tokevinackedisi yazar profili

bu soruya bir neden gösteremem sanırım. küçük bi çocuktum sevmezdim kendimi kocaman biriyim hala sevmiyorum. sevebileceğimi sanmıyorum. keyfim olur bir iki iltifat edersem kendime kardır.

anlatmaya nasıl başlasam diye dakikalardır düşünüyorum. öyle güzel, öyle bizden bir dizi ki en başından ta en sonuna kadar sanki hayat öylesine akıp giderken durup birilerinin hikayelerine ortak olmuşum gibi hissettirdi.
hikaye temel olarak beş arkadaşın etrafında dönüyor gibi gözükse de aslında o an o sahne de kim varsa o kişinin hikayesini çok başarılı bir şekilde size geçiriyor dizi. izlerken gerildim, sevindim, heyecanlandım hatta ameliyat sahnelerinde sanki kendi hastammış gibi terler döktüm. her bölümün sonunda yüzümde bir tebessüm vardı. belki abartıyorum gibi geliyordur ama cidden söylediklerim eksik kalır.
ara ara içlendim böyle bir arkadaşlığım olsa diye. tıp okumayı bile düşündüm. bazen bazı diziler en yakın arkadaşınızmış gibi hissettirir ya öyleydi. 2. sezonu kore'de yayınlanmaya başlamış. heyecanla bekliyorum en yakın arkadaşımı.

aile evi.

the way of the househusband. müthiş bir anime. çerezlik, sizi yormayan, izlerken bolca güldürenlerden. yakın zamanda live action filmi veya dizisi de çıkacakmış. hazır netflix'e de gelmişken izlenilebilir.

babamın borçlarını ödemeye başladığım an. eskiden bu işleri evde halalarım yapardı. gizli kapaklı dedem duymadan bize belli edilmeden halledilirdi. şimdi elimde icra kağıtları banka banka dolanıyoruz bakalım.

flapjack'teki kaptan yosun. hayatı mahvolmuş ama her sabah kalkıp flapjack ile maceraya çıkıyorlar. ayrıca sersefil olduğu için evi bile yok balinanın ağzında yaşıyor :(

ilk çocuk olduğumdan mı bilmiyorum bir kere bile ailem gelip sormadı bunu. kardeşimin her şeyi ile ilgilenildi. ne bileyim yemek yemiyordu peşinde yemekle gezdiler, derslerine girmezdi her hafta okuluna gider devamsızlık sildirirlerdi, uyumazdı herkes oturup uykusunu düşünürdü ama bana gelince bunları geçtim nasılsın bile denilmedi. çünkü ben her şeyi kendim hallederdim. ondan bir süre sonra saldım. sormalarını da istemiyorum. ben hallederim bir şekilde.

bi insanın yaşayacağı aşklar içinde sanırım en deli cesareti ile dolu olduğunu düşündüğüm aşk. biraz da gözün gerçekten kör oluyor. eminim kötü tecrübeleri olan arkadaşlarım da vardır fakat bence lise dönemi muhteşem bir dönem böyle işlere enerjini harcamak için. sınıf kapısında beklemeler, kantinde sözde tesadüfen denk gelmeler, okul sonrası buluşmalar. yıllar geçer ama hatırlarsın bir şekilde.

muhteşem bir şey. ailem ile yaşadığım evde sahiplendiğim bir kedim yok fakat sokaktaki tüm kediler bizim. binanın bahçesinde 2-3 kediye bakıyorum. benim geleceğim saati biliyorlar. geldiğimde bahçe kapısına dizilmiş beni beklerken buluyorum hepsini. bazen odamın camına çıkıyorlar orada uyuyorlar. bir kere alıştım mı ne siz onlarsız ne de onlar sizsiz yapabiliyorlar. gerçekten muhteşem bir şey. ne yazık ki tr'de bu da maliyetli. maması ayrı pahalı, hasta olur veteriner ayrı pahalı. yine de hallediliyor bir şekilde. kebişkolarıma bir şey olmasın ben çalışır bakarım hepsine.

"sence hep böyle mi olacak?"
"ne böyle mi olacak?"
"yani ne zaman dünya bize aitmiş gibi hissetmeye başlayacağız."

(bkz: aristo ve dante evrenin sırlarını keşfediyor)

benim. hala nasıl yakalanmadığım sorusu zihnimi çokça meşgul etse de şaşırmıyorum. 1 yıldır evden markete giderken bile çift maske, eldiven, dezenfektan tam takım gidiyoruz. olursam kahrolurum kesin.

flapjack. asla sıkılmadığım, zaman zaman tekrar izlediğim muhteşem bir çizgi dizi/film. kaptan yosun, flapjack ve bubbie hayatımda eksikliğini hissettiğim çizgi dostlarım. istikamet şeker adası!

içinde bulunduğum bir durum. ne defter almayı bırakabiliyorum ne de kullanmaya kıyabiliyorum. sanki kullanırsam boşa gidecekmiş gibi geliyor.

sevgili ben,
ne deveyi güdebildin ne de buradan gidebildin. geçmiş olsun.

allah düşürmesin dediğim kurum. imkanım olsa yöresine bucağına adım atmam. başta kendim olmak üzere tüm öğrencilerine sabır diliyorum. yok kısa sınavı yok ödevi derken bi ton angarya iş yükü yükleyip aynı zamanda dersler de aktif olmanızı, güncel olan olmayan her şeye de hakim olmanızı istiyorlar. 9 aylık okul döneminin rahat 6 ayı ya not yetiştirmekle ya sınav çalışmakla geçiyor. pişmanım, ellerim kırılsaydı yazmasaydım tercih listeme.

(bkz: başkası adına utanmak)

çok yalnızım, mutsuzum
göründüğüm gibi değilim aslında
karanlıklarda kaybolmuşum
bir ışık arıyorum, bir umut arıyorum uzun zamandır
aradıkça batıyorum karanlık kuyulara
kimse duymuyor çığlıklarımı
duyan aldırış etmiyor çekip kurtarmak istemiyor
bense insanların bu ilgisizliği karşısında ilgiye susamışım
ümidimi yitirmişim
biliyorum bir gün dayanamayacak küçük kalbim
arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim her şeye
veda edeceğim
(bkz: nilgün marmara)

göbeğim. hamile insanlar gibi elim göbeğimde durmazsa rahat edemiyorum.

çok küçükken diş hekiminin yanlış dişimi çekmesi ile başlayan korkum. o günden beri diş kliniklerinin önünden bile geçmem, yolumu değiştiririm. dişlerimde en ufak ağrı sızı hissetsem uykularım kaçıyor diş hekimine görünmek zorunda kalacağım diye.

insanların "homofobik olmak hastalıktır" gibi söylemlerine kesinlikle katılmıyorum. çünkü insanlar hasta olmayı kendileri seçmezler. fakat bu insanlar bile isteye homofobik davranışlarda bulunuyor. suçtur, pisliktir. böyle insanlardan uzak durulmalı.