1.
müzik bazı seslerdir ve bu sesler insanın duyabileceği aralıktadır.
insanın duyabileceği frekans aralığı 20 hz. ile 20.000 hz. arasındadır.
sesin titreşimden oluştuğu kadar maddenin, hepimizin de titreşimden oluştuğu söylenir. yani hepimiz sesten ibaretiz.
sözü daha anlamlı kılmak için sese ihtiyaç duyarız.
müzik bir sanat eseridir ve bazen sanat eserinden bilgilenemeyebiliriz. çünkü sanat eserinin amacı bilgi vermek değildir.
sanat, ben hayattayım demenin bir biçimidir.
müzik, zamanın tarifidir ve ileriki dönemlere de o zamanın duygusunu, şartlarını taşıyandır. nasıl ki asırlar öncesinden yazılmış bir şiirle günümüzde aynı duyguları taşıyor, aynı olayları yaşıyorsak ve bu bizimle şair arasında yakın bir bağ kurduruyorsa müzikte aynı şekilde insanların duygularını, yaşanmışlıklarını bir araya getiren ve kelimelerle, duygularla bağ kurmamızı sağlayan bir sanattır.
müzik, aynı zamanda seslerden oluştuğu kadar sessizliği de içine alır.
4 dakika 33 saniyelik bir suskunluğa müzik diyemezmiyiz? tabii ki de diyebiliriz.
sessizlik, herkesin çalabileceği ama yalnızca sabırlı kişilerin sonuna kadar dinleyebileceği bir eserdir.
hani bir deyiş vardır "sessizlik en güzel cevap" diye. bazen sadece bir bakış, susuş kuracağımız sürüyle cümlelerden daha etkilidir. bazen susarak sadece dinlemek değil aynı zamanda duymamız da lazımdır. yağmurun yağışını, yaprağın düşüşünü, karın serpilişini... yeri geldiğinde bunları anlatmak yerine susup izlememiz, tefekkür etmemiz gerekir. çünkü sesin, müziğin, suskunluğun sanat olduğu kadar yağmur ve onun düşüşü, kar ve onun serpilişi de bir sanattır. hem de kelimelerle, seslerle ifade edilmesine gerek duyulmadan verdiği huzur hissiyatına kadar tamamiyle sanattır.
suskunluk veya sessizlik, bazen aradığımız cevapları içinde barındırır.
yeri geldiğinde en çok ihtiyacımız olandır...
4′33″ (dört dakika otuz üç saniye veya bestecisinin deyişiyle dört otuz üç), john cage tarafından 1952 yılında bestelenmiş, üç bölümden oluşan müzik yapıtı.
herhangi bir enstrüman (veya enstrüman grubu) için yazılmış olup partisyonda müzisyenlerin üç bölüm boyunca enstrümanlarını hiç çalmamaları gerektiği belirtilmektedir.
yapıt, genellikle "dört dakika otuz üç saniyelik sessizlik" olarak algılansa da, aslında süresi boyunca dinleyicisinin çevreden aldığı seslerden oluşmaktadır.
4'33" zamanla cage'in en çok tanınan ve en tartışmalı çalışması haline geldi.
parçada birinci bölüm otuz saniye, ikinci bölüm iki dakika yirmi üç saniye, üçüncü bölüm ise bir dakika kırk saniyedir. 1947-1948 yıllarında şekillenen parça cage'in "herhangi bir sesin müzik meydana getirebileceği" düşüncesine dayanmış ve bu düşünceye somut örnek oluşturmuştur. bu düşüncelerinde o sıralar çalışmakta olduğu zen budizmi'nin etkileri de görülmektedir.
cage 4′33″ adlı yapıtını en önemli çalışması olarak gördüğünü 1982 yılında yaptığı bir görüşmede ve daha birçok farklı zamanda belirtmiştir.
"bir noktayı kaçırdılar. sessizlik diye bir şey yoktur.
sessizlik diye düşündükleri şey rastlantısal seslerle doluydu, ancak onlar dinlemeyi bilmiyorlardı. birinci bölüm boyunca dışarıdaki rüzgarın kımıltılarını duyabilirdiniz. ikincide, yağmur taneleri damda pıtırtıya başladı. üçüncüdeyse insanlar bu kez kendileri konuşmaya, dışarı çıkmaya ve bu sırada türlü, ilginç sesler çıkarmaya başladılar. "
- john cage'in 4′33″ ilk gösterimi hakkında söyledikleri.
4'33"'ün ilk performansı 29 ağustos 1952'de david tudor tarafından, bir piyano resitali sırasında woodstock, new york'ta gerçekleştirildi. tudor sahneye çıkarak piyanonun başına oturmuş ve kapağı kapatarak parçanın başladığını işaret etmiştir. bir süre sonra, birinci bölümün sonunu ifade etmek için kapağı açıp kapamış ve bu hareketini ikinci ve üçüncü bölümler için de tekrarlamıştır. parça boyunca tudor tek bir nota bile çalmamış, kasıtlı bir ses çıkarmamış ve bir kronometre tutarak nota kâğıtlarını çevirmiştir.
suskunluğu dinlemek isterseniz buraya bırakıyorum.
insanın duyabileceği frekans aralığı 20 hz. ile 20.000 hz. arasındadır.
sesin titreşimden oluştuğu kadar maddenin, hepimizin de titreşimden oluştuğu söylenir. yani hepimiz sesten ibaretiz.
sözü daha anlamlı kılmak için sese ihtiyaç duyarız.
müzik bir sanat eseridir ve bazen sanat eserinden bilgilenemeyebiliriz. çünkü sanat eserinin amacı bilgi vermek değildir.
sanat, ben hayattayım demenin bir biçimidir.
müzik, zamanın tarifidir ve ileriki dönemlere de o zamanın duygusunu, şartlarını taşıyandır. nasıl ki asırlar öncesinden yazılmış bir şiirle günümüzde aynı duyguları taşıyor, aynı olayları yaşıyorsak ve bu bizimle şair arasında yakın bir bağ kurduruyorsa müzikte aynı şekilde insanların duygularını, yaşanmışlıklarını bir araya getiren ve kelimelerle, duygularla bağ kurmamızı sağlayan bir sanattır.
müzik, aynı zamanda seslerden oluştuğu kadar sessizliği de içine alır.
4 dakika 33 saniyelik bir suskunluğa müzik diyemezmiyiz? tabii ki de diyebiliriz.
sessizlik, herkesin çalabileceği ama yalnızca sabırlı kişilerin sonuna kadar dinleyebileceği bir eserdir.
hani bir deyiş vardır "sessizlik en güzel cevap" diye. bazen sadece bir bakış, susuş kuracağımız sürüyle cümlelerden daha etkilidir. bazen susarak sadece dinlemek değil aynı zamanda duymamız da lazımdır. yağmurun yağışını, yaprağın düşüşünü, karın serpilişini... yeri geldiğinde bunları anlatmak yerine susup izlememiz, tefekkür etmemiz gerekir. çünkü sesin, müziğin, suskunluğun sanat olduğu kadar yağmur ve onun düşüşü, kar ve onun serpilişi de bir sanattır. hem de kelimelerle, seslerle ifade edilmesine gerek duyulmadan verdiği huzur hissiyatına kadar tamamiyle sanattır.
suskunluk veya sessizlik, bazen aradığımız cevapları içinde barındırır.
yeri geldiğinde en çok ihtiyacımız olandır...
4′33″ (dört dakika otuz üç saniye veya bestecisinin deyişiyle dört otuz üç), john cage tarafından 1952 yılında bestelenmiş, üç bölümden oluşan müzik yapıtı.
herhangi bir enstrüman (veya enstrüman grubu) için yazılmış olup partisyonda müzisyenlerin üç bölüm boyunca enstrümanlarını hiç çalmamaları gerektiği belirtilmektedir.
yapıt, genellikle "dört dakika otuz üç saniyelik sessizlik" olarak algılansa da, aslında süresi boyunca dinleyicisinin çevreden aldığı seslerden oluşmaktadır.
4'33" zamanla cage'in en çok tanınan ve en tartışmalı çalışması haline geldi.
parçada birinci bölüm otuz saniye, ikinci bölüm iki dakika yirmi üç saniye, üçüncü bölüm ise bir dakika kırk saniyedir. 1947-1948 yıllarında şekillenen parça cage'in "herhangi bir sesin müzik meydana getirebileceği" düşüncesine dayanmış ve bu düşünceye somut örnek oluşturmuştur. bu düşüncelerinde o sıralar çalışmakta olduğu zen budizmi'nin etkileri de görülmektedir.
cage 4′33″ adlı yapıtını en önemli çalışması olarak gördüğünü 1982 yılında yaptığı bir görüşmede ve daha birçok farklı zamanda belirtmiştir.
"bir noktayı kaçırdılar. sessizlik diye bir şey yoktur.
sessizlik diye düşündükleri şey rastlantısal seslerle doluydu, ancak onlar dinlemeyi bilmiyorlardı. birinci bölüm boyunca dışarıdaki rüzgarın kımıltılarını duyabilirdiniz. ikincide, yağmur taneleri damda pıtırtıya başladı. üçüncüdeyse insanlar bu kez kendileri konuşmaya, dışarı çıkmaya ve bu sırada türlü, ilginç sesler çıkarmaya başladılar. "
- john cage'in 4′33″ ilk gösterimi hakkında söyledikleri.
4'33"'ün ilk performansı 29 ağustos 1952'de david tudor tarafından, bir piyano resitali sırasında woodstock, new york'ta gerçekleştirildi. tudor sahneye çıkarak piyanonun başına oturmuş ve kapağı kapatarak parçanın başladığını işaret etmiştir. bir süre sonra, birinci bölümün sonunu ifade etmek için kapağı açıp kapamış ve bu hareketini ikinci ve üçüncü bölümler için de tekrarlamıştır. parça boyunca tudor tek bir nota bile çalmamış, kasıtlı bir ses çıkarmamış ve bir kronometre tutarak nota kâğıtlarını çevirmiştir.
suskunluğu dinlemek isterseniz buraya bırakıyorum.
devamını gör...