40 yaşında hala ailesiyle yaşayan tip

zorunlulukların insanıdır. sanki yeni zelandayız!

40 yaşında hala ailesiyle yaşayan insandır. ailesine bakması gerekiyordur. tek yaşamak istemiyordur. ailesiyle vakit geçirmeyi seviyordur. normal dümdüz tiptir.

muhtemelen evin küçüğü ve kız oluyor. anne ve babasına bakmakla yükümlü oluyor. abi ve ablaları da ona hayatını hasta bakıcı olarak heba ettiği için mükafat olarak babaevini ona veriyor. illa birkaç isteyen kısmet oluyor ama o hep reddediyor. çocuk hasretini yiğenleriyle gideriyor. genelde çalışan biri olduğu için en büyük masraf kalemi yiğenleri oluyor. bir miktar azgınlık sorunu oluyor. bir yerden sonra diline vuruyor filan.

en azından bir ailesi vardır. ailesi olmayıp tek başına savaşan biriyseniz acaba ailem olsaydı nasıl olurdu diye hayal edersiniz.

bir kadınla aynı evde olmaktan kat kat iyidir. ya aile evi yada kendi başına yaşayacaksın. gayet mutluyum bu durumdan. insanları yargılayıp durmayın.

koşullar öyle gerektirmiştir, iş bölümü ve yardımlaşma vardır, daha ekonomiktir, daha kolaydır. belli bir yaştan sonra ilişkiler arkadaşlığa döner büyük ölçüde. birbirlerine destek olurlar. aynı şehirde ayrı oturmak, uzak durmak saçma olur bence. yaş ilerledikçe, insan çevresinde güvenebileceğinin dayanabileceğinin sadece ailesi olduğunu daha iyi bilir.

özgüvensiz veya ailesinin ona ihtiyacı var.

benim bu, 40 yaşımı geçeli çok oluyor ve kocam, çocuklar beraber yaşıyoruz.

keşke olsa dediğimdir, eşek kadar adam oldum, kendi ailem var, ama hala ailemin evine girdiğimde ceketim gibi tüm sorumluluklarımı da bırakıyorum askıya, bir anda evin çocuğu oluyorum, daha relax daha şakacı biri oluyorum, sofraya gelen yemeğe burun kıvırıp istekte bulunabiliyorum, hastaysam nazlanıyorum, ilgi istiyorum, bana yapılan hizmeti ikramı evladınızım tabi ki yapacaksınız şımarıklığı ile karşılıyorum, vel hasıl kelam rabbim onlara sağlık sıhhat versin gerçekten gölgeleri yetiyor dünyanın yükünü hafifletmeye.