70'ler rock müziği

rock müziği 70-80 arası dönemde doruğa ulaştı. en iyi rock grupları 60'larda kuruldu. bu gruplar 70'lerden sonra mükemmel parçalar çıkardılar.

the beatles (1960), the rolling stones (1962), pink floyd (1963), lynyrd skynyrd (1964), scorpions (1965), led zeppelin (1968), deep purple (1968), aerosmith (1970), queen (1970) ve daha nicesi bu dönemde kurulan efsane gruplar. bu efsanelerin zirveye çıktığı dönemleri de 70-80'ler arası.

bazen spotifyde bu grupların diskografilerinden güzel parçalar keşfederim. misal daha dün led zeppelin'den aşağıdakini buldum:


benim favorim tabii ki pink floyd. hayran olduğum tek gitarist ise david gilmour. detaylara girmeyeceğim. girersek çıkamayız büyük ihtimalle.* onu başka bir başlık altında detaylıca anlatmayı düşünüyorum. umarım bunu başarabilirim.

velhasıl rock bir külttür dostlar. onu anlayınca uzay-zaman, hayat, aşk, duygular, mantık ve ne kadar zamazingo varsa hepsi daha da renkli ve anlaşılır hale gelir.* neyse şimdilik bu kadar yeter. afiyet olsun.

başlığa böyle kolay dinlenebilen bir 70'ler progressive rock klasiğiyle başlayayım dedim. 80'ler rock müziği başlığında kansas'ın fight fire with fire parçasını paylaşmıştım. bu başlığa ise direkt kansas ile gireyim dedim. bu arada pop dinleyenlere bile önerebilirim. hakikaten öyle çok ağdalı, yorucu ve/ya gürültülü bir prog rock eseri değil.

işte 1976 tarihli bir prog rock klasiği olan carry on my wayward son:



sonrasında ise 70'lerin başlarına gidelim ve bir the doors klasiği gelsin:

(bkz: riders on the storm)



ve az bilinen ve eksantrik sayılabilecek bir prog rock şaheseriyle de bu başlıktaki ilk tanımımı sonlandırıyorum. bu birazcık(!) uzun bir parça ama progressive rock'ta normal sayılabilir süresi; böyle şarkı çok var bu türde. hatta çok daha uzunları da var. yer yer çılgınlaşan bir parça, uyarayım. bir "wild ride" olur yani bunu baştan sona dinlemek. haha.

mia – cornonstipicum

güzeldir. zaten yetmişler ile doksanların sonlarına kadar altın çağıdır bu tür müziğin.

sırf bu müziğin ve o yıllarda getirdiği yaşam tarzı / kültürün bir parçası olabilmek için lisedeyken hep keşke 70'lerde genç olsaydım diye iç geçirirdim, baya takıntı haline gelmişti. şimdi de hala büyük hayranlık duyuyorum ve ne zaman o dönemden bir rock parçası duysam farklı duygular içerisine giriyorum.

70'lerde yapılan bir çok rock şarkısı bence 70'lerde kalmamış tam anlamıyla zamansız olmuştur.
benim için de 70'lerde zirve yapmış bir grup var ki hani derler ya cenazenizde hangi şarkı çalsın diye, bu adamların herhangi bir şarkısı olabilir gibi hissediyorum*

pink floyd - pigs


pink floyd - breathe in the air


pink floyd - in the flesh

ben queenciyim aga. ama ne olursa olsun kimse o dönemin ulaştığı noktaya ulaşamaz. bu da benden:

kendimi ait hissettiğim zaman dilimleridir 70ler 80ler. ama en çok 70ler çünkü keşke gezgin olaydım gezip tozaydım şarkı olaydım şiir olaydım groupielerle takılaydım rockstar eşi olaydım olaydım olaydım ondan ona bundan buna konaydım da şimdilere geldiğimizde anı kitaplarıyla paranın a'sına koyaydım.
ahh ahh.
ne güzel şeysin sen rock müzik.
genç ve diri tutansın.
ameno (bıdımtıss!)

yukarı da ki girdilerin hepsi harika

sözlükte 'hakiki rock müzik fan klüp' oluşturacak kadar birikimli yazar varmış

kendimi iyi hissettirdiniz. yalnız değil mişim/mişiz

ed: bende bir eksik giderme yapıştırayım 'koyu mor' olsunburadan

(bkz: almost famous) filminde bu dönemin ruhu kurgusal olarak işlenmiştir. filmin sonunda çalan ve o dönemin ruhunu yansıtan harika bir led zeppelin parçasını buraya bırakmak istedim. afiyet olsun:

sözlükte büyük harf kullanımı olsa ian paice'in adını büyük harflerle yazardım. bu timing müzik değil matematik resmen.
ritchie zaten benim kalbimin en derinlerinde

the dude'un büyük hayranıyım ama kendisi "i hate the f...ing eagles" diyordu filmde.

ben hotel california'yı da çok seviyorum ama. hatta izmir'deki bir grubumuzla cover'larken söylüyordum bu parçayı da. e, ne yapacağız şimdi? ama the dude, dostum olsa yanındayken söylemezdim hatta dinlemezdim de bunu. bir şarkı için "ahbap" gibi bir dostu kaybetmeye değmez. *

70'lere ucundan yakın ama damga vurmuş, 69 yılında çıkmış bu şarkıyı es geçmek olmaz.

king crimson - epitaph:

en sevdiğim gruplardan biri olan gryphon'dan gelsin.

(bkz: second spasm)

vietnam'dan selamlar,

bu şarkıyı unutmak da ne bileyim:

dire straits - sultans of swing