soren kierkegaard 221b yazar profili

yaklaşık bir buçuk saat önce yılın her temmuz ayında olduğu gibi, daha ilk günün ilk dakikaları başlar başlamaz, müthiş bir coşkudur geldi, akmaya başladı kanımdan. sıcacık akıverdi kalbime.
mutluluğun ta kendisini, sakincecik nefesimde hissediverdim. sonra bir duman, bir nefes, sonra bir nefes daha!
temmuz'u dost belledim kendime ben, dostumdur.
hiç değilse yılın bir ayında, bu ayında, kesin bir mutluluk nedenim var böylece.
rüzgârı güzel esiyor, kuşları bir başka ötüyor, güneşi bir başka ısıtıyor...
nasıl da alışmışım küçük şeylerle mutlu olmaya. şimdi ağustos gelsin de üzsün beni!
sabahtan beri oturup dinlenemedim bile ama, müthiş bir enerjiyle dolup taşıyorum şimdi.
insanlar yalnızca düşünce yolu ile bile kendilerine neler hissettirebileceklerinin farkında olabilseler ne savaş kalır şurada, ne bir şey.
dedim ki " bu ay ufacık bir şeyin bile canımı sıkmasına izin yok." gelsin hayat bildiği gibi.
yeni planlar, aynı arzular ve onlara ek yeni arzular...
yılın geri kalanında kırmızı bir mühür ile mühürlenmiş tüm o duygular bile serbest şu an.
yaşasın yerinde duramayan, çılgın mutluluğum.

sisifos'u mutlu düşlemektir.

hikayesini yeni öğrendiğim türkü/ şarkı.
mahzuni'den de dinledim, edip akbayram'dan da, bayhan'dan bile dinledim.
dert yoktu ya, bu gece de merdo'ya üzüldük efendim.
favorim bayhan oldu.

netlik. iletişim bağlamında, açık konuşmak teoride güzeldir.
anlatılmak isteneni açıklamak çok kolay: birkaç doğru kelimeyi bulup, onları yan yana getirmekten ibaret yalnızca.
fakat her zaman apaçık konuşmak olmuyor.
bazen olaylar öyle karmakarışıklaşıyor ki, çözüm sanılanın aksine net olmaktan geçmeyebiliyor.
bazen her şeyi direkt söyleyebilmek mümkün değildir.

diğer her şeye okey ama, konu insanlar ile ilgili olunca, yapamadığımdır.
bu konudaki yeteneksizliğim halihazırda kırılgan ve narin ruhuma yeterince efkar yüklemekte.

nasıl da unutmuşum insanın nabzını hızlandıran şeyin duyguları olduğunu !
iki senedir epey uzaklaşmıştım böyle şeylerden...
yakın yahut uzak gelecek için, ciddi ilişkilere dair tek bir düşüncem bile olmamıştı.
önce geçmiş üzerine çok da uzun olmayan bir sohbet ve ardından gelecek üzerine düşünceler, -kendi düşüncelerim- "peki ya olursa, nasıl olur?" sorusunu soktu usuma usul usul.
oğuz atay'ın belirttiği gibi, mağaramda yaşamaya öyle bir alışmışım ki, sorma be !

ilk kafamı karıştıran şey, -ki ortada hiçbir şey olmamasına rağmen- kendimi bu gerçeklikten tamamen kopardığımda, gözlerim kapalıyken, zihnimde farklı şekillerde tezahür edişimdi.
"ulan!" dedim. saçmalıyorsun. hiç bu toplara girilir mi allah aşkına ! neler neler...

sevmek, sevilmek öyle güzel şeyler ki, bunu tekrar hatırlamak bile yüzüme bir kırmızılıktır kattı...
tüm bu rahatlıktan vazgeçip, her şeyiyle birine ait olma isteği geldi girdi aklıma. aklım karıştı!
ki bu benim için o kadar önemli bir şey ki.

ben böyle düşüncelere dalar dalar giderim işte ! bir de şarkı çalıyorsa arkadan, şimdi olduğu gibi...
söyleyen kadınsa daha da duygusal olurum ama. anlam yüklerim olur olmaz şeylere. sonra bir şarkı daha çalar, daha da duygusal olurum. yengeç burcunun özellikleri mi şimdi bunlar? asla inanmıyorum, fakat sanırım öyle.

aklımı, sıradan insanların takıldığı şeylerden zaten uzakta olmasına rağmen, oradan alıp, başka bir yere götürmeme sebep olman güzeldi. bu gece iyi ki yazmadın bana. anlam yüklerdim çünkü. onun yerine farklı şeylere anlam yükledim böylece.

benim şu kalbim, uslanmayacak, onu çok net anladım !
ama kendimi gereksiz yere güzel şeylerden uzaklaştırdığımı da anladım sayende. iyi ki yazdın, orası ayrı mesele.
hah, düşündüm de şimdi bir saniyeliğine, belki de sen hiçbir şey yapmadın... tuhafım değil mi olric? efsane tuhafım hem de.

kuru dalım. bana da çiçek ol hadi. ol hadi.

şarkının orjinalini hiç dinlememiştim.
instagramda karşıma çıktı, bir tane kardeşimiz gitar çalıyor, diğeri söylüyor, hanımefendiler koro halinde eşlik ediyorlar. öyle dilime dolandı ki, ben de eşlik ettim.
voca.ro/1eAz7qUbq53F

instagramda gördüğüm bir açıklamayı paylaşmak istediğim başlık.

iyilik, ne bir isim ister ne de bir alkış; o, yalnızca vicdanın en sessiz, en derin yerinde filizlenir ve umut olarak yeşerir.
çok güzel.

iki buçuk yaşındaki minicik oğluma karşı hissettiğim güçlü duygu.
şu dünyada en çok onu özlüyorum.
sarılışını, öpüşünü, konuşmasını...
"kedileyin kuyakyayı iyi duyay di mi?" deyişini.
"yapıyo?" diye soruşunu.
canım oğlum. yine özledim.

güzel oyun eşittir dopamin, yenilgi eşittir sinir, stres.

türk ceza kanunu 272. maddesine * göre bir yıldan üç yıla kadar hapis ile cezalandırılan durum.

" kimi yeterince sevmez, kimi fazla sever." cümlesi ile aşk hayatımı anlatmış irlandalı yazar.

"ben olsam utanırım, bu ne biçim öğrenci? hem dersini bilmiyor, hem de şişman herkesten. "cümleleriyle günümü özetlemiş şair.
sahi, ben olsam utanırdım.

sana kalbim geçti derken tam şurama (kalbini gösteriyor) bir şeyler yapan kadın.

lenin liderliğinde dünya proleteryasını bir araya getirerek dünya çapında komünist devrimler yapmak ve kapitalizmi yıkmak amacıyla kurulan komünist enternasyonal ya da üçüncü enternasyonal isimli örgüt.

komintern'in amacı tüm dünyadaki komünist partileri bir araya getirmek ve onları sovyetler birliği'nin koordine etmesini sağlamaktı.
sosyalizm'in zaferinin yalnızca rusya'da değil, tüm dünyada yayılması gerektiğini savundu.
bu, kapitalizm ve emperyalizm'e karşı küresel bir mücadele anlamına geliyordu.

ıı. dünya savaşı sırasında josef stalin tarafından feshedildi.

ara ara yaptığım ve daha sık yapmak istediğim eylem.
haberleşmek zor olsa da, üstesinden geliyoruz.

oysa bir kedi ile iletişim kurmak daha kolaydır, ya da köpüş ile. "gel pisi pisi." dersin, ya da köpeğe ismi ile hitap eder, cuk cuk benzeri bir ses çıkarırsın, hallolur.
fakat kargalarda durum pek öyle değil.

az evvel, yutkunmakta zorlanmasınlar ve daha sonradan boğazlarında şişmesin diye, suyla ıslattığım bulgurlar ile küçük parçalara böldüğüm ekmek tanelerini mermerin üzerine istiflemeden önce,nasıl seslenecektim ben bunlara?! halini aldım.
doğru kelimeyi bir türlü düşüredim usuma.
balkona çıktım ve "eşek eşeği, karga kargayı tanır." diyerek gaklamaya başladım. burada tek gayem dikkatlerini çekmek, "hey kargalar, bakın. bunları sizin için buraya bırakıyorum." demekti. sesim, ben konuşurken taşıdığı özelliklerinden birkaç adım uzaktaydı üstelik, daha derinden ve kalın bir ses ile gaklıyordum. yoldan geçen insanlar gaklayan beni görmesinler diye, içeri daldım sonra.

kedi sevgisinden mütevellit evin etrafında otuz tane kedi oluşu, "karga beslemek" gibi kolayca gerçekleştirilebilecek bir eylemi hayata geçirmeyi bir tık zorlaştırdı ardından:

hamile olan karamel, "miyaviyav, ıslanmış bulgur, en sevdiğim! diyerek masum kargaların öğle yemeğine göz dikmekteydi.

burada, sevginin yerini farklı duygulara bırakabilme potansiyeli girdi devreye. biraz sinirlenmedim değil. hayır, senin maman ayrı yavrucuğum.
demek istedim. ne ettir bu, ne de protein. hem bulgur seven kedi mi olur allasen...
birkaç bulguru mideye indirdikten sonra, bu yiyeceğin doğal diyetinde yer almadığını anladığından olacak, alanı kargalara bırakmaya karar verdi karamel.

pencereyi açıp bu kez gaklamadan, gel, gel... diye seslendim.
atasözünde olduğu gibi, karga, kargayı tanırmış gerçekten. gaklamayı doğru yapamamış, dikkatlerini çekememişim. kendim olup çağırdığımda davetimi kabul edip hoş geldiler, sefa buldum ben de.




quoth the raven, nevermore.
bir şiir
(bkz: hayata dair gülümseten detaylar)

bir şarkı.
çocukken kendisine aşık olduğum için nerede wish you were here görsem, aklıma avril lavigne gelirdi.
şarkı için

ama ciddi bir aşk değildi bu, bu yüzdendir ki acı verici de değildi.
başkasıyla evlendiğinde üzülmüştüm biraz, o kadar. sonra bir unutmaktır geldi, -her aşkın sonunda olduğu gibi- o gün bugün, ilk kez hatırlıyorum çocukluk aşkımı.
hey, avril ! *

(bkz: bir antidepresanın bile olmaması)
(bkz: dua'nın hastalıkları iyileştiremiyor oluşu)
(bkz: melisa çayının faideleri üzerine)
(bkz: psikoanaliz'in dört asır sonra doğacak olması)
(bkz: modern psikoloji'ye çok uzak oluşumuz)

sigarayı bırakmış olma farkındalığının getirdiği mental rahatlık.
çok uzun süre içtim.
art arda yakma huyum olduğundan pis de bir içiciydim. özellikle yemek sonrası asla bir tane kesmez, üç tane içerdim. rakının, viskinin yanında ise su gibi gidiyordu...
yaklaşık bir sene boyunca hiç içmemiş fakat kötü bir olay olduğundan, (bahanelerin çok önemli olması) tekrar başlamıştım. bu sebeple ki zaten son zamanlarda severek içmiyordum.

süreci çok iyi bildiğimden, nikotin eksikliğinin kişiye stres, kaygı ya da sinir olarak döndüğünün farkındaydım.
başarı hissine odaklandım ben de bu yüzden. egzersiz yapmaya başladım yine, yavaştan.
çok fonksiyonlu ağırlık sehpası da aldım mı, tam olacak.
başarı hissi, vücutta dopamin salgılanmasına sebep oluyor. bu farkındalığa sahip olmak motivasyonu da arttırıyor. zamanla serotonin düzeyi de artış gösteriyor. zararları da say say bitmiyor zaten... işte bu yüzden ekstra mutluyum.