suvolta yazar profili

hayatı kaçırıyorum, çok geriden geliyorum diye diye normal şartlarda 10 senede yaşayacağım şeyleri 3 yıla sığdırdım. tamam güzel kazanımlarım var ama bunları kullanacak enerjimi tükettim. şimdi de ne acelem vardı ya diye diye yatıyorum evde işte.

sonrasında genellikle yerini “amaan neyse zaten kaç kişiden bir halt olmuş ki” düşüncesine bırakır bende

güzel şarkılar bekliyorum

annen seni sevmiyor değil suvolta. o sadece hasta ve doğduğu ailesinden kopamadığı için anne olmak ne demek bilmiyor. ileride de bu durum değişmeyecek ama senin onun sevgisine ihtiyacın kalmayacağı için daha mutlu olacaksın merak etme. bir de evet gerçekten senin ölmeni de istemiyor.

umarım hala mutsuz olduğun yerlerde kalmakta ısrar etmiyorsundur. senin için en iyisini sen biliyorsun, insanların bencil deyişlerine aldırma önce kendini düşünmek zorundasın. bir de herkes seni sevmek zorunda değil, işinde de en iyisi olmak zorunda değilsin. sen kendini sev ve işinde de iyilerden biri ol bu yeterli.

20 yıldır oturduğumuz evimizden taşındık 2 sene önce. son gün kardeşlerimle kaldığımız odanın kapısının arkasındaki posteri kaldırırken duvara birkaç sene işaretlediğimiz boylarımızın çizgilerini gördüm. beni en hüzünlendiren şey oydu sanırım. ne kadar uzadığımı heyecanla beklediğim zamanları oraya bıraktım, bir daha boyumu ölçmek zorunda kalmayacağım. bir daha hiç kardeşlerimle aynı odada kalmayacağım.

bizim gibi ülkelerde çok iyi gelirlere sahip olmadığın sürece mahkumsun bence. köle olduğumuz için sadece karnımızı doyurmaya ve barınmaya yetiyor paramız. e aç insana da “hadi gel başka ülkeye gitme planları yapalım, daha insanca yaşarız” denmiyor tabi.

açıyorlar böyle her şehire bilmem kaç üniversite. ondan sonra adını duymadığımız üniversitelerin adını bilmediğimiz bölümlerinden mezun olan insanlar ben üniversite mezunuyum ama işsizim diye dolaşıyor ortalıkta. e bölümle ilgili projelere katılmamışsın stajını tamamlamamışsın, sahaya dair hiç tecrüben yok insanlar seni niye işe alsın? ben mezun olmadan 3 yerden iş teklifi aldım. şanstan ya da aşırı başarılı olduğumdan değil. millet 2 tane zorunlu stajı zar zor bitirirken ben 7 yerde gönüllü çalışmıştım ondan. üniversite okumak zorunluluk değil arkadaşlar. gideceğiniz bölüme emek vericekseniz gidin. yoksa siz de ben okulu bitirdim ama işsizim diye dolaşırsınız.

hiç bir zaman mutlu olmayacak/olamayacak insan tipi. çünkü birine yaransan bi diğerine yaranamıyosun ki insanlar böyle.

hayalimi yaşayan insan şu an dağ evinde sessizlik içerisinde oturmuş kafasını dinliyor. kıskanıyorum len seni.

sinir olduğum insan tipi. ya kendi tercihi olan şeylere keşke yapsaydım/yapmasaydım deyip durur. ya da bir kendinin etkileyemeyeceği konulara keşke olsaydı/olmasaydı der durur. kardeşim olan olmuş tercihi kendin yapmışsın o an o gerekmiş demek ki kendin tercih etmediysen de zaten senle ilgili bi olay yok niye keşke keşke diyip duruyorsun sanki böyle bir şeyleri değiştirebilecekmişsin gibi. böyle insanlar geçmişte yaşar asla ileri gidemezler bi de.

yapmak istedikleri için yeterli maddi imkan bulamayıp en büyük çılgınlığı gidip çimlerde yatmak olan gençtir.

“aaa bunun konusu çok güzelmiş”,“ay bunu bilmem kim önermişti”, “aaa bunu okumadan ölmemeliymişim” diye diye alınıp kitaplığa dizip karşısına oturup izleyen benim de sahip olduğum hastalıktır sanıyorum. şu telefon elime geçti geçeli vakitsizliğimi bahane edip ama hala “okumalıyım” diye kendimi de telkin etmeye çalışıp büssürü kitap alıp koyuyorum eve hala. ama kitaplar canlı varlıklar gibi bence ya. zamanı geldiğinde bana ihtiyacın var diye kendilerini ortaya atıp okutuyorlar. en azından bana karşı öyleler...

ya şimdi bana da mantıklı gelmiyor ama hiç tanımadığım bir insan, doğduğum gündeki yıldızların konumuna bakarak benim hangi organımla sağlık sorunu yaşayacağıma kadar nasıl biliyor arkadaş?

ormanda bi ağaca yaslanıp ona kitap okuyup şizofrenik diyaloglar kurmak. son zamanlarda doğaya öyle çok ihtiyacım var ki...