yagmurgucin yazar profili

ilmek ilmek ördüğüm mısralar
birer birer sökülmekte şimdi.
verdiğim savaşların anlamsızlıklarında boğulmaktayım.
içim, kayıp şehirler ülkesi...

bucak bucak gezdiğim diyarlar,
toz duman içinde şimdi.
ıssız yolların şafağında
yok olmaktayım.
ömrüm, kayıplar müzesi...

şiirsel dürtülerim oluyor arasıra
mısra mısra yazmak isterim
hiç bir kurala takılmadan
hiçbir imlada boğulmadan
kalemimin ucundan damlayan kelimeleri altına koyduğum beyaz kağıtlar toplamakta.
duygular birbiri ardına akarken
bariz olan bir tanesi gelir oturur şuracığa.
zamam durur
kalem yazmaz olur artık.
kağıt tüm beyazlığı ile çarpar yüzüme tenini.
neden bu kadar zor seni düşünmenin acısı?
nasıl tüm benliğimi ele geçirmeyi başarıyorsun hala?
durdu yine kalp atışlarım
iki nefes almalıyım.

"hareket etmezsen acı üstünde birikir."

üç tarafı denizlerle çevrili ülkenin
dört yanı dağlarla kaplı coğrafyasında
bir yaşama sancısıydı kader.
gidip de kavuşamadığımız yerlerden çarpardı yüzümüze umut.
küçük dünyalarımızda büyük düşler kurardık.
evler de hayatlarımız gibi,
zamanın ötesinden gelen yorgun birer yolcuydu.
henüz çıkmamışlardı kentsel dönüşüm denen son yolculuklarına.
kalplerimize taktığımız kilitler takılmamıştı kapılara,
bir mevlevi tekkesi gibi açıktı herkese ardına kadar.
kışlar çetin geçerdi buralarda
yaşamak uzun bir sınava dönüşürdü.
yaz ise insaflıydı
kışın tüm yaşattıklarını telafi etmek istercesine sunardı nimetlerini.
yine de saramazdı yaralarımızı,
usanır giderdi çabucak.
ve sevdalar,
yan yana gelmenin bir sevişmek sayıldığı
gizli, ürkek bazen de yasak...
ömür verilen sevdalar....
kader ve kederimizdi.

bir eylül sabahı gibi ömrüm.
sararmış kelimeler dökülüyor mısralarımdan.
sert rüzgarlar çarpıyor düşlerime.
tutunmaya çalışırken son defa,
yıkılan güvenlerim düşüyor üzerime.
kırık bir ezginin son durağında,
gençliğimi yolculuyorum uzaklara.
ömrümün hazan penceresinden
son kuşlar da uçmakta.

sevgimin ortasında hüzündür yüzün
çizgilerinde yokluklar barındıran.
çukurlarında eski çağlardan
bir gülüş kalıntısı.
gözlerinin kenarında birikmiş
bir acı ışıltısı.

sarı iklimler dolaştım.
uzun yollar, uzak diyarlar...
dizlerim yara bere, düşlerim imkansızlıklar içinde....
umutlarım bir tacirin zembilinde.
bir sen vardın,
yaşamak saydığım.
sesin bir çığ gibi düşerken
düşüncelerinden düşlerime
bir seni bildim,
bilinmezlikler içinde.
küçük adımlarla arşınlarken alemi,
dünya denen çukurda
bıraktım gölgemi.
bir sen,bir tek seni
aldım, kendime sakladım.

sınıfta bir kaç alıntısını yaptığım ve öğrencilerden "kralll" tepkisi aldığım yazar.

puslu kıtalar atlası.

bir gün yolda yürürken kulağıma bilmediğim bir yerden çalınan ve beni sokağın ortasında hüngür hüngür ağlatan şarkıdır.

küçük bir şehirdi yaşadığımız yer. pek konser olmazdı. gelenlerde pek seçici olmayan yandan şarkıcılardı. ee tabi bizim de seçici olacağımız bir seçeneğimiz yoktu. böylelikle konserle tanışmam kahtalı mıçe ile oldu.

ömrümün ortasında susmuş bir şarkının
yıkık ezgileri arasında yolumu arıyorum.
nereye gitsem kırık bir suskunluk,
yokluyor içimdeki hayal denizini.
dökülmüş hatıralar ömrümün karanlık sahnesine,
seçemiyorum aynadaki yüzleri,
keder akıyor damarlarımdan, acı dolduruyor ciğerlerimi.
şimdi hangi yol çıkaracak beni
yitikliğin ortasından.
dönüşü yok, tükendi mısralar
kapanır ömrümün son perdesi...

iki tane çakacaksın ki yüzü olsun.

tolstoy'un karısının dırdırıdan dolayı evden kaçtığı ve bir tren istasyonundaki bekçi kulübesinde öldüğü bilinmektedir.
yazık olmuş.

halbuki korkulacak hiçbir şey yoktu ortalıkta
herşey naylondandı o kadar
ve ölünce beş on bin birden ölüyorduk güneşe karşı
ama geyikli geceyi bulmadan önce
hepimiz çocuklar gibi korkuyorduk.geyikli geceyi hep bilmelisiniz
yeşil ve yabani uzak ormanlarda
güneşin asfalt sonlarında batmasıyla ağırdan
hepimizi vakitten kurtaracakbir yandan toprağı sürdük
bir yandan kaybolduk
gladyatörlerden ve dişlilerden
ve büyük şehirlerden
gizleyerek yahut dövüşerek
geyikli geceyi kurtardıkevet kimsesizdik ama umudumuz vardı
üç ev görsek bir şehir sanıyorduk
üç güvercin görsek meksika geliyordu aklımıza
caddelerde gezmekten hoşlanıyorduk akşamları
kadınların kocalarını aramasını seviyorduk
sonra şarap içiyorduk kırmızı yahut beyaz
bilir bilmez geyikli gece yüzünden'geyikli gecenin arkası ağaç
ayağının suya değdiği yerde bir gökyüzü
çatal boynuzla
..........

sevgimin tam ortasında hüzündür yüzün.

bıraktı, gitti. kapandı ömrümün son perdesi.

karanlıktan korkan bir çocuğu kolaylıkla affedebiliriz. hayattaki gerçek trajedi yetişkinlerin aydınlıktan korkmasıdır.

karanlığın ortasında
durmuş bir gemi,
son seferine çıktığından
habersiz, ne yöne gideceğini bilmeden
beklemekte.
karanlığın ortasında bir kız
son nefesini vereceğinden
habersiz, sevdiğini
beklemekte.
ne gemi denizin,
ne kız adamın umurundaydı.
deniz ve adam,
karanlıktılar.

"birgün herşey değişir
anlamak zor gelir bazen
birgün herkes değişir
yenilmek zor gelir zaten"
diyor teoman. değişmeyen tek şey değişiyor oluşumuz. umarım hep iyi değişimlere denk geliriz.