11 ağustos 1999 tam güneş tutulması

benim için tam karşılığı "ürkmek" di. korkuyla karışık ürkmek. pencere camlarını ateşe tutup is bağlatıp hazırlanmıştık oysa eğlenceye. ağustosun ortasında gündüz vakti hava aniden buz kesti, ortalık karardı, hatta ışığı yaktığımı hatırlıyorum. doğanın, evrenin büyüklüğü ve bizim acziyetimiz resmen önümdeydi. tam eşhedü falan demeye karar verdim, güneşin koronasından ilk ışıkları saçıldı ve lannnn bildiğin doğa olayı işte ne oluyor dedim.

çok iyi hatırlıyorum. babamın dükkanındaydık.
öğle saatinde tutulmuştu hatırladığım kadarıyla.
önceden nalbura gidip kaynakçı camı almıştım.
sonra yavaş yavaş tutulmayı izlemiştim.
tam tutulma iç anadolu'da antalya'da falan olmuştu. istanbul'daysa %90 civarı bir tutulma olmuştu. en yoğun tutulma anında ışıkları açmıştık.
o gün gerçekten çok eğlenceliydi.

ama kim bilebilirdi ki 1 hafta sonra dünya başımıza yıkılacak diye...

kendime gözlük yapmıştım ciğer filmlerim den.
sonra hava kararınca ise sıkıldım bakmaktan parkın süs havuzunda yüzmüştüm.

memleketteydik, çocuktum o zamanlar. kaynak camı ile izlemiştik.

tam tutulma kuşağından izlemiştim. o tam tutulma anında her yüzeyde minik hilal şeklinde dalgalanmalar olmuştu, hava da neredeyse tamamen kararmıştı, sokak lambaları bile yanmıştı. ürkütücü gelmişti bana, çocuk olduğum için ama müthiş bir deneyimdi aynı zamanda.

çıplak gözle seyretmenin göze zarar vereceği uyarısından sonra önlem olarak kimimiz isli camlarla, kimimiz röntgen filmleri ile tutulmayı seyrettik. 5 gün sonra da meydana gelen yıkıcı deprem, ne yazık ki bu kırk yılda bir gelen fantastik günü lanetli ve uğursuz olarak hatırlatmıştır.

yazlıktaydım. ağaçların yapraklarının yere düşen gölgeleri biraz tombul da olsa hilal şeklini almıştı. çok acayip gelmişti. bir hafta önce ölen arkadaşım recep'in bunu göremiyor olması daha acayip gelmişti.

isli camlar ve röntgen filmlerinin imece usulü elden ele gezdigi doğa olayı.