sisiifos yazar profili

denedim, boşa harcadım. zamanın neresinden dönsen kâr.

zihnim sancıyor tüm hissettiğim bu
hangi duygu kategorilerine dahildir bilmiyorum

bazen de "neyse" gereklidir. sevdiğin insanla tartışmanın yıpratacağını bildiğinden bazı ilişkilerin rağmenidir bazı anlarda...
kastım sürekli size neyse dedirten insanla kalmanız değil ama küçük neyseler olur karşılıklıysa

tam otobüs yolculuğunun verdiği atmosferle bi sözlüğe baş atayım demiştim,bu başlığı gördüm.
sevilen yere yapılan yolculuksa çok güzeldir.
sevilen yerden ve duygulardan dönüşün yolculuğuysa kahredici geçer ilk iki ve son yarım saati
birçok duyguya sahiptir ayrıca :çocukluğa,özlemlere, umutlara, vazgeçişlere, başlangıçlara, bitişlere dair...
yaşarken,yorulurken fark etmediğimiz anlardan biridir
ha ama en önemlisi 6 7 saati geçmemek kaydıyla her yere gidersek çok daha güzeldir

insanca özlemler dünyaya uymuyorsa,
bozuk olan dünyadır; insanca özlemler, değil.

pilli bebek

işte o soru: bugün canını sıkan bir şey olmadığına emin misin?
olmuyor. sadece bazı günler "ben" oluyorum o kadar. bu ne anlama geliyor bi bilinse.
bilinmediği iyi ama: bi yaratıcı olsa en çok buna şükreder en çok da bundan yakınırdım ona
herkesin kendi sessizliğindeki varlığını yüceltme hastalığı işte
çocuklukta geçirmediysen mutlaka yakalanacağın o hastalık.
ilginçtir ki çocukluğunda geçirmişsen de yakalanırsın buna. katmerli acı o halde
insanı kurtaran kutsal hastalık. yaşam hastalığından kurtarır üstelik yaşatarak.
herhangi bir insan olarak yaşamın anlamıyla kimsenin sahip olmadığı sana özgü bir varlık ve zihin tasarısına sahip olmanın verdiği usul kibirliliğin sunduğu yaşamın anlamı elbette aynı olmayacaktır.
ya bunun bilincinde olanlar? daha hakikatin aydınlatacağı onca bilinçlilik olanağı varken matah bir şeymiş gibi bunun bilincinde olanlar ne olacak?

hata yap, yaşa, ol, her şeyde ortalarda kalma, bir kez olsun ucu gör, layığıyla mutsuz ol mutlu olamadığında ve bunlar üzerine fazla düşünme

"inanca ne kadar uzak olursak olalım, muhatap olarak sadece tanrı'yı kabul ettiğimiz anlar vardır. başka birine başvurmamız bir olanaksızlık ya da bir delilik gibi gelir bize. 'yalnızlık, en uç aşamasında, bir tür sohbet gerektirir, yine uç noktada bir sohbet.'"

"nasıl bir kâbus görmüş olursak olalım, bir rolümüz vardır on-da, başoyuncu da olabiliriz, sıradan biri de. nasipsiz insan gece kazanır zaferi. kötü düşlerimiz yok edilseydi, art arda devrimler olurdu."

her şeydeki hiç en sevdiğim.

scaremongering çok güzel açıklamış söyleyeceklerim onun anlattığının türevi olacağından bu söylemi ve ideolojik bağlantısını açıklamayı geçiyorum.
kadın cinayetlerinin arkasında erkeği aşağılayan feminist zihniyet yatmıyordur çünkü o aşağılayıcı bir yerden dile getirdiğiniz "feminist zihniyet" erkek haklarının hiçe sayıldığı veya erkeğin 2.plana atılmasını amaçlayan bir zihniyet değildir. aksine tam olarak da o feminist zihniyet erkeklerin haklarını da savunur. feminist zihniyetin tam olarak karşısında konumlanan zihniyet yakındığınız "erkeklere yönelik dayatmaların" sebebi olduğundan feministler "feminist" oluyorlar zaten bunu da ekleyeyim.
ama feminizmin f si hakkında fikir sahibi olmayanlar gelip politikadan ideolojilerden seçim özgürlüklerinden bahsetmiyor mu çıldırıyoruz işte yavaş yavaş

varlığın locası:yaşam
sanki bir el anlık hızlarla kendisine çekiyordu
fark edemeyeceğimiz çarçabuklukla
benliğimizi kendimizden önce fırlatıyordu
sonralarda dudaklar biraz daha aşağı
gözler biraz daha yukarı bakıyordu
cam tavanlar dolu müzeyi bulursak
kurtulacaktık uzayın hızından
ve yeryüzünün birkaç milyar tane olan heykellere kininden
bilinç zifiriliğe atmadıkça kayayı
devam edecektik alışmaya
her alışkanlık teslim olmayı amaçlar
benliğimiz alıştı teslim olmaya
kandırıldık
devam sağlayan umutlarla
yokluk düşmanımızdı artık
ağlayamadık bulunmalarımıza
devam edelim her neyse
olağan gerçekliğiyle filtreli
her şeye...
kanunlar yaratırken
kanunlara esir olmaya
ne de olsa tanrılar köle yetiştirir
inşaasını bir türlü bitiremeyeceği sarayına

/yavan biraz ama eski bi zamandan şiir. zaten insanın şu eskiye olan örseleme duygusu yok mu..
eskine haklı onurunu kazandır!

istanbulu özledim, hayır hayır tek başınalık hakkını özledim ama sıklıkla kendimi özlerim.
güzel bi eşlikçi ihtimali de istiyorum "ihtimali" yeterli ve güvenli ama o kadar

the seventh seal( yedinci mühür) *
ölüm ve tanrının sessizliğinden dem vuran varoluşcu temalı, bol bol sorgulatan tarih eleştrilerini ustaca gözler önüne seren şiirselliğinden sanat aşkınızı da körükleyecek çok net ve çarpıcı yakarışlar içeren bolca aforizmalarıyla doyuran film
bundan sonrası tamamıyla spolier spoiler uyarısını ekleyemedim...
son sahneleriyle birlikte sanatçının ve absürd olanın yaşama tutunmadaki rolünü de akla getirmiştir

"inanç taşıması zor bir yüktür. ne kadar yüksek sesle çağırırsan çağır karanlıktan sıyrılıp hiç gelmeyen birini sevmek gibi."


“peki ben hangi rolü oynuyorum?”
“sen salağın birisin, onun için insan ruhunu oynayacaksın.”

“insanın duyularıyla tanrıyı kavrayabilmesi o kadar imkansız mı? o neden yarım vaatlerin ve görülmeyen mucizelerin ardına saklasın ki? kendimize inancımız yoksa başkasına nasıl inanç duyabiliriz? benim gibi inanmak isteyen ama yapamayanlar ne olacak?”
*

hani iyi geliyorduk ya hanii . hani konfor alanını bozuyordum .evet basitti basit anlar duygulardı belki de ama ben o basit duyguları bir daha bulamadıkça (ki sen buldun sanırım) özlüyorum. ama konu senden bağımsızlaşıyor biliyorum. sende, seninleyken ortaya çıkan "beni" seviyorum.
benim parçamdan nasıl uzaklaştırabilir biri beni bunu biliyorum ve doğa kanunlarından nefret ediyorum.
o sisiyi özlüyorum bana iyi geliyordu...

istediğim şeyleri istediğim gibi yiyemiyorum ve bu durum o kadar geriyor ki beni artık. vücudum ısınıyor gerilmekten sanki.
o gün istemeden bi şekilde öğünlerim aksadı diyelim, mesela bugün arkadasimin evinde kaldığım icin cok az şey yedim kahvaltıda. bir anda tüm dengem bozuldu artık sinirlerime hakim olamıyorum. hadi tamam ye biraz ki sürdürülebilir bir diyet yapabil diyorum. ama yok yediğimdeki vicdan azabından da mutlu olamıyorum. vicdan azabı duymasam yine tatmin olmuyorum o zevkin biteceğini bildiğimden. kaldı ki aile evinde burda olmasam bu durum bu kadar zorlamayacak çünkü iki tatlı yememiş olucam ama ardından 5dk sonra eğlendiğim bir şeyle ya da bi hedefimle meşgul olucam burada ise mümkün değil. serbest öğünlerimi en güzel şekilde planlayıp yapmak istiyorum. yapamayınca çıldıracak gibi oluyorum. aynada sürekli verdiklerimi geri alıp almadığıma bakıyorum. bunun gitgide sağlıksız psikolojik bir boyuta evrilmesinden de endişeleniyorum. sürekli kendimi bildim bileli kilo problemiyle uğraştım dönem dönem diyetisyen eşliğinde diyetlere başvurdum başarılı da oldum ama sonrasında aldım o kiloları. şimdi yaklaşmışken istediğim görüntüye elimden aynı şekilde kayıp gitmesinden korkuyorum. hayat biçimi haline getirmekti en başta hedefim. yapıcam da .ama o kadar işte sözlük daralıyorum

istanbul

doğmuş olmanın sakıncası üzerine

bu gece boğuyor içimi,zihnimi, kurtulamıyorum.

çok sıkıldım her şeyin ortasında yer almaktan çok sıkıldım...bu öyle bir duygu öyle bir farkındalık ki tüm benliğimi baskılıyor. var olmuş olan her anıma ve potansiyel her yaşantıma karşı bir tehdit sanki. yaptığım,içerisine dahil olduğum beni içerisine dahil eden her olay, ilişki,durum, kurduğum fikir dünyası yani bana dair olan her noktam ortadalığın yok edici, sıradanlaştırıcı gücü altında eziliyor. onun karar mekanizmasıyla var ediyor kendini. en büyük korkum kendini gerçekleştiriyor. sıradanlığın hakikati... yaşamamanın geri dönülmez anlamı
nerelerde başladı analiz edebiliyorum. "değişim" öyle zor ve öyle çok olan bir kelime ki...