shooting star yazar profili

sevildiğini hissetmeyen insan mutlu olamaz
ilk önce ailesi tarafından sevilmeli insan, hepimiz bunu bekliyoruz bence
okulda, iş hayatında bu teorimi destekleyecek insanlarla karşılaştım
aile sevgisi olmadığı için içinde oluşan boşluğu ne yaparsa yapsın dolduramıyor bu insanlar, bu nedenle de senin küçük şeylerde bile bulabileceğin mutluluğa laf ediyorlar, eleştiriyorlar, küçümsüyorlar veya birinin sana yaptığı ufacık bir jestin veya yardımın altında bir şeyler arıyorlar

istifa ediyorum
rahatladım gerçekten
1 hafta oldu, kendimdeki değişimleri fark edebiliyorum. mevsimsel bir mod değişikliği değil de işyeri kaynaklıymış*
yüzüme renk geldi, uyku düzenim geri geldi, her durumda en kötüsünü düşünmüyorum
düşmanımın başına dilemem toksik ekip arkadaşı ve iş yerini

günaydın sözlük,
daha salı günündeymişiz ve bu hafta uzun geçecekmiş gibi değil de, göz açıp kapayıncaya kadar cuma gelecekmiş gibi bir hafta olsun

daha hiç iyisine denk gelmediğim kişilerdir.
bir öncekiler apartman yaşamına gerçekten uygun kişiler değillerdi, balkondan aşağı bir şeyler çırpmalar, koşturmalar, topuklu giyip sert sert yürümeye falan benim gibi sessizliğe önem veren biri için kafayı yemeye sebep olacak bir sürü şey yapıyorlardı.
şimdiki sadece tüm gün topuklu giyiyor, yani sabahın altısında veya gecenin ikisi fark etmiyor ama buna da şükür*
hayat işte beterin beteri var diye nelere şükreder hale geldik

günaydın sözlük,
haftanın ortasına geldik motivasyonu ile güne başlanan bir çarşamba daha.
benim gibi birbirinin aynı günleri yaşayanlar için başarılar ve güzel değişiklikler diliyorum.

"affet ama unutma" diye yanıtlayacağım başlıktır.

günaydın sözlük,
çalışanlara haftanın son günü motivasyonu ve herkese güzel günler dilerim.
gelecek haftaya bomba gibi başlamamız için harika bir haftasonu olsun.

güzel bir kahvaltı yaptım.

benim durumum.
tabi ki kimseyi yargılamak istemem, konuşursun, fikirlerinden, yazdıklarından bir şeyler paylaşabileceğinize inandığın insanlar olur, ama bana biraz da gerçek hayatta çok arkadaşı olmayan insanların daha önem verdiği bir durum gibi geliyor.
yani sonuçta anonim ve karşındaki ne söylese doğruluğunu kanıtlayamayacağın bir yer.
bana sanki bazı insanlar burada olmak istedikleri insanlarmış, hayallerindeki hayatı yaşıyorlarmış gibi yazıyorlar gibi geliyor.**
benim için de arkadaşlıkta önemli olan* dürüstlük olduğu için burada arkadaşımın olmamasını garipsemiyorum.

günaydın sözlük,
canım sıkılıyor, boş durmak iyi gelmedi bana neyse bakalım bugünü nasıl atlatacağız.
herkese güzel günler dilerim.

evimdeyim ve sabah kahvemi içiyorum*

günaydın sözlük,
alışkanlıktan yine sabahın erken saatlerinde kalktım, kahvaltı ve sabah kahvesinden sonra salonumun pencerelerini açıp, battaniyeme sarılıp, bir şeyler izleyeceğim.
hepimiz için mutlu bir gün olsun.

benimdir.
yemeyi de yedirmeyi de çok severim, kalabalık sofraların ve paylaşılan anların tadı bir başka ne de olsa.

neyse ki çalıştığım yerde böyle bir zorunluluk yok o yüzden yazmadığım şeydir.
çünkü olsa #1275031 veya #1275040 veya #1275049 veya hepsini yazabilirdim ama pek profesyonelce bir tavır olmazdı.

ilk okuduğumda birine yazmak olarak anladığım başlıktır.*
olur öyle bazen de konuşurken kelimelerin kifayetsiz kaldığı olmuyor mu?
bir ara ben de yazamıyordum, ya yazmak istediğimi benden önce biri yazmış oluyordu ve ekleyecek bir şey bulamıyordum ya da acıyorum başlığı okuyorum okuyorum ama sanki başkalarının okumasına değecek kadar güzel bir şekilde ifade edemeyecekmişim gibi geliyor, kapatıyorum.
bugün de vakit bulduğumda gördüğüm bazı başlıklara aklıma ne gelirse yazdım mesela.

#1273856
katılıyorum ancak eğitim ailede başlar bence.
sonuçta uzmanlar bireyin karakterinin önemli bir bölümünün erken çocukluk dönemi olan 6-7 yaşları civarında tamamlanmış olduğunu söylüyorlar.
çocuklarda zaten taklit eğilimi fazla olduğu için, ailesini ve yakın çevresini taklit ederek ileride kendisiyle özdeşleşecek neredeyse tüm karakteristik özellikleri kazanmış oluyor.
okul aileden sonraki eğitim yeridir. okulda çocuk kuralları ve kurallara uymayı, paylaşmayı,üretmeyi,hem bir birey olmayı,hem de bir birey olarak topluma ait olmayı öğrenecek ve tüm bunları kişiliğine entegre edecektir.
çocuk kendi davranışlarını ve bu davranışlara karşılık gelen tepkileri değerlendirecektir burada. toplum içinde kim olduğunu,ondan kim olmasının beklendiğini,hangi davranışlarının kabul görüp hangilerinin garipseneceğini ayırt edecektir. böylece kendi toplumsal kabul değerlerini oluşturacaktır.
ama sonra çocuğuna kural, sınır koymayan bir aile gelip gerçekten yapılmaması gereken davranışlarda bile çocuğunu savunur ise, okul yönetimine biz çocuğumuzu şöyle büyüttük, yok böyle büyüttük, aman benim kızım/oğlum hassastır şunu demeyin, böyle tepki verin diye okul yönetiminin de kendi tarzlarında davranışa müsaade etmesinde ısrarcı olurlar ise sonrasında da biz ortaokul, lise, üniversite hatta iş hayatında bile kendi doğrusu dışında bir fikre uyum sağlamayan, grup çalışmalarında herhangi bir şekilde zorluk çıkaran, istediğini elde etmek için ailesine nasıl kabul ettiriyorsa onu sürdürmeye devam eden bireyler ile muhatap olup öğrenim görmüş ama eğitim almamış insanlar diyeceğiz.
tabi bireyin kendine katabileceklerinin sonu ve bir yaş sınırı yoktur, nasıl bir başkasında gördüğümüz bir kıyafet, bir eşya hoşumuza gidince alıyorsak, beğendiğimiz bir davranışı da kendimize adapte edebiliriz.

murat yıldırım*
*

öncelikle yıllık izinde olduğum bu bir hafta içinde şirketten kimsenin telefonunu açmamak*
spora düzenli olarak gitmek
daha düzenli ve dengeli beslenmek
diğerlerini başka aylara bırakalım*

göz göze geldiğin kişiye bağlı olarak değişecek hislerdir.
biriyle göz göze gelirsin bir daha o tarafa bakmak istemezsin, biriyle göz göze gelirsin kalbin ışık saçar, ayakların yerden kesilir, midende kelebekler uçuşur veya anlamlandıramadığın ama çok iyi gelen değişik duygular hissedersin.

önce kendimi iyi ifade edemediğimi düşünürüm, kendime birçok şey kattığımı düşündüğüm olaylar, geçen zamanlar boşmuş diye kısa bir an üzülür tekrar daha net anlatmaya çalışırım.
baktım hala anlaşılmıyorum, ya karşımdaki iflah olmaz bir kendini beğenmiştir ve asla başkaları ile empati kurmaya, onları anlamaya çalışmamıştır ki bu durumda yaptığım şey iletişimi kesmek veya gerçekten çok sınırlandırmak olur ya da gerçekten değer verdiğim biridir ve bir daha denerim.
ama can sıkan kısım değer verdiğin biri tarafından anlaşılmamak zaten. hayatından çıkarmayacak kadar çok sevip, hayatında kalacak kadar seni anlamıyorsa ne yapabilirsin ki?*