23 yaşında üniversiteye başlamak

vakti zamanında bir oda arkadaşım vardı ve psikolojiyi bu kadar çok sevdiren bir arkadaşımdı. benden dört yaş büyüktü. ilçe başkanlığı*yapmış ağır bir abiydi. adam araba kiralama işinde çalışıyordu. yaşadığı hayattan * bıkmış, okumaya karar vermişti öyle ki derslere çalışma azmi beni teşvik ediyordu. *. çat pat ingilizce ile ingilizce psikoloji okuyor makaleleri birlikte çevirmeye çalışıyorduk. gel zaman git zaman bağlar koptu.geçen aylarda bir mail aldım:" naber epsilon, mail kutumu temizlerken senle konuşmalarımıza denk geldim geçmişin vefası var istersen konusabiliriz numaram şu ,suan ingiltere'deyim yuksek lisans yapıyorum..." bundan sonra vallahi duygulandım. takdir ettim. 23 yasindan sonra başlayan bir yolculuğun bambaska bir boyuta evrilmesi. sonuç olarak zafer,zafer benimdir diyebilenindir.

normaldir.
50 yaşında da başlarsın
70 yaşında da.
bilim yaş tanımaz.

bakın bu adam sınıf arkadaşımdı.
ölmediyse halen okuyor.

55 yaşında besyo'ya başlayan ev eşyalarımı taşıyan kamyon şoförü şaban abi ile potu artiriyorum.

dipçe: baştaki tanım için; ilgili ağır abinin azmini alkışlamakla birlikte 23'ün gayet normal bir yaş olduğunu düşünüyorum.

liseyi yeni bitirdiği içinse hababam sınıfı mezunu olduğunu düşüneceğim şahıs.

yok "ileri" yaşına rağmen üniversiteye girdiği için gündem oluyorsa, 96 yaşında mezun olan amca hepimizi sollar.

ben de ikinciye 36'da girip 40'ta çıktım mesela. şimdi de yurt dışı için kasıyorum. yeni zelanda, kore, japonya, rusya... hangisi olursa bakalım. yani özetle olur öyle şeyler. yaş sadece bir sayıdır, takılmayın. her konuda öyle.

edit: düzeltme

sıradan bir şeydir. ben 35 yaşında üçüncü üniversitemi okuyorum.

bende o yaşımda anca bitirdim işte.*

67 yaşındaki amerikalı bölüm arkadaşımla teklifi artırıyorum. tabi üzerinden biraz zaman geçti. şu an hala okuyordur belki. öyle bir aşktı adamdaki.

35 yaşında doktoralarda sürünen şahsım için çıtır bir yaştır.

68 yaşında mimarlık okuyan bir amca vardı ben 2.sınıfken o 1.sınıftı. koronadan falan ölmediyse şu an 3.sınıf kendisi :)

ben de 22 yaşında başladım, bence özellikle üniversitede kaç yaşında başladığının bitirdiğinin çok bir önemi yok lakin yüz yüze ilk kez göreceğim sınıf arkadaşlarımın yaşları itibariyle yani benden birkaç yaş küçükler, bu duruma nasıl bakacaklarını bilemiyor ve hafiften endişeleniyorum. *

22 yaşında bitirmiş biri olarak geçe bırakmadigima sevindim. insan yaşlandıkça tahammülü azalıyor. her sey zamanında güzel. imkanları dahilinde tabi.

ailevi sebeplerden dolayı liseyi ve hatta ortaokulu bile açıktan bitirmek zorunda kalmış çokkkk sevdiğim birinin benim de teşvikimle bu sene gayet saygıdeğer bir üniversitenin güzel bir bölümüne 24 yaşında yerleşmesi sonucu beni mutluluktan havalara uçuran olayın bir benzeridir. hayatta herkesin çizgisi aynı ilerlemiyor, 23 de olur 24 de olur hatta 50 bile olur. önemli olan kendin için bir şeyler başarmaya çalışmaktır.
-okumayacağını biliyorum, haberi bile yok sözlük işinden ama seni çok seviyorum kıvırvıkçm, canım sevgilim benim.. duygusal mood.. -
sonuç olarak şartlar hangi yaşta uygun olursa o zaman üniversiteye başlanabilir, çoğunluğa uymak zorunda değildir kimse.

...18 yaşında iniversiteye başlayıp oy pusulasına bomba muamelesi yapan gençlerden yeğdir... bazı atlar geç açılır ama yarışı önde bitirir... onlardan olmamakla beraber saygım sonsuz...

artık kimsenin yaşamak için acelesinin olmadığına inandığım bu dünyada gayet makuldür.

uzatmalarla en az 28-29 yaşında okulu bitirip 30 yaşında işsiz kalacak kişidir.

27 yaşındayım ve ikinciyi okumaya gayret ediyorum. bunlar anormal işler mi? ya da ben normal miyim?

sindire sindire okumak değildir bu. değişen karar mekanizmalarınız ve biraz da hayata karışmakla ilintilidir.

hiç bir yaş hiç bir şeye başlamak için geç değildir.
ben 22 yaşında mezun olmuştum ama bu bir şeyin göstergesi değil.

bizim sınıf tam bir toplamaydı demek ki.
daha sonra tekrar deneyiniz de hatırlar herhalde. hocalarımızla aynı yaşta sınıf arkadaşlarımız vardı. ve birden çok. 22, 23 daha hayatın çok başında bir yaş.

ben de bu sene yeni bir bölüme kaydoldum. 34 olmak üzereyim (aralıkta) ve önümüzdeki 5 yıl için hem tedirgin hem heyecanlıyım.

benim için güzel bir başlık oldu bu aslında. biraz daha makul kalmaya çalışıyorum. ama açıkçası korkuyorum biraz. son yıllarda çok büyük değişiklikler var bende. 2017 yılı benim için çok zor geçti. (detaya girmeyeceğim) sonrası da pek kolay değildi tabi. neyse efendim sonraki zamanlarda psikolojik destek almaya başladım çünkü hayatımda çok büyük değişiklikler olmaya başlamaştı.

insanlardan uzak içe kapanık bir hayat yaşamaya başlamıştım. bir çok hobime ara vermiştim. çocukluğumdan beri kitap okuyan ben eline kitap almaz bir hale gelmiştim. alsam bile hemen sıkılıp bıralıyordum. hele ki çocukluğumdan beri gitar öğrenmek için yanıp tutuşan ben yanına bile yaklaşmıyordum kızıl kelebeğimin. yapmayı sevdiğim hiçbir şey zevk vermiyordu artık. yıllardır bir şekilde devam ettiğim sorum da cabası.

hayatım tamamiyle hımbıl, içe kapanık, unutkan, şuursuz, enerjisiz ve en önemlisi de amaçsız devam ediyordu. sanırım kronik depresyona (distimi'ye) bulaşmıştım. neyse efendim destek pek yararlı olmadı. hocanın taktikleri zaten bildiğim ama yapamadığım şeylerdi. beynim bunları o kadar kanıksamış durumda ki. sürekli ben bunları zaten biliyorum diyor. ben bunları zaten biliyorum. zaten psikologta bunu söyledi bildiğin kışkışladı beni 6, 7 ayın sonunda. benim artık sana yapacak bir şeyim yok dedi. nasıl olmaz hayret? bu yine benimle alakalı belkide bilmiyorum. beni sürekli güvenli bölgede tutmaya çalışıyor ve bana sürekli yaşadıklarımı anlattırıyordu. beynim olaylara alışırsa bunları anı olarak işler ve artık eski işleyişine devam eder diyordu. sürekli yaşananları konuşmak beni yoruyor ve konuşmak istemiyordum. şu güvenli bölge muhabbeti de bana çok komik geliyordu. neyse işte bıraktık kaldı.

yıllar içinde zaman zaman toparladım kendimi iyi hissettim ama hep inişli çıkışlı bir psikolojiyle yaşadım. gün içinde yaptığım şeyleri tam manasıyla yapamamaya devam ettim. ev işleri, kisişel bakım, spor, hobiler falan filan. bunlar bile beni çok zorluyordu. hala zorluyor.

işte bu yüzden içimde büyük bir heyecan olmasına rağmen korkuyorum. bu unutkanlık bu tembellik bu dikkat dağınıklığı bu konsantrasyon problemleri bu başladığı işe devam edememe azimsizliği bla bla işte hala bir çoğu devam ediyor.

dün bir kitap aldım elime evirip çevirip okuyorum ama gelin birde bana sorun. bazen eskisi gibi bir şeyler yazmak istiyorum bön bön bakıyorum kağıda ya da ekrana. kelimeler dans ederdi eskiden karşımda şimdi hip hop modunda takılıyorlar hah. yazı işi sıkıntıya girince mesleği de bıraktım geçtiğimiz günlerde ohh tertemiz oldu her şey.

neyse çok uzadı. kronik depresyon mode on. iyi bir tedavi olmamanın bedeli.

bu yeni yöneliş içimde bir heyecan oluşturdu. bir amacım var artık. ara ara korkunun bu heyecanın üzerine tebelleş olmasını saymazsak tabi. sen yapamazsın, sen beceremezsin, sen başladığın işi bitiremezsin, sen artık hayatı bu şekilde yaşayacaksın, yenilgiyi kabul et bla bla...

etme! etmeyeyim! etmeyelim!!!
zor olacak belki ama olacak. dibi gördük değil mi? şimdi sıra tekrar yükselmekte hah. haydin dostlar...

bir hedef belirle. bu her neyse ve ona tutun. kendine güven. geçmişi kabul et, geleceğe merhaba de ama o kadar. başka bir ilişkin olmasın kendisiyle. kaygı maygı gibi hah.

genel olarak iyiyim iniş çıkışları saymazsak. kolay şeyler yaşanmadı. ama geçti gitti. şu meslek değiştirme işine kanalizeyim bu ara ve bu bana iyi geldi. eğer hayatınızda bir heyecan arıyorsanız siz de yeni bir şeyler deneyebilirsiniz. yeni bir hobi yeni bir arkadaşlık yeni yeni yerler görme yeni bir yaşam yönelimi. o ilk kıvılcım çok önemli ona tutunun ve yükselişe başlayın.

hazır mısınız yükselmeye? geri sayım başladı 3...2...1

39 yaşında 3uncu dört yilliğin 2. sinifindayim allah ömür verirse psikoloji ve edebiyatta okuycam .... çünkü durmak ölmektir aslında ...