solivagus yazar profili

bu tarz toksik başlıklara artık müdahale edilmeli. ekşi sözlük'ten en çok bu sebeple uzaklaşmışken bir de burada benzer kitleye alan açılmasını görmezden gelmek istemiyorum. sözlüğü koca bir çöp yığınına çeviren insanların önüne geçmek için her başlığın sözlük için uygun olup olmadığı moderatörlerin onayından geçtikten sonra yayınlanmalı. bu toksik zihniyetlere ''düşünce özgürlüğü'' diyerek alan açıldığı sürece bu ülkenin hiçbir zaman donanımlı bir sözlüğü olamayacak ve sahip olduğu donanımlı yazarları da kaybedecek.

achero manas'ın 2003 yapımlı "noviembre" filmi. sanatın ticarileştirilmesine karşı olarak sanatını sokakta, her kesimden insanın erişebileceği şekilde icra eden sanatçıları anlatıyor. yer yer hiciv barındıran bu film, her izlendiğinde başka bir bakış açısı sunuyor izleyiciye.

"dünyayı değiştirmek istemiştik ama perişanca yenildik, şimdiyse değişmemek için ben dünyaya direniyorum."

her bölümünde yaşam, ölüm, meditasyon gibi üzerine konuşulması gereken farklı konuların işlendiği midnight gospel animasyonunun yapımcısı duncan trussell'ın "duncal trussell family hour" adında podcasti var ve zaten animasyonun çıkış sebebi duncan'ın uzun süredir devam ettirdiği podcastti. animasyonda olduğu gibi podcast'in de her bölümünde farklı konular alanında uzman kişilerle beraber işleniyor. dili ingilizce ancak anlaşılır düzeyde. birçok önemli konuya olan bakış açımı büyük ölçüde değiştiren podcastlerden biri bu.

yine her bölümünde alanında uzman kişilerle beraber farklı konuların işlendiği "nereden başlasam?" podcast'i dinleyiciye küçümsenemeyecek düzeyde katkı sağlıyor.

psikanaliz ve felsefe alanında bilirkişi olan insanların yaptığı "felsefe sanat psikanaliz" podcasti var. bu podcast'in aynı isimle aynı alanda birçok çeviri yapıldığı, yazılıp çizildiği sayfası da mevcut. şans verenlerin birçok kazanım elde edeceğinden şüphem yok.

depresyon sürecimde ilaç kullanmayı reddettiğimde müzik konusunda bayağı doyumsuzdum ve bu süreçte iki türün beni zamanla iyileştirdiğini fark ettim: techno ve swing. dinlemesi de dans etmesi de ruh halini yükseltmekle kalmayıp zihninize nefes aldırıyor.
techno aynı zamanda dikkat eksikliğine bayağı iyi geliyor bu yüzden odaklanmaya ihtiyaç duyulduğunda denenebilir.

ilgilenen varsa özenle hazırladığım listeden birkaç parça dinleyebilir:

techno: open.spotify.com/playlist/5...

swing: open.spotify.com/playlist/5...

içeride yaşayan kimse yoktu ama binanın ruhu hissedilebilirdi


diğer çalışmalarıma buradan göz atabilirsiniz tubaildes.darkroom.tech/

etik bağlamında konuşmak gerekirse, pdf okuma eyleminden dolayı kişiye bireysel suçluluk yüklemektense insanların bilgiye erişiminin neredeyse imkansızlaştırılmasının etik dışı bulunması gerektiğini düşünüyorum. bilgiye erişimim maddiyatımın yetersiz olmasından dolayı kısıtlanıyorsa durum "parası olmayan okumasın" argümanını yaratıyor. bu argüman etik değerlerle temellendirildiği takdirde, sermaye ve iktidar sahiplerinin bilgi ve bilgiye erişim üzerinde tekel kurmalarını meşrulaştıran bir söyleve dönüşür. konunun etik kısmını işte bu noktada tartışabiliriz.

çevremdeki insanların hayata dair kaygılarını giderirken aslında içten içe kendi kaygılarımda boğuluyorum ve üzülecekleri için belli etmesem de yaşamdan kopmak istiyorum çünkü göründüğüm kadar umutlu değilim ve toz parçasına kadar nefret doluyum

yalnızlığımı kucaklıyorum, 2022


daha fazlası için tubaildes.darkroom.tech/

"gargantua’yı, orta çağ’ın feodal ideolojik hegemonyasının geri dönüşsüz bir biçimde kırılmasının metni olarak okumak mümkündür. baskıcı feodal sistemin taraflı ve tercihli düzen algısının, ayrımcı bakışındaki hukuksuzluğun, insanı sınırlayan eğitim algısındaki sonrasızlığın, dolayısıyla bozulmuşluğunun manifestosudur. söz konusu sistemin sonuçta karşı karşıya kalacağı çok ağır sosyal, siyasal, ahlâk sorunlarının ilk anlatımıdır. büyüklüğünün bilincinde, özgür, bilgiyle donanmış olması koşulu ile insanın buyruk almadan da yaşayabileceğinin, aracı olmadan da tapınabileceğinin, koşullanmış öğretici olmadan da öğrenebileceğinin, feodal değerlere boyun eğmeden de var olabileceğinin ironisidir."
- ahmet yılmaz, françois rabelais’de insan imgesi (2011, s. 234)

sebebini acının olduğu gibi kalmayıp anlamlandırılabilir bir şeylere dönüşmesine bağlıyorum. mutsuzluk da mutluluklarımız gibi geçicidir ancak olumsuz duyguların insan üzerindeki baskısından dolayı mutsuzluklarımız bizi değişmeye, durup düşünmeye iter ama mutluluklarımız öyle değildir. mutluluklarda anı yaşarken mutsuzluklarımızda geçmişin gelecekle olan ince çizgisinde sıkışıp kalırız.

“değişime bırak büsbütün kendini — (…) şarap ol, içmenin tadı acı geliyorsa..”

[rainer maria rilke, orpheus'a soneler, ıı-xxıx, yky]

22 ocak 2022

ego, kendi hikayesini tutarlı kılmaya o kadar eğilimlidir ki, kendi boşluklarının farkında bile olmuyor. bu boşluklara bazen ilaveler yapıyor; kendi hikayesinde bulunmayan her türden şeyi yaşadığını zannedebiliyor.
“oysa freud’daki ego teorisi tam tersine, egomuz dediğimiz şeyin kendimizle ilgili sahip olduğumuz, hiç şüphesiz bir bütünlük, serap hissi veren belli bir imge olduğunu göstermek için tasarlanmıştır” der lacan.
freud, jessen’den alıntılar: tam unutkanlık ciddi değildir; ama kısmi unutkanlığa güvenilmez. çünkü unutmadığımız şeyi açıklamaya giriştiğimiz takdirde belleğimizdeki tutarsız ve kopuk parçaları hayal gücümüzle birleştirmeye, boşlukları doldurmaya eğilimli oluruz.

21 aralık 2021



diğer çalışmalarımı da desteklemek için instagram hesabımı bırakayım: @bysolivagus

"ve kim başarır
kalbini güzel sınırlar içinde tutmayı,
tüm dünya ona
yumruklarıyla vururken?"
— hölderlin

.
[2 kasım 1797'de kardeşine yazdığı
mektuptan. sta 6,1: 253]

bir gün bir yerde "kalbindeki çiçekleri sulamayı unutan birisi için her sabah güneş çizemezsin." diye bir söz okumuştum. ne yazık ki, kişinin kendi içinde farkında olamadığı şeyleri bir başkası ne kadar çabalasa da fark ettiremez. karşı tarafın içindeki olumlu şeylere ulaşmaya çalışmak, kişinin kendisi için epey yıpratıcı bir süreç ve fikrimce pek de etkisiz bir eylem. dışarıdan gelen destek içeride var olandan daha baskın değil. biri için çabalamak, farkındalık kazandırmaya çalışmak elbet ki güzel ancak sizden götürdüğü şeylere değer mi diye üzerine düşünülmeli, ki bence hiçbir şey için kişinin kendisinden taviz vermemesi gerek. bazen ipin ucunu bırakmak, o ipe sıkıca sarılmaktan daha sağlıklı.

dilimizde yanlış yer edinmiş fransızca kökenli kelimelerden biridir ''restoran''.* bu kelime birçok yerde ne yazık ki ''restaurant'' olarak kullanılmaktadır. kökü latince olan ''restaurare'' kelimesine dayanmaktadır; bu kelime, re- “tekrardan” anlamında ön ek ile –staurare “kurmak, yenilemek, onarmak” kökünün birleşimiyle oluşmaktadır. kelimenin tarihine göz atarsak bu yanlış kullanımın önüne geçebiliriz kanısındayım. paris'te, kaynaklardaki bilgiye göre 1765 yılında m. boulanger* mahlaslı biri tarafından çorba hatta daha doğrusu et suyu satılan bir dükkan açılıyor. açmış olduğu dükkanın önüne ise ''boulanger débite des restaurants divins”* yazılı bir tabela asmış. çevirisini not düşmüş olduğum tabeladan da anlaşıldığı üzere o zamanlar restoran kelimesi aslında et suyu çorbalarına deniliyormuş. 18. yüzyıl fransasında ise o dönemler halk tarafından zayıf, zarif ve tabiri caizse çıtkırıldım olmaya özeniliyordu ve bu sebeple de boulanger, bu kişilerin güçlerini yeniden toplamalarına yarayan, onları ''onaran'' et suyu çorbaları satmaya başlamış. bir zaman sonra bu tarz yerler açanlara restoran sahibi denilmeye başlandığından olsa gerek, kelime artık bir ürünün değil mekânın adına dönüşüvermiş. türkçe'de ilk kullanımı ise abdülhak hamid tarafından 1878 yılında kullanıldığı iddia ediliyor. günümüzde türkçe karşılığı ''restoran'' olarak bilinse de aslında ''lokanta'' veya ''aşevi'' daha doğru kullanımlardır.

yalnızca bir mahalle veya bir bina dahi insanlar ve oradaki yaşam hakkında birçok bilgi verebilir ve bu durum aslında ne binaların ne de basit gözüken ara sokakların sanıldığı gibi cansız olmadığını aksine içinde yaşayanlar değişse bile hepsinin ayrı bir hikâyesi olduğunu vurgular. ben yalnızca bir şehrin toplumunun nasıl birbirinden kopuk, nasıl ayrı koşullarda bambaşka hatta kimisine göre unutulan belki de ötekileştirilen hayatlar yaşadıklarının fotoğraflarını çekerek bu hikâyelerin altını çiziyorum çünkü her hikâye birbirinden özel, birbirinden samimi ve hepsi vurgulanmaya, görülmeye fazlasıyla değer.

ek olarak eğer ki işimi desteklemek isterseniz:buradan

acıdan kaçmak kişinin kendine yapabileceği en kötü şey olabilir. acıdan kaçmak yerine acıyı dönüştürmek ve onu tüketene kadar yaşamak bitirebilir onu ancak. problemler asla problem olarak kalmaz çünkü onlar mutlaka bir şeye dönüşürler. hoşnut olmadığımız bir duygudan kaçmak veya onu ''yok etmek'' gibi acımasız bir kelimeye hapsetmek o acıya saplanır hale getirir insanı. yaşanmış hiçbir şeyi yok edemeyiz, yalnızca dönüştürebiliriz onları. dönüştürmek demek ise her adımda daha az yıpranacağımız anlamına gelir. bizi asıl yıpratan şey üzüntünün de mutluluk gibi geçici bir duygu olduğunu ve yalnızca kendi düşüncelerimizden doğduğunu unutmamaktır.

marcel pagnol'un ''jean de florette'' ve''manon'' romanlarında geçen bir kelimedir une dame-jeanne (leydi jeanne). bu kelimenin bizdeki karşılığı damacana'dır. damacana kelimesi ise italyanca kökenli damigiana kelimesinden gelmektedir.