizliğin değil onurun karşılığıdır seçilmiş ölüm. en fiyakalı ahkam kesme biçimidir hatta. hem aşk da zaten suç değil mi onlara?

uğur,
onun patolojisi, saplantı haline getirdiği aşkın bedeline harcadığı benliğinden vazgeçerek günah çıkardığını sanması. masum değil, hoş umurunda da değil masumiyet. uğur'un düşüncesine göre, acıdan kurtulmak imkansız. doğu kültürünün bir zehir gibi her birimize kabullendirdiği aşk tanımı, uğur'un yegane kişiliğini oluşturur. ümitsiz bir romantizmin beklentisinde düş güzüne katmaz zagor'u. kabullenir aşka yenilgiyi. çünkü ayrılık da sevdaya dahil, çünkü ayrılanlar hala sevgili.

yusuf,
masumiyet yusuf'un, nasıl başa çıkacağını bilemediği sığınaktır. zayıflığını ve günahını toplumdan gizlemek için kuşandığı bu ağır cephanesi, kişiliğinin berisinde elastiki bir kayganlık verir ona. buna karşın, yüzleşmek istemediği karanlık tarafı yusuf'un gerçeğidir, maskesi uymaz yüzüne. kendisine inandırmaya çalıştığı saflığı, bekir'e başka uğur'a başka yaklaşabilmesini sağlar, yine de kandıramaz kimseyi. ne kadar günahsız görünse de, bir katilin geçmişini taşıdığı vakidir. jung'a göre, karanlığını reddetmiş insan siniktir. içgüdülerinden yoksun kalır ve güç durumlarla karşılaştığında yalnızlığa ve zafiyete teslim olur. bu yüzden, uğur'a hislerini açarken bunun soyluca aşktan olduğunu düşünür. uğur da inanmaz zaten. hem bekir de ilk fırsatta anlamıştır yusuf'un sinsiliğini. öyle kolay değildir yusuf, feleğin çemberinden geçmek. neler feragat edildi bak gerçek ne kadar çirkin. saflık yalanıyla anca kendin gibi zayıfları kandırırsın. otelcinin haşladığı sabah çayından gayrı insafa düşmek senin ne haddine. peygamber olacağım diye atladığın kuyudan gel de çık şimdi çıkabilirsen.

on yıla yakın süren yazarlığımı sildiğim platform. orası artık bizim değil, bizi öldürmek isteyenlerin yeri.

kırılgan, cesur, hüzünlü... aşkın tüm hallerini taşır büyülü bir ahenkle vals. kayıtsız rüzgarı gibi öylesine masum ve çocuksu nağmelerle ne güzel anlatıyor zerafetini. aşkı bir bulut kadar narin notalarda yumuşacık resmediyor. hiç telaş etmiyor, sakin, huzurlu. kederini dahi ince bir keyifle işliyor.

bu ilahi armağanın armonisine gizli büyüleri çekinmeyin, iştahla dinleyiniz;

eser, paul de senneville


eser, eleni karaindrou


eser, dmitri shostakovich


eser, iosif ivanovici


eser, eugen doga


eser, hans zimmer


eser, evgeny grinko


eser, johann pachelbel


bonus, nino rota

beğeni hiçbir suretle genellenemez, kişiseldir. fakat yetkinlik, estetik görü gibi unsurlar beğenide etkili kavramlar olarak görülebilir. diğer bir taraftan, altkültür, underground, karşı-kültür hatta kitsch gibi edebi/sanatsal formların da estetik kaygı bağlamında yetkinliğinden söz edilebiliriz yalnız, "ki bu benim tamamen şahsi fikrim" bu yazar müsveddesi iğrenç bir sapık ve olayların tamamı yanlı anlatılmış. aşağılık şerefsiz midemi bulandırmaktan, kendine lanet okutmaktan başka bir şey düşündürmedi okurken. kitap hiçbir suretle objektif düşünce içermiyor. kişisel iğrenç fantezilerini para kaygısı ile bütünleştirip pek kimsenin bilmediği toprakları nefretle işlemiş bu yazar bozuntusu. bir de filme alınmış tabi. alınır tabi, american dream'in avuntudan ibaret felsefesi, dünyayı mahvedip kendi çöplüğüne şükrettirmekten başka nedir ki ne olsun.

ekşi'nin ilk zamanları gibi yönetilecekse tutacak, inci'nin ilk zamanları gibi yönetilecekse bir kaç aya yok olacak sözlük. anket ve troll başlıklarını kültür edinmeyip sözlük formatına uygunluğuna dikkat edileceği ümidi ile geldiğim yeni sözlük.