sisiifos yazar profili

ülke ve dünya ve siz insanlar için nasıl olur bilemiyorum ama benim için hayli zor olacak olan yazdır. geçiş dönemim adapte dönemim olacak. düşündükçe daralıyorum. neyse çok da büyütülmemesi gereken bi mevzu

iyice daraldım ne doğru ne yanlış kafam o kadar karışık ki.
neyin içerisinde ne yapıyorum ve nasıl bir insan olarak çözemiyorum(insan olmak)verdiğim değerin karşılığını alabildiğime asla inanmıyorum. uzaklaşıp gitme arzusu yeniden doğdu. yine buradayım yine buraya yazıyorum. ihtimallerden nefret ediyorum. kabuğuma çekilme arzusunu hissediyorum. ne kadar ait hissettiğim yer orası da olsa oraya çekildiğim an iyi olmayacak biliyorum. çünkü orada şimdi ve geçmiş var. gelecekse zihnimde sadece. asla istemiyorum. acı konfor alanınsa koşarak uzaklaşmak lazım o konfordan.
henüz güvenebileceğim arkadaşlıklar kuramamışım. mışlık bir şey de yok bunu zaten biliyordum. ama şimdi şehirden gidiyorum ve zihnimde burada yer bulan insanlar da içimden teker teker düşüyorlar. gideceğim yer, ait olmam gereken yer bulunduğum yeri ise henüz tam bilmiyorum, şimdi ikisi de uzaklaşacak benden. gitme arzumu neye ve nereye yönlendirebileceğim şimdi?
insanın hep gideceği bir yön olmalı hatta sayısını bilmediği kadar yol olabilse keşke
insanların hayatlarında nerede olduğun senle alakalı bir sonuç vermemeli evet. ama benliğim ve o' nun haricinde herkes gibi yaşarken değil belki ama neşeyle hayatta kalırken başkalarıyla birlikte muhtemel benlik kilitlerim açılıyor.
ve her şeyde olduğu gibi orada da "ortada" olduğumu görmek susturuyor beni. bugün de bastığım zeminin kayganlığına şahit oldum ama düşemem.
az önce yazmıştım burada da dursun

sahilde beni anlayan ya da anlamamasının dahi güvenli hissettirdiği biriyle oturmak,her şeyden her anlamsız seyden ve en çok anlam verdiğimiz şeylerden konuşmak sonra kalkıp sakince sarılırken dans etmek
olur gibi olup olmayan şeylerden öylesine sıkılıyor ki insan

mutlu olup ne yapacaksınız asıl en büyük başarı mutsuzken ölebilmekte. düşünsenize tüm hayatınız boyunca mutsuzmuşsunuz ama yaşayabilmişsiniz. ödüllendirilmeli.size demişler ki mutluluk var senin de payına düşen bir parça mevcut. siz de ölümü bekler gibi mutluluğu aramışsınız.mutlu olduktan sonra ölmezsen ne olacak neye çabalıycaksın ayrıca.
kısaca ölene kadar mutlu olmamak sorun değil, birden fazla kez ölüp bir kez mutsuz ölmekte.
mutluluğu düşünebildiğin sürece yeterince mutsuz olmayı da başaramamışsındır bunu da unutmamalı.hakkını çıkarabildiğimiz nice mutsuzluklara!

tam da bunun hakkında düşünüyorken gördüğüm başlık.
eğer kurduğunuz hayaller çabanız sonucu gerçekleşebilecek hayallerse zararı yoktur. hatta teşvik edicidir. beyin böyle çalışır.
bazı şeylerse çabanız dahilinde değildir ne kadar çok isterseniz uğraşırsanız o kadar gerçekleşmez kurduğunuz hayal. doğru orantı kurulamaz. işte o noktada hayal olmaktan çıkar, kurmacanın malzemelerine döner zihninizdekiler. siz de kurmacanın bir parçası olursunuz. ve ne kadar sık bir şeylerin parçaları olursanız o kadar kaybedersiniz bulmadığınız parçalarınızı. ve ne kadar çok kurmaca parçası tekrarlanırsa içinizde o kadar kurmaca olursunuz siz de. en sonunda da ne zaman kursanız bir hayal, zihninize düştüğü ilk anda doğarken öldüğunü görürsünüz. çünkü bazen bir kurmaca onun/başkasının zihninde değil de senin zihnindeyse çoktan kabul etmişsindir ilk düşümünde gerçeklik payı olamayacağını kurmacanın gerçekliğinde. mutlu eden kurmacalara ihtiyacımız yok kitaplar yeterince yorgun. çok gerçek mutsuzluklar olsun isteğimiz bu.

ülkenin ateistleri yüzünden ayrı inananları yüzünden ayrı üzülüp gülüyorum bazen

en sevdiğim soru ve konu başlıkları işte
sayalım
beni sevmeme özgurlüğü veriyorum ilk
hatta sevmediğini korkmadan söyleyene bir iki kıyak da geçerim
dünyayı düzeltme işiyle uğraşır mıyım bilmem. bilsem tanrı olmazdım tanrılık,kutsallık kararsızlık işidir
ama düşünmekten yorgun kesme biraz daha düşünme fırsatı verirdim. fırsat olarak görsünler diye uğraşırdım.
zamanı ortadan kaldırırdım. önce sonra kalmazdı. belki şimdi bile olmazdı sırf onlar yok diye.
siyasilere acı çektirmeden yeni hobiler buldururdum.
her şeyi bırakıp çekip gitmek isteyenlerin kapısını açardım. ama gitmek istemesinler diye de bir dolu gerçekçi umut doldururdum evrene.
üşengeç bir tanrıyım diye hiçbir şey düzelmiyor sanmayın
içi boş şeylere umut süresini 3 ayla sınırlandırırım.
benim uğruma ölenlere zor ama beni bulamayıp ölenlere ya da benden çok bulup ölenlere de denemeleri için sonsuz teşekkürlerimi sunarım.
en son aklıma gelen şey ise herkese iki günlük tanrı olma şansı tanırım.
asıl bunu unutacaktım, tanrılık işi de bana pek uymaz, bir an önce bırakırım.

o'nunla iletişimimde aksaklıklar olunca defter dolardı küçükken. benden gittiği de yok yengeç tıkırdamaya devam ediyor. ama karalayamaz oldum.
neden olduğu üzerine de düşünücem.

anlayacak birinde gözüm yok,anlaşılmayı ve anlamayı bekleyen birim olsun

kafamdaki soru işaretlerine,yapamayışlara, eğretiliklere benimle birlikte eşlik edecek insanın olmaması,olduğunda risk alınmaması,"ben olmayı" yanında güzel yaşayabileceğim biri olmaması kısaca

eski bir tanıdığımın(neydik bilmediğimden...) bayıldığı kadın. doğrusu bence de çok güzel tam benim güzellik anlayışlarımdan.

burası fuhuş yuvasıydı da biz mi bilmiyorduk dedirten başlık

şu sıra yazın girişindeki kıpır kıpırlılıkla varoluşsal problemlerimin gün yüzüne çıkışı çakıştı. benim de kafam karışıyor

sisifos işte,her şeye rağmen mi yoksa zaten sırf bu yüzden mi, kimi neyi haklı çıkarmamak adına...

tartıştığınız insanı iyi seçmek lazım
onun dışında tartıştığınız yer tanrının olup olmaması konusundaki ya da dinlerin tarihi hakkındaki görüşlerinizi kabul ettirmek olmadığı sürece iki tarafın da argümanlarını aynı anda dönüşümlü olarak masaya yatırarak bu tartışmaya girmesinin ya da var olan argümanların yeterliliği yetersizliği hakkında eleştrilerinizi sunmanın faydalı bir yanı olabileceğini düsünüyorum sonuçta farklı yerlerde farklı yapılarda şekillenmiş olan zihinler var ve onları görüp duymakta fayda var kendi zihninin imkanı dışına çıkabilmeyi görmek adına.
aynı araştırmaları yapmış aynı eğitimleri almış iki insan zihni çok farklı iki uç noktaya yönelebilir nihayetinde.

beceremedim sanırım düzgün yüklemeyi pek de umrumda değil

ceplerinde cümleler saklayamazsın

sevdiğim bir durumdur. çünkü hani tanımıyor beni benimle ilgili endişesi oluşmaz, oluşan önyargısının önemi yok üstelik farklı bir öteki daha tanımaya koyuluyorsun sohbet ederken. bir daha görmeyeceğini bildiğin ya da bu ön kabulle başladığın sohbetlerden iyi şeyler çıkabiliyor... çıkmasa da iyi bir sohbet oluyor.

hiç sevmediğim durumdur.
hayır ben en doğru şekilde davranıyor da olsam örnek gösterildiğimi bilmek hareketlerimin göz değmemiş halini biraz daha etkileyecektir.
bırakın da kendimizi yaşarken yanlışımızı doğrumuzu yapalım kimse misilleme yapmasın üzerimizden.

elbette yaptıklarının ve sonuçlarının bilincinde olmak amacıyla gerekli olan düşünce fakat bir noktada gerçekten insanların davranışları da başınıza gelenler de fırsatsızlıklar da sizle alakalı olmuyor