abartı kaygılar

gerçekle bağlantısı olmayan kaygılar. çoğunlukla geleceğe dair ağır karamsarlık.

gelecek ve hayatta kalma kaygısı.

abartı diyeceğim tek kaygı birinin hakkinda ne düşündüğü kaygısı. gelmemiş bir zaman dilimi için bile kaygılanmak oldukça doğal.

küçük yaşta evvela aile tarafından empoze edilir. foucault'un şu sözlerini hatırlıyorum: "ebeveynler, çocuklarını bilgiye yönelik olarak büyük bir endişe içine sokuyor. gösterdikleri sözde ilgi yoluyla hatta. çünkü bundan dolayı kendi prestijlerini, fedakarlıklarını düşünüyorlar. ebeveynlerin çocuklar üzerinde kurdukları baskı, endişe yüklü. ve çocuklar bu endişeyi çok iyi hissediyor. çocuklar hızlıca yetişkinlerin endişelerini hissederler. " bunu seneler önce okumuştum. kaygı bu şekilde aile tarafından ilmik ilmik işleniyor çocuğun ruhuna. akabinde toplumun geleneklerine uygun bir biçimde yaşaması salık veriliyor. okulda bilinçsiz ve yalnızca analitik bilgilerle beyni dolmuş ve kendini zeki zanneden öğretmenler tarafından kaygılandırılıyor ve suçlanıyor. 40 dakika boyunca ele avuca gelmez kabahatleri yüze vuruluyor. sırf birkaç muzipliğinden ötürü sürekli geleceğe yönelik olarak başarısızlık timsali bir birey olacağı kafasına sokuluyor ve kaygı dolu biri olması adına toplum elinden geleni yapıyor. arkadaşları sürekli hatalarını yüze vuruyor. üstelik kendi elinde olmayan ve yaratılıştan gelen aksaklıklar bile onun kabahatiymiş gibi gösteriliyor. toplum asla yalnız bırakmıyor. seni "bir şey" olmaya ve "adam" etmeye zorluyor. sevmediğin bir branş seçmen için ailen başının etini yiyor. istemediğin bir bölümü kazanabilmek adına genç yaşında kardiyak hastası oluyorsun ve tıbbi literatür hakkında adeta bir kompetan oluyorsun. devlet, saçma sapan sınavlarla canına okuyor. okula gidiyorsun ve eninde sonunda bitiyor ve iş kaygısı boy gösteriyor. bulduğunda da bir sürü işe yaramaz asalak arasında ömür tüketiyorsun. yaşın geçiyor, saçların dökülüyor, regl zamanlarında sapmalar oluyor, kilo alıyorsun, zayıflıyorsun... bu defa neredeyse bir asrı tamamlamış olan aile büyüklerinden bile sürekli evlilik müessesesine dair sorular işitiyorsun. artık bunun bir gereklilik olduğuna kendini de inandırıyorsun ve hayatını saçma sapan bir insanla birleştiriyorsun. lüksü bir kenara bırak, geçinebileceğinn miktarın da altında bir maaşla tüm gün evde birbirinizi yiyorsunuz. sağlıksız beslendiğiniz, yahut tam olarak beslenemediğiniz için çocuklarınız da sağlıksız bir şekilde dünyaya gelip, sağlıksız bir şekilde yetişiyor her anlamda. yaş ilerliyor ve bu defa bunca kargaşanın arasında teolojik kaygılar boy gösteriyor. ve sürekli cenneti vaat ediyorlar fakat onca yıldır cehennemi yaşadığının kimse farkına varmıyor. kendi küllerinden bile doğamayacak kadar yok olmaya yüz tutuyorsun.