yasak merve yazar profili

klasiklerinden birçoğunu okudum, kızılcık şerbeti'nin yeni sezonunu bekliyorum.
kim öldü son bölümde? kim, kim, kim?

çok sevip özlememiştir.

şiir bana biraz şov gelir. ayakları yere basmaz gelir.
her ne kadar kadınlara romantizm daha fazla yakıştırılsa da bence şiirsel romantizm daha çok erkek işi. kadınlar bir lafın sonunu düşünür, sonunun getirilmesini isteyecek kadar realisttir. erkekler daha anlık, daha fevridir. şiir yarımdır bana göre, sonu düşünülemez. "erkek işi" demem bu yüzdendir.
buyurunuz 40 sene yaşamışlıkla, edebiyat formasyonu olan bir ablanızdan bir tespit size. :)
ayrıca kadın şair de vardır. neden olmasın? yukarıda bir kısmı sayılmış. modern edebiyatı bırakın, divan edebiyatında dahi var kadın şairler, haliyle ve de vaktinin gereğiyle erkekler kadar yoğun olmasa da.

mahir ünsal eriş'in mahalle çocuğu üslubunu hep sevmişimdir. öykücülüğü hep samimi gelir bana. bu kitap da öyle. 1 madalyonun 2 yüzü gibi 2 uzun öyküyü barındırıyor kitap. yine samimi, yine akıp gider tarzda bir çırpıda okunan bir kitap.
ben mahir bey'in öykülerini normalde daha eğlenceli bulurdum. bu kitaptaki eğlencelik doz daha seyreltilmiş.
he, kötü mü? asla değil.
okunur mu? tam yazın tatilde al bitir tarzında, su gibi okunur.

yerli bir markadır. bir the ordinary kullanıcısı olarak ben bu markayı en yakın muadili olarak kullanmaya başladım.
özellikle toz peelingleri, hyarülonik asid serumu vs güzel, kesinlikle indirim olunca alınır.

astroloji saçma, burçlar yalan, futbol vakit kaybı, instagram kullanmıyorum, tik tok mu ıyk. evet, ben hep belgesel izliyorum.

annem küçükken susam sokağı'ndaki minik kuş çıkınca, bak sen çıktın deyip hunharca gülerdi.
insan ailesini seçemiyor, çok acı.

millet kimlere kimlere benzemiş, ben minik kuş... hoşçagalın ben gidiom.

başıma bir şey gelmeyecekse star wars, yüzüklerin efendisi vs. bundan gelecekse de gelsin be.
hokkabazlık sevmem, realiteden uzaklaşmam.

yeşil haribo tropikalle gelirse akşam gidip anasından babasından isteyebilirim.

gerçi bugün şekersiz 21 güne başladım. 22. gün gelebilir. kısmet bu işler biraz.

kusura bakmasın da açtıysa bakarız. eliyle filan da kapamasın eğilirken, o zaman hiç açmayacaktı.
döşü açık adamın namusu da tartışma konusudur. kimse kusura bakmasın.

he, benim sevgilim sokakta açamaz. evde bana açsın, ona okeyim.

böyle kişisel şeylere dışarıdan müdahale o kadar manasız ki.
hani, din desem, dinde zorlama yoktu... nüfus politikası desem 1- sana ne, 2- ülkeye zaten sığışamıyoruz .
yani, şu zamanda konuştuğumuz şeyler gerçekten gerçek gibi değil.

hayatımın son 6 ayını kalıcı ojeye adamış bir kadın olarak şu işkenceden kurtulup huzura erdim.
gerçi kalıcı ojeyle ilgili bugün okuduğum haber canımı da sıkmadı değil. kalıcıda da solaryum benzeri bir ışınla oje sabitlendiği için kanserojen olabilirmiş. bir daha elime güneş kremi sürüp gideceğim ojecime. dönmüyorum yolumdan, hadi bakalım.

tütsü olarak kullanılan bir ağaç türü.
küçük tahta parçalarını yakıp enerjiyi temizlesin diye evde deli deli dolaştırmak sureti ile ortamın havasını değiştiriyorsunuz.

vallahi ne basit, bir odun yaktım ve bütün hayatım değişti. az önce koltuğun yastıklarını bıçaklayan ben değilmişim gibi bir huzur geliyor bu tahta parçalarını yaktığımda. seviyoruz böyle mistik mastik işleri. *

bana böyle olur genellikle, güncelleme gelmiş app gibi uyanırım.
şu overthinking denilen olayla bağlantılı olması muhtemel şekilde beynimde arka planda hep dosyalar açık, çalışır vaziyettedir. sonra vay efendim neden sürekli bir yorgunluk hissi? neyse konumuz bu değil.

beynim bir konuyu, benden görece bağımsız öyle bir işler ki, cevabı kendiliğinden kulağıma fısıldar. (nasıl delirdim, işte böyle)

nasıl göremedim bunu diye kendime şaşırırım sonra? (evet, illa ki kendime bir yükleneceğim) halbuki çoğu zaman farkında olamadığımız şey öyle ortadadır ki, görmek istemiyor insan, kendini belki o konuma sokmak istemiyor, haksızlığa uğradığını düşünüyor, yok artık diyor. ama var, bazı şeyleri kabul etmesen de var onlar.

o yüzden, en azından farkında olmak gerekiyor başa çıkmak için. öbür türlüsü, sürekli patinaj, sürekli nedensizlikten gelen bir değersizlik hissiyatı. daha zor.

saçma sapan akımlara katılırım diye açmaya korkuyorum. çünkü çeker çeker koyarım video, kendimi biliyorum. gerek yok.

sabır/ alttan alma/ tahammül etme: önceden olsa boşver diyeceğim şeylere boşveremiyorum. çünkü boşverdiğim, alttan aldığım her şeyin yükü dönüp dolaşıp bende kalıyor. tahammül ettiğim şeyleri, kabullenmişim gibi algılanıyor.

kendini anlatma hevesi: ben bu yüzden iş görüşmesi yapamıyorum arkadaş. bırak, geçtim yeni insan tanıyayım, kendimi anlatayımı.

he bir de kolajen azalıyor. en fenası da bu. ilikli kemik suyu içiyoruz şifa niyetine, yarar inşallah bir şeylere. :)

gözümde şu marmaris'te "yaz kış denize girerim efenim" diyen titrek ayaklı dayı canlandı.
siz yine girin efenim, ben temmuzu beklerim.

bu sefer de emeklilikte yaşa değil, yıla takıldık.
seda sayan ablamın da dediği gibi, köpekler gibi çalışıp, kraliçeler gibi yaşamaya çalışan bir kadınım. üniversite sonrası çalışmadığım gün 10 filandır. dolayısı ile, günüm tutuyor ve fakat, giriş yılım tutmuyor.

şimdi sorarım size, "kim koruyor hangi hükumet o, hangi hükumet seni koruyor! kim?"
beni 38 yaşında emekli etmeyen hükümet de ne bileyim? hshshshs

ben giremedim bu kitaba bir türlü.
biraz bu aralar benim beynimin olduğu gibi geldi muhtemelen, kopuk ve bağımsız.
bu tarzı ayfer tunç'un bir romanında sevmiştim. gel gör ki, bu kısacık kitap yordu beni.
anksiyetem yükseldiğinde başlı sonlu, mümkünse kısa kitapları tercih ederim. bu yüzden bıraktım bu kitabı yarıda.
bırakmayı öğrenmeye niyetlendiğim şu günlerde bakmadım gözünün yaşına. eski ben olsa zorla okurdu, süründürürdü kitabı elinde. neyse ki, artık gitmeyene dur diyecek gücümüz var, elhamdülillah çok şükür sgshhs.

bazen şaşırdığım olaylara şaşırıyorum.

halbuki hayat, insanlar vs her an her şey olabilir gibi düşündüğümü düşünürdüm, kendimi kandırıyorum herhalde.