sisiifos yazar profili

the seventh seal( yedinci mühür) *
ölüm ve tanrının sessizliğinden dem vuran varoluşcu temalı, bol bol sorgulatan tarih eleştrilerini ustaca gözler önüne seren şiirselliğinden sanat aşkınızı da körükleyecek çok net ve çarpıcı yakarışlar içeren bolca aforizmalarıyla doyuran film
bundan sonrası tamamıyla spolier spoiler uyarısını ekleyemedim...
son sahneleriyle birlikte sanatçının ve absürd olanın yaşama tutunmadaki rolünü de akla getirmiştir

"inanç taşıması zor bir yüktür. ne kadar yüksek sesle çağırırsan çağır karanlıktan sıyrılıp hiç gelmeyen birini sevmek gibi."


“peki ben hangi rolü oynuyorum?”
“sen salağın birisin, onun için insan ruhunu oynayacaksın.”

“insanın duyularıyla tanrıyı kavrayabilmesi o kadar imkansız mı? o neden yarım vaatlerin ve görülmeyen mucizelerin ardına saklasın ki? kendimize inancımız yoksa başkasına nasıl inanç duyabiliriz? benim gibi inanmak isteyen ama yapamayanlar ne olacak?”
*

hani iyi geliyorduk ya hanii . hani konfor alanını bozuyordum .evet basitti basit anlar duygulardı belki de ama ben o basit duyguları bir daha bulamadıkça (ki sen buldun sanırım) özlüyorum. ama konu senden bağımsızlaşıyor biliyorum. sende, seninleyken ortaya çıkan "beni" seviyorum.
benim parçamdan nasıl uzaklaştırabilir biri beni bunu biliyorum ve doğa kanunlarından nefret ediyorum.
o sisiyi özlüyorum bana iyi geliyordu...

istediğim şeyleri istediğim gibi yiyemiyorum ve bu durum o kadar geriyor ki beni artık. vücudum ısınıyor gerilmekten sanki.
o gün istemeden bi şekilde öğünlerim aksadı diyelim, mesela bugün arkadasimin evinde kaldığım icin cok az şey yedim kahvaltıda. bir anda tüm dengem bozuldu artık sinirlerime hakim olamıyorum. hadi tamam ye biraz ki sürdürülebilir bir diyet yapabil diyorum. ama yok yediğimdeki vicdan azabından da mutlu olamıyorum. vicdan azabı duymasam yine tatmin olmuyorum o zevkin biteceğini bildiğimden. kaldı ki aile evinde burda olmasam bu durum bu kadar zorlamayacak çünkü iki tatlı yememiş olucam ama ardından 5dk sonra eğlendiğim bir şeyle ya da bi hedefimle meşgul olucam burada ise mümkün değil. serbest öğünlerimi en güzel şekilde planlayıp yapmak istiyorum. yapamayınca çıldıracak gibi oluyorum. aynada sürekli verdiklerimi geri alıp almadığıma bakıyorum. bunun gitgide sağlıksız psikolojik bir boyuta evrilmesinden de endişeleniyorum. sürekli kendimi bildim bileli kilo problemiyle uğraştım dönem dönem diyetisyen eşliğinde diyetlere başvurdum başarılı da oldum ama sonrasında aldım o kiloları. şimdi yaklaşmışken istediğim görüntüye elimden aynı şekilde kayıp gitmesinden korkuyorum. hayat biçimi haline getirmekti en başta hedefim. yapıcam da .ama o kadar işte sözlük daralıyorum

istanbul

doğmuş olmanın sakıncası üzerine

bu gece boğuyor içimi,zihnimi, kurtulamıyorum.

çok sıkıldım her şeyin ortasında yer almaktan çok sıkıldım...bu öyle bir duygu öyle bir farkındalık ki tüm benliğimi baskılıyor. var olmuş olan her anıma ve potansiyel her yaşantıma karşı bir tehdit sanki. yaptığım,içerisine dahil olduğum beni içerisine dahil eden her olay, ilişki,durum, kurduğum fikir dünyası yani bana dair olan her noktam ortadalığın yok edici, sıradanlaştırıcı gücü altında eziliyor. onun karar mekanizmasıyla var ediyor kendini. en büyük korkum kendini gerçekleştiriyor. sıradanlığın hakikati... yaşamamanın geri dönülmez anlamı
nerelerde başladı analiz edebiliyorum. "değişim" öyle zor ve öyle çok olan bir kelime ki...

dik durma zorunluluğu görmeden bir gün düşmenin tasarısıyla her gün ayaktayım. düzenli olarak durmak lazım,karşısında mı eşlikçisi olarak mı bilemiyorum

bazı kibarlıkları çok yanlış anlıyorum...buradan

öznesizliğin belirsizliği

ya da belirsizliğin öznesizliğinde kendinden kaçan renkler gibi bazı ruhlar kaçar kendi sahiplerinden sığınacak bir in bulamazlar kendilerine kabuğun öğrettiklerinden

pusulası kırılmış arzuları varamaz dağılmış parçalarından kendi olmanın bütünlüğüne.

daha güzel değildi belki, ama başkaydı hatıralar dünyayı eskitmemişken

yanılma payı değil kendimizdeki özne kaybı bu

bir yanımız çıkamaz diğerinin içinden iç içe geçmişken

murathan mungan/çağ geçitleri

biri vardı yakın zamanda ben papatyaları bi de lale buketlerini sevdiğimi söylemiştim sorduğunda, papatya buketi yaptırmış arabaya koymuştu.
*
sonrasında sabaha karşı sahilde oturduğumuz sıra açıklama getirmişti kuzenine yazmış sormuş dönmeyince de gelmesi lazımmış artık ve almış hemen. sonra kuzeni tabii,abartma ilk buluşmadan minvalinde bir şeyler demiş ama almış bulunmuş. bu açıklamayı yapması bile hoştu komik gelmişti

yeni türkü'nün her şarkısı gibi dingin ve heyecanlı hissettiriyor*

hiçbir şekilde ona dair hiçbir şey görmüyordum 1000kitaptaki sayfasını buldum tekrar. 2 hafta önce paylaştığı bir alıntı. onu okurken yakın zamana ve ona dair bir şey okuduğum bilinci yine aynı hissiyatı koydu içime o anlarda. niye hala? beden hafızası mı hepsi bundan mı,oluşan o aynı his buna mı dayanıyor?
silerim zaten ben de ama ne ara
bu entryi de silerim belki

"thérése bu sıklıkla olur diyordu, bir yastan sonra hastalıklar icat etmek. kendini daha az yalnız hissetmenin bir yoludur bu. isterseniz çift olmak gibi diyebilirsiniz. kendini tedavi eder kişi ötekiymiş gibi. yeniden çift olunur: kendim olan ben ve tedavi eden ben"
pennac'ın thérése'ı yaslı olmayı reddeden ve peş peşe geçirdiği hastalıklar ona eşlik etmediği için bana gelen adamı yorumluyordu. sonunda biriyle konuşmak istiyordu, kendiyle konuşmanın sessizliğinde ortaya çıkanı."*

etrafta olan her olayın, sarf edilen her cümlenin kendini hedeflediğini düşünen insanlar. hiç olmadı mutlaka evrenin bu durumu kendisi için bu şekile planladığını sanar bu insanlar.
yer edinme çabanız çok belli oluyor haberiniz olsun.

aklıma gerçekten gelmiyorsun,eğer aklıma düşüren bir şey olmuşsa aynı hislerle de gelmiş olmuyorsun
çocukça geliyor, tecrübesizce geliyor tanıdığım ilk zamanlar (ki öyle). seni kendimdeki o' yönle bağdaştırdığım için senin izlenimlerini atmak zorlamıştı.
şimdi söylemek istediğim ve son kısa bir zaman dilimidir beni kurcalayan şey şu: bir şey olsa sana hayatıma köşesinden de olsa girmiş bir insansın ve öğrenemiycem, seni uzaktan görebileceğim tüm kanalları kapattın (iyi oldu bu), sevgilinle hala birlikte misin (sen sevmişsindir) bilemiycem, hayatındaki sorunlardan kafanı kurcalayan durumları,tutunamayışlarını hissedemiycem.
ve hepsinden bağımsız haklıydın bende etkisinin azalması daha zor olmuş.
birini sevebilmek bunu gerektirir hak ettin: tebrik ederim. orda tutunabildiğin bir şey sezmişsin belki ilk defa ya da sana tutunabilecek biri olduğunu görmen sevdirmiştir.
bunları uzun uzadıya yazdığıma bakma gitmesen içimden "her şey farklı olabilirdi" derdim.
bugün bu şehirde olmamana rağmen isim soyismini ölüm anonsunda duydum,denk geliş
o aklıma getirdi sadece . hayatın böyle oluşu ilginç geldi bir kez daha.
sende ne kadar yok olduğumu biliyorum senin yok oluşundan biliyorum
yine de insan hatırlanmak ister bil isterim.

bazı çiçekler de hiçbir toprakta yetişemiyor

eğlenceli keyifli biri izlenimi veriyor

bakkala gitme hediyesi olarak para çikolata
ayakkabı parfüm

kötülük probleminin tanrının varlığını sorgularken kullanılan en güçlü ve sık başvurulan ateist argümanlardan olduğunu biliyoruz. aşama aşama karşılıklı itirazları yazmayacağım şu an fakat şu evreye geleyim hemen.
dünyadaki her şeyin iyi olması (ki bu iyi kavramının insana ait bir "iyi" olduğu söylenebilir)özgür iradeyi kısıtlıyorsa o halde tanrının hem dünyadaki tüm kötülüğü yok etmesi hem de aynı zamanda insana özgür irade verebilmesi mümkün değildir onu ve onun kudretini aşar. oysa tasvir edilen tanrının sonsuz kudretinden ve her şeye gücünün yetmesinden bahsediyorduk. demek ki bir noktada imkansızlığa mahkum.
kaldı ki özgür iradeyi olabilecek en iyi seçenek olarak algıladığımız zihin modelinin oluşması konusuna hiç girmiyorum henüz