otuz yaşında hala ailesiyle yaşayan tip

hiç anlam veremediğimdir. kişi hiç mi arkadaşlarını eve toplayıp goygoy yapmak, eve kız/erkek arkadaşını getirmek, ya da son ses müzik (medeni saatlerde) dinlemek istememektedir.

her şeyi geçtim "nereye gidiyorsun" , "odan çok dağınık topla biraz." , "bugün eve kaçta geleceksin?" , "eniştenler geliyormuş sen de evde ol zamandır görmüyorlar seni" vs. muhabbetlerine nasıl katlanıyor şaşırmamak elde değil doğrusu.

edit: kişi iş bulamamıştır, farklı bir ülke/şehirden yeni gelmiştir durumları toparlayana kadar ailesiyle kalır falan onu anlarım. fakat bence ideal olanı kendi evinde yaşayıp aileyi de ihmal etmeden belli sıklıklarla ziyaret etmektir. bu işin güzeli budur.

7 yıl sonra evet bu benim diye editleyeceğim başlık.

ne var bunda arkadaşlar. evlenmediyse yaşasın ne olacak ki.

bu benim: almanya'dan kesin dönüş yaptıktan sonran corona sebebiyle henüz kendime yeni bir ev açmadım, çok ama çok zor sözlük....

bi insanların nerde yaşayacağına karışmamıştınız aw kusura bakma sana soramamış.

türkiye sosyolojisine az biraz hakim olan kişinin şaşırmayacağı durumdur. hatta aksine bekar olup ailesiyle aynı şehirde yaşamasına rağmen kendi evine çıkmış bir kişi daha çok şaşkınlık vericidir. olması gereken, ideal olan yahut seçme şansımız olsa tercih edeceğimiz durumlar ile yaşadığımız coğrafya ve toplumun gerçeklerini karıştırmayalım derim. zira bu ülkede değil ayrı bir eve, kendine ait bir odaya bile sahip olmayan nice 30 yaşında insanlar var. üstelik kendine yeni bir ev tutacak maddi gücü olduğu halde bu şekilde yaşıyorlar. hele ki bir de kadınsa bu kişi çok istisnadır ki evlenmeden ayrı eve çıkabilsin. bu ülkede pek çok "ekonomik özgürlüğü olan" kadın bile sadece kendine ait bir alanı yani özgürlüğü olsun diye evleniyor. çok acı ama öyle. tüm bunları bildiği ve gördüğü halde hâlâ bu "tip"e şaşıran yoktur sanıyorum.

parası yoktur

sürekli 'ne zaman evleneceksin' sorusuna maruz kalan insandır..

allah herkese kendi evini kuracak ve kendi evinde yaşayacak kadar ekonomik özgürlük versin arkadaşlar. ailesiyle yaşamak zorunda olan insanlar var. fiziksel açıdan çok iyi belki ama psikolojik olarak iyi değil. kötü bir durum.

muhtemelen ilerde olacagim tip

çok güzel bir şey düşünsenize yalnızlık hissi hiç yok.

param yok, işsizim, eşimle aram iyi değil.. daha sayayım mı? kime ne..

1.5 senem kaldı.

32 yaşımdayım. ailemle yaşıyorum. 2 tane eşim var

ne yapsın 30+ sonra gidip köprüdenmi atlasın?
ne bu böyle ön yargı ayıp değilmi, adam 30'a kadar da yaşar geberene kadar da yaşar.
biz yaşamıyoruz da ne oluyor!

yadırganmaması gereken normal bir durumdur.

eskiden çocuklar ailelerini geçerdi. örneğin anne baba ilkokul mezunu ama iş sahibi baba evini geçindiriyor vs.
fakat son zamanlarda eğitim olarak ve dahi kazanç olarak çocuklar ailelerin gerisinde kaldı.
baba memursa çocuğu doktor olup çıkıyordu. şimdi çocuklar hiçbir şey üretemiyor.
dilekçe yazamıyor düşün bak.
ayaklarının üzerinde durmayı geçtim daha.

otuz hala çocuk demek öyle söyleyelim.

1.5 yıl sonraki halim sanırım. umarım o zamana kadar bir işim olur ve kendi hayatımı kurarım. o kadar kötü hissediyorum ki şu cümleleri yazarken dahi, anlatamam. düşmanım bile cidden böyle bir durumun içine girmesin.

çok yakında olacağım tip. onlara saygılar.

devlet tarafından sömürülen ve sistemde kendine yer bulamamış kimseler olması muhtemeldir.